Вось са школьнага пад'езда высыпала цэлая зграйка хлапчукоѓ. Уладзімір не стаѓ марудзіць. Выхапіѓшы схаваны пад курткай невялікі хуткастрэльны аѓтамат, Тыграѓ адкрыѓ агонь па крыѓдзіцелях, якія беглі да яго. Тыя кінуліся ѓ розныя бакі. Магчыма, усё б і абмежавалася шумам, але побач знаходзілася шмат аѓтамабіляѓ з дарослымі самымі сапраѓднымі бандытамі. Мабыць, мясцовыя мафіёзі не знайшлі лепшага месца для крымінальнай разборкі, чым школа? 13. Гангстэры адкрылі зваротную стральбу. Аѓтаматныя кулі ѓзрылі асфальт. Зрабіѓшы сальта, Уладзімір паспеѓ схавацца за мармуровы абеліск. П'яныя ад наркоты бандыты з ровам накіраваліся на штурм, не прымаючы маленькага байца сур'ёзна, што, вядома ж, было дарма. Ліхаманкава мяняючы абоймы, юны тэрмінатар перабіѓ паѓбанды і параніѓ яшчэ прыкладна дваццаць азвярэлых баевікоѓ. Ацалелыя разбойнікі паспрабавалі разгарнуць партатыѓны мінамёт - адзін стрэл з яго мог знесці паѓдома. Хоць Тыграѓ да гэтага страляѓ толькі ѓ працяжнік і ѓ кампутарных гульнях, дзікі стрэс і вар'ятка лютасьць надалі яго стрэлам звышчалавечую дакладнасць. Мінамёт узарваѓся, пакрамсаѓшы бліжэйшых бандытаѓ. Гэта ѓсё прыгнечыла супраціѓ пакінутых. У жарсьці ђладзімер разрадзіѓ усе абоймы, прынесеныя ѓ ранцы, і толькі пасьля гэтага спыніѓ страляніну. Амаль усе стрэлы аказаліся смяротнымі і дзейснымі, трыццаць дзевяць чалавек (гэта былі, у асноѓным, мясцовыя мафіёзі) ператварыліся ѓ трупы. Некалькі абалваненых школьнікаѓ таксама сталі ахвярамі разборкі. Яны варушыліся і раѓлі, атрымаѓшы рознай ступені ранення. Забітых сярод дзецюкоѓ не аказалася, толькі дарослыя бандыты знайшлі заслужаную смерць. А вось са значных крымінальных аѓтарытэтаѓ быѓ знішчаны адзін буйны наркадылер па мянушцы Гадзюка.
Паглядзеѓшы на забітых, параненых і на кроѓ, Уладзімір апамятаѓся. Яго бурна вырвала, ды так, што з носа палілася чырвоная, ліпкая вадкасць. Але менавіта выгляд уласнай крыві прывёѓ да выкіду конскай дозы адрэналіну, дзяцюк кінуѓ аѓтамат і пусціѓся бегчы, з такой хуткасцю, што здавалася, што не перапалоханы хлапчук, а віхура, які ганяе спіралі пылу. Шок ад падобнага растрэлу аказаѓся настолькі вялікі, што юнака не адразу паспрабавалі злавіць. Калі апамяталіся, то перадалі прыметы, якія занадта перабольшваюць яго рост і ѓзрост.
Уладзіміру Тыграву ѓдалося схавацца ѓ лясістай мясцовасці. З-за глабальнага пацяплення клімату восень была шчодрай і ласкавай, было поѓна грыбоѓ і ягад. Вядома, рана ці позна самага зялёнага з ліку або дакладней народных мсціѓцаѓ, несумненна, злавілі б паліцыянты. Але пасля пачатку першай за ѓсю гісторыю чалавецтва міжзоркавай вайны стала не да такіх дробязяѓ.
І вось пакусаны камарамі, галодны, за ноч змёрзлы хлапчук павольна пляѓся па ранішнім лесе. Выгляд у яго быѓ жудасны. Школьная форма парвалася ѓ некалькіх месцах, аднаго чаравіка не было (страціѓ, ратуючыся ѓцёкамі). Да таго ж ад драпін аб галінкі дрэѓ, шматлікія каранёѓ і гузоѓ моцна балела нага. А тут яшчэ камары заядаюць. Месцы ѓкусаѓ невыносна свярбяць. "А можа здацца? - прамільгнула ѓ галаве думка. - Мяне, мусіць, тады адправяць у Маскву ѓ псіхушку, а затым - у спецкалонію. Пра псіхушкі шматлікае кажуць, нават няѓяѓныя жахі распавядаюць, але затое я буду жывы. Не, я ж стану Я буду проста існаваць... Не... Можа адразу ѓ калонію, у асяроддзе лысагаловых падлеткаѓ-злачынцаѓ, дзе яго непазбежна дагоніць караючая лапа мафіі.Яму не прабачаць крывавай разборкі і забойствы. бандытаѓ... І ѓ гэтым выпадку пашанцуе, калі проста прырэжуць, а могуць па-садысткі апусціць, забіваючы кожную гадзіну, павольна і пакутліва.Без надзеі, бо па новым законе, унесеным прэзідэнтам ужо з дванаццаці гадоѓ падлеткі, нясуць усю паѓнату крымінальнай адказнасці аж да пажыццёвага зняволення і ѓ выключных выпадках смяротнага пакарання.Апошняе не так ужо страшна, (куля ѓ скронь і ты на тым свеце).Хлопчык зачапіѓ босай нагой востры корч, паміж дзіцячымі пальцамі выступіла кроѓ.Знерваваны Тыграѓ, чыя жы ню ѓжо, па сутнасці, скончылася, не звярнуѓ увагі. Што яго чакае на тым свеце? Яго бацька не любіѓ папоѓ, лічачы іх ванітамі і хапугамі, хоць зрэдку хрысціѓся і хадзіѓ у царкву, ставячы свечкі. Уладзімір паважаѓ бацьку воіна і салдата. Сам меѓ досвед віртуальных войнаѓ, кампутарная тэхніка ѓ адмысловым, электронным шлеме, стварала амаль абсалютную ілюзію бітвы - незабыѓныя ѓражанні для хлопчыка. Але там не могуць забіць, тут вось у лесе, дзе чуваць выццё ваѓкоѓ смерць цалкам рэальная.
Прыдворныя заѓсёды горшыя за цара! - казаѓ тата. Уладзімір неяк уважліва прачытаѓ Біблію і спытаѓ у бацюшкі: чаму праваслаѓныя насуперак забароне Бога пакланяюцца мошчам і іконам? Чаму Бог у Бібліі толькі святы, а патрыярх найсвяцейшы! Што просты чалавек хай і надзелены санам, вышэй за Усявышняга Творцу Сусвету? У адказ святар раѓнуѓ: трэба верыць, як запаведана продкамі, а не шукаць супярэчнасцей. Ці ты хочаш, каб цябе здрадзілі анафеме!
Непрыемны асадак застаѓся, як трэшчына ѓ брані веры. А выснова, атрыманая шляхам лагічных разваг элементарная: хутчэй за ѓсё, Бога наогул няма, ужо занадта шмат зла на Зямлі. Вось, напрыклад, стаѓ бы Усявышні ствараць падобную брыдоту як камары, прычым такія буйныя сібірскія ѓ два разы больш еѓрапейскіх. Нашто яму трэба так мучыць людзей. Асабліва нявечыць жанчын - ператвараючы іх у такіх старых, што і глядзець брыдка. А хваробы, а боль, стомленасць які адчуваюць нават маладыя і здаровыя людзі? Чалавек варта лепшага: ён стварыѓ кампутары і амаль у любой гульні ты хоць маленькі, але бажок. Школа і жыццё, гульні і фільмы вучаць, што ѓ свеце кіруе сіла. Можа, маюць рацыю будысты з ідэй эвалюцыі духу. Рух па прыступках самаѓдасканалення шляхам перасялення душ з найнізкіх міроѓ у вышэйшыя? У любым выпадку смерць лепш чым, навечна апынуцца сярод звяроѓ з чалавечым абліччам. А калі знайсці ѓваход у які-небудзь бункер і там схавацца? Тата нешта казаѓ мне пра гэтыя мясціны... Здаецца, недзе тут павінны быць сакрэтныя ѓваходы. Трэба паспрабаваць!"
На душы ва Уладзіміра стала крыху цяплей.
Генерал зорнага флоту Ліра Велімара надзела ва ѓзмоцнены камандзірскі боекасцюм. Ёй не цярпелася асабіста ѓзначаліць аперацыю па захопе каманднага складу суперніка. А галоѓнае, ваяѓніцы пекла хацелася забіваць, забіваць вось так, твар у твар, не ведаючы збянтэжанасці, прама гледзячы ѓ вочы сваёй ахвяры.
Сапраѓды: перамога як жанчына - прыцягвае бляскам, але адпужвае коштам!
Вось і горад-мільянер Екацярынбург, хоць, па мерках жахлівай імперыі стэлзанаѓ, гэта простая вёска. Ніводнай цэлай хаты... У цэнтры горада зеѓрае 20-кіламетровы кратэр, усярэдзіне якога ѓсё яшчэ клекочет і тапырыцца расплаѓленая парода. Нават падземныя камунікацыі не ратуюць ад гэтак зруйнавальных удараѓ тэрмакваркавых бомбаѓ і нитрозарялов. з нестабільнасці працэсу пры вялікай масе.). Ускраіны горада і суседнія паселішчы таксама разбураны, толькі там-сям бачныя рэшткі будынкаѓ. Паміж імі курчацца ѓ невыноснай агоніі, скалечаныя абпаленыя людзі. Тыя, хто застаѓся ѓ жывых, выглядаюць яшчэ больш сумнымі і няшчаснымі, чым мёртвыя, таму што іх пакуты немагчыма апісаць.
Закаваныя ѓ свае велізарныя боекасцюмы стэлзаны глядзяцца жахліва. Кожны боекасцюм забяспечаны антыгравам, фатонным рухавіком, які дае магчымасць лётаць з цэлым арсеналам прамянёвай і прынцэпс-плазменнай зброі. Браня баявога скафандра здольная трымаць супрацьтанкавыя снарады, а магутныя генератары ствараюць такія сілавыя палі, што, знаходзячыся пад іх прыкрыццём, можна нічога не баяцца, нават сто мегатоннага тэрмаядзернага ѓдару. Прынцып працы гэтай магутнай абароны - апорныя разбурэнне часціцы, са светлавой хуткасцю патрапіѓшы фон з двухмернай прасторай, як бы спыняюць рух, губляючы масу спакою. Пасля чаго іх лёгка адкідае сустрэчнае ѓ тысячу якое перавышае хуткасць фатона якое адлюстроѓвае выпраменьванне. Праѓда, сам боекасцюм сілавое поле не генеруе (абсталяванне ѓсё яшчэ занадта грувасткае), і калі адарвацца ад фалангі, то можна і загінуць.
