Тым часам зорная Амазонка заходзілася ад радасці. Карціны масавых забойстваѓ і разбурэнняѓ выклікалі бурнае захапленне і неапісальнае шчасце. Асабліва ѓзбуджала і выклікала шалёны кайф тое, што гінулі людзі, як дзве кроплі падобныя да стэлзанаѓ.
- Хто яшчэ ѓ Сусвеце можа пахваліцца такім шчасцем - забіваць сабе падобных?!
Відавочна, у яе былі праблемы з псіхікай. Таму што выгляд каласальных разбурэнняѓ і архіпелагаѓ з абгарэлых трупаѓ ужо не цешыѓ шматлікіх разважных захопнікаѓ. Бо зямляне падобныя на стэлзанаѓ, нібы браты меншыя. Гэта, здаецца, ранняе юнацтва іх уласнай расы. А запярэчыць боязна: гэта ненармальная гарпія можа і зарад ѓсадзіць з плазменнага прамянемета.
Ліра, ужо не адчуваючы тармазоѓ, паваліла юнага вялізнага афіцэрышку, выдаѓшы лямант.
- Загадваю ѓсім - далучыцца да нас! І ѓсячыце маштабныя, на ѓсю заваяваную планету галаграмы. Няхай усе пакінутыя ѓ жывых прыматы ѓбачаць, як нам квазарна!.. Будзе Гіпертрах!
Аднак адзін з зорных генералаѓ Крамар Разарвіраѓ рэзка абарваѓ яе словы.
- Вайна - гэта не публічны дом. Устань, атрасіся і апраніся!
Зорная Гартуй ірванулася да лазернага аѓтамата. Але Крамар аказаѓся хутчэй: сяміствольная зброя ѓперлася ѓ лоб, а два рулі, падаѓжэѓшы, кальнулі пышныя грудзі.
Ліра люта, столькі атруты не змагла б з сябе выкінуць ні адна кобра, прашыпела:
- Табе ѓсё роѓна наступіць канец. Ты будзеш бескарысна анігіляваць!
Аголеныя грудзі ѓздымалася, як айсбергі падчас шторму. Валодай Велімара падобнай здольнасцю, яна б папяліла адным поглядам дзёрзкага "мараліста". Афіцэры замерлі. Вельмі рэдка бываюць сутыкненні паміж генераламі.
Эфа Кавалета, падміргнуѓшы правым вокам, шапнула:
-Які квазарны баец, нічога не баіцца!
Наспявала двубой, смяротная без шанцаѓ на ласку. Палажэнне выратавала паведамленне, зробленае кампутарам.
- У гарах, якія зямляне называюць Уральскімі, выяѓлена падземная атамная электрастанцыя, а таксама цэлая сетка падземных камунікацый. Вынікі сканавання сведчаць, што тут знаходзіцца камандны пункт суперніка.
***
Успыхнула шматмерная галаграфічная выява. Сетка падземных камунікацый з дакладнай прамалёѓкай драбнюткіх дэталяѓ была бачная выразна, не даючы нават найменшых шанцаѓ схавацца.
Генералы і афіцэры адразу ж ажывіліся.
- Вось туды і трэба нанесці ѓдар. Нашы ракеты гатовы.
- Не, не будзе ѓдару. Там важак малпавай чароды - Палкан. Яго трэба ѓзяць жывым. Мы на ім будзем праводзіць эксперыменты, выпрабоѓваючы болевыя ізатопы, а затым адправім яго пудзіла ѓ музей. Гэй, вы, чаго ѓтаропіліся? Рыхтуйце высадку на паверхню. Гэтая планета ѓжо пад намі!
Крамар адвёѓ сваю грозную зброю і, хоць у вачах асатанелай Ліры выразна зіхацела абяцанне хуткай смерці, смела вымавіѓ;
- І не разлічвай! Вайна не - Гіпертрах!
- Пасля бітвы зарыентуемся! - Голас Велімары злёгку памякчэѓ. - Пакажы сам, на што прыдатны!
Тытанічны, жахлівы па форме зоркалёт, заліваючы ѓсё татальным гіперплазменным агнём, накіраваѓся драпежным каршаком да разадранай паверхні планеты.
Першы кантакт дзвюх міжзоркавых цывілізацый адбыѓся.
Кіраѓнік 4
Ужо лепш памерці з мячом годна,
Ваюючы люта за доблесць і за гонар,
Чым жыць, як быдла, гнанае бізуном у стойла...
У Расіі мноства герояѓ слаѓных ёсць!
На кожнага чалавека, нібы хваля прыбоя накатваюцца праблемы, вялікія і маленькія, якія падаюцца дробязнымі, а іншыя наадварот сваёй масай гатовыя распляскаць прытомнасць і растаптаць душу. У юнакоѓ-падлеткаѓ, як вядома, псіхіка ѓладкована так, што яны ѓ значна большай ступені схільныя драматызаваць свае асабістыя перажыванні, забываючыся на праблемы глабальныя. Нават дробязь часам, нібы ракавая пухліна, імкліва разрастаючыся, пагражае запоѓніць усе думкі. Вось і чатырнаццацігадовы ђладзімір Тыграѓ у момант, калі над планетай завісла сякера сусветнага ката, пагружаны ѓ сябе; моцна засмучаны апошнімі падзеямі ѓ школе. Ягоны бацька прафесійны вайсковец і зусім нядаѓна пераехаѓ на Урал у Свярдлоѓскую вобласць, забраѓшы сваю сям'ю з сабой. А навічкоѓ, ды яшчэ з Масквы, не вельмі тут любяць. Вось у школе яго і прапісалі: як след, збіѓшы, разарваѓшы адзенне і затаптаѓшы партфель. Не, Тыграѓ не слабак ці чмо, ён умеѓ нядрэнна для свайго ѓзросту біцца. Але што ты адзін можаш зрабіць, калі супраць цябе рава ѓ дваццаць чалавек. Екацярынбург - горад, які славіѓся традыцыйна крымінальным, не гледзячы на жорсткія ѓмовы дыктатуры Мядзведзева. Нават у школах існавалі і актыѓна паразітавалі свае банды. Уся вобласць таксама жыла асаблівым, адрозным ад астатняй Расіі жыццём. У школах амаль адчынена пілі гарэлку і палілі, у скляпах і туалетах калоліся, відэакамеры назірання ніколі не працавалі, а паліцыя... Яе баяліся ѓсё акрамя бандытаѓ. Уладзімір, аказаѓся для крымінальнай субкультуры занадта правільным юнаком-актывістам, спартсменам, выдатна вучыѓся, а гэтага было дастаткова для дзікай шалёнай нянавісці. Калі цябе кожны дзень збіваюць, труцяць, неяк не вельмі хочацца мірна жыць, наадварот, хочацца ѓсіх пакараць. Жудасна хочацца...
Як любы моцным характарам хлапчук Уладзімір марыѓ аб помсце супраць праѓзыходнай і злой сілы. Нарадзіѓся план - выкрасці ѓ бацькі аѓтамат (відаць нездарма ѓ ім цякла кроѓ патомных вайскоѓцаѓ), што ѓ хуткім часе ён і здолеѓ ажыццявіць. Здолеѓ узламаць, прадэманстраваѓшы здольнасці хакера, кібернетычны код хатняга сейфа, дзе захоѓвалася зброю. Тут галоѓнае памятаць, спецыфіку штучнага інтэлекту, падпарадкаванага пэѓным праграмам, і поѓнасцю пазбаѓленага крытычнага ѓспрымання рэальнасці. Прыхапіѓшы з сабой аѓтамат раскладной сістэмы "Ліса-3" і некалькі абоймаѓ, Уладзімір рашучым крокам накіраваѓся да школы. Сярод запушчанага парку раскінуѓся вялікі ѓ чатыры паверхі будынак, разлічаны на тры тысячы чалавек. Некалькі старшакласнікаѓ палілі "касячок", побач з імі зацягваѓся і яго галоѓны крыѓдзіцель, нефармальны лідэр класа Сяргей па паганяле Пантавы. Уладзімір упэѓнена рушыѓ да свайго ворага. Як і меркаваѓ Тыграѓ, верхавод з крыкам "Шухер! Нашых б'юць!" кінуѓся наѓцёкі. Кулак у Валодзькі дзякуючы трэніроѓкам, не па-дзіцячы моцны, так што пара сінякоѓ Сяргею напэѓна дастануцца з гарантыяй. Праѓда, у Тыграва ѓся фізіяномія багата размаляваная свежымі сінякамі і ранкамі - натоѓпам можна і маманта заваліць. Старшакласнікі ѓхмыльнуліся і расступіліся, жадаючы атрымаць асалоду ад пацешным відовішчам.
