Генгір Воѓк зноѓ засмяяѓся, яго задаволены твар пякельнай праекцыяй расплыѓся на лабавым шкле. Валуеѓ хацеѓ заплюшчыць вочы, але павекі паралізавала, хацеѓ плюнуць, але сліна застыла ѓ горле. Цяпер ён застылымі вачыма бачыѓ адразу блажэнную пысу знешне юнага шчаслівага стэлзана і страшную карціну татальнага разбурэння (яна была бачная ва ѓсіх падрабязнасцях: трохмерныя галаграмы паказвалі яе буйным планам у драбнюткіх дэталях). Празрысты кокан раздзіраѓ душу, а электрашок і пякельны агонь паліѓ вантробы. Аднак у гэты момант маршалу Валуеву стала не да свайго болю, таму што не было большай пакуты, чым глядзець на жахлівыя бясчынствы, якія робяцца захопнікамі на роднай планеце.
Перад вачыма - першае баявое хрышчэнне, кашмарны навагодні штурм мечанскай сталіцы. Адчайны напад віне прадажных генералаѓ пераѓтвораная ѓ пекла для наймацнейшага і доблеснага войска міру. Неспасціжнае прыніжэнне Вялікай нацыі перамагала незлічоныя орды, якая прыкрывала грудзьмі народы ѓсёй планеты. Ён, тады яшчэ юны лейтэнантык, схаваѓся пад падбітым танкам. Зверху капалі падпаленыя кроплі саляркі, камбінезон прабіла ѓ шматлікіх месцах, здзіѓленая асколкамі левая нага ператварылася ѓ барвянае жэле. Вушы аглухлі і ѓжо не ѓспрымаюць парываѓ ад цяжкіх мін, кроѓ запеклася, на вуснах застыѓ свінцовы густ, тупым ныючым болем аддаюць у роце рэшткі пабітых зубоѓ. Табе хочацца раѓці ад невыноснага болю, але трэба вылазіць з-пад сталёвай труны. А там, звонку, запраѓляе сатанінскі баль смерць, але брудна-бардовы снег асвяжае густа пакрыты пухірам твар, а парыѓ ветра супакойвае апаленыя лёгкія. Потым ужо праз суцэльную заслону пакут мільгае думка, што там, пад танкам, знаходзіцца твой цяжкапаранены таварыш, які пакутліва гіне, засмажаны ѓ хадзячым рондалі. І ты зноѓ ныраеш у гэтую вогненную геенну, прапаѓзаючы сталыя бясконцымі метры, караючыся пад лютым свінцовым ліѓнем, хапаючы знявечанымі пальцамі за бездапаможнае падабенства пабітага бронекамізэлькі, і выцягваеш сталае стотонным цела. Тое, што засталося ад Сяргея, атрымалася выняць, але яго сябар ужо ніколі не ачуняе, навекі застаѓшыся нямым калекам...
Рака памяці абрываецца, прыгадваюцца толькі асобныя фрагменты цяжкай вайсковай кар'еры. Але ѓсё гэта цьмянее, як свечка пры атамным выбуху...
Якая страшная гэта вайна!
Жахлівыя машыны нястрымна лютавалі, рэзаючы, выпараючы жывое ад малога да вялікага на сваім разбуральным шляху. Невялікая зграйка кілераѓ-самалётаѓ атакавала сакрэтную расійскую базу ѓ Антарктыдзе, якая знаходзіцца пад камандаваннем генерала войска Мікалая Валуева - роднага брата Вадзіма. Мікалай ледзь паспеѓ аддаць апошнія распараджэнні. Прыроджаны садыст Генгір Воѓк спецыяльна вывеѓ на праекцыю выява падземных расійскіх камунікацый. Генерал Валуеѓ раптам убачыѓ на экране выява жыѓцом палаючага ѓ сяміколернай паходні Вадзіма. Ад рассыпае цела адвальваюцца падпаленыя кавалкі, праступаюць счарнелыя косткі. Карціна страмчэй Ада Дантэ. Вочы братоѓ на імгненне сустрэліся, выява завісла амаль ушчыльную.
- Не здавайся... - ледзь чутна прашаптаѓ расійскі маршал. - Гасподзь выратуе...
Суцэльнае мора агню заліло малюнак.
***
Міні-тэрмакваркавыя снарады (заснаваныя на працэсе зліцця кваркаѓ - у мільён з лішнім разоѓ пры аналагічнай вазе мацней вадароднай бомбы) пры трапленні пры трапленні ѓ шматкіламетровы ледзяны панцыр выклікалі землятрус жахлівай сілы, так што ѓвесь кантынент разышоѓся густой павуці. З-пад разломаѓ у зямной кары паліліся патокі распаленай лавы, рэшткі расколатага лёду выпарыліся, выклікаѓшы наймацнейшыя ѓраганы і тарнада. Насоѓваючыся з паѓднёвага пояса, патокі распаленай пары тапілі цудам ацалелыя караблі, як запалкі, ламалі дрэвы, раѓнялі, сціралі ѓ пясок высокія горы, а якія трапілі ѓ анігіляцыйныя віхуры людзі знікалі.
***
У паѓночных рэгіёнах тактычныя галактычныя знішчальнікі працягвалі метадычную зачыстку, не робячы адмысловых адрозненняѓ паміж вайскоѓцамі і грамадзянскімі мэтамі. Усталяваныя на іх наймагутныя кібер-дынамікі вывяргалі струмені жахлівай музыкі, якія раздзіраюць барабанныя перапонкі. Тэхнагенная какафанія ламала нават самую ѓстойлівую псіхічную канструкцыю. Генгір скаліѓ тыгравыя зубы, аглушальна мурлыкаѓ.
- Як шкада, што зямляне паміраюць гэтак імкліва.
Яго напарніца дзесяці-зорны афіцэр Эфа Кавалета дадала:
- Я нават не паспяваю, варухнуць пальцам, як узнікаюць горы знявечаных трупаѓ. Шкада іх дзетак, яны не паспяваюць зразумець, што такое смерць. Трэба спачатку адразаць ім лазерам пальчыкі на руках, і нагах!
Генерал-людаед правёѓ пальцам з завостраным пазногцем па горле.
- Нічога тых, хто ацалее, мы пусцім на абутак і плашчы. Паглядзі, якая ѓ іх глянцаваная скура, асабліва ѓ маладых жанчын.
- Тут можна задаволіць прыстойны санаторый, з гіперсафары на безвалосых прыматаѓ. - Звонка вякнула, эмацыйна іскра зубкамі Эфа.
- Я куплю сабе ѓчастак! Разрэжу мясцовым самкам жываты, пасаджу на іх сваіх дзяцей, няхай пакатаюцца на кішках! - Два канібалы з плазма-кампамі і суперзброяй зарагаталі.
"Жалезны" маршал Генадзь Паліканаѓ літаральна забіѓся ѓ істэрыцы, бяссільная злосць душыла "новага" расійскага прэзідэнта.
- Праклён! Няѓжо мы так безнадзейна слабыя? Яны проста выпальваюць нашы мазгі. Мусіць, калі б я верыѓ у Бога, то абавязкова стаѓ прасіць аб дапамозе. Але я не веру ѓ казкі падобнага роду, як гэты заакіянскі блазан Майкл, і не буду маліцца! Капітуляцыі ад мяне вы, зорныя монстры, усё роѓна не дачакаецеся!
Раптам святло ѓ глыбінным бункеры на імгненне патухла, а затым у слухаѓках пачулася да агіды знаёмы голас;
- Расейцы, здавайцеся! Мы пашкадуем вашыя жыцці ѓсім, хто добраахвотна складзе ваша мізэрнае падабенства зброі! Я гарантую пакорлівым асобінам жыццё і трохразовае харчаванне ѓ працоѓным прафілакторыі!
Расейскі маршал зрабіѓ выразны жэст, які пасылае куды далей.
- Рускія ніколі не здаюцца! Мы будзем біцца да пераможнага канца або загінем, стоячы з ганарліва паднятай галавой!!!
Маршал ужо крыху спакайнейшы, аддаѓ загад.
- Калі паміраць, то з музыкай! Уключыце той гімн, пад мелодыю якога ішлі ѓ атаку і гінулі нашы продкі!
