Dume, miloj da malpezaj taktikaj planedaj batalantoj jam ŝprucis super la surfaco, finante la pluvivajn trupojn, kaj, se eble, provis savi la civilan loĝantaron por posta ekspluatado.

  ***

  Tuj kiam Aleksandro Medvedev donis la ordonon komenci la militon, lia vicprezidanto Gennady Polikanov forlasis Kremlon. Konforme al la instrukcioj de la Ministerio pri Defendo, en la okazo de nuklea milito, la prezidanto kaj lia deputito ne estu en la sama konstruaĵo kaj pli proksime ol cent kilometrojn unu de la alia. Marŝalo sukcesis forlasi Moskvon tra subtera ultrarapida vakua tunelo kaj pluvivi post neniigo kaj termokvarka efiko. Nun estis li, kiu gvidos la reziston al kosma agreso, fariĝante Prezidanto kaj Ĉefkomandanto. Honorinda, sed terure peza ŝarĝo. En la profundo de sia animo Polikanov volis ĉiam anstataŭigi la tro molan kaj mallertan prezidenton, sed en la momento li sentis sin kiel titano Atlanto, sur kiun la tuta pezo de la firmamento estis surŝultrigita. Eĉ en la armea medio, la marŝalo estis referita kiel akcipitro pro sia senkompatemo kaj senkompromiso, sed en ĉi tiu situacio, lia tuta volo kaj persistemo estis senutilaj. Tute nevundeblaj stelŝipoj de la fremda imperio senkompate ekstermis la trupojn de la plej potenca kaj kuraĝa armeo sur la tero, ne donante la plej malgrandan ŝancon por inda rezisto. Iliaj raketoj, malgrandaj, eĉ etaj laŭ grandeco, evitemaj en rapideco kaj grandiozaj en detrua potenco, forbruligis ĉion, kion la homaro kreis dum multaj jarcentoj. Tial, la mesaĝo pri la apero de miloj da malgrandaj, sed tre rapidaj aviadiloj, ĝojigis la "novan" prezidanton.

  - Mi ordonas. Kontraŭataku la malamikon, piedbati la ŝtalan kamarilon el rusa aerspaco! - Penante kaŝi la raŭkecon en sia rompita voĉo, li ordonis.

  - Jes, kamarado prezidanto!

  Aermarŝalo Vadim Valuev grimpis en unu el la eksperimentaj strikaparatoj "Taran" kun ses nukleaj eksplodiloj surŝipe. Maŝino-besto tremigas la kontinentojn. Fine, ili povos kaŭzi almenaŭ iom da damaĝo al la malamiko. La ordo sekvis:

  - Sendepende de la viktimoj, pafu ĉiujn eksterterajn batalantojn!

  Mallonga sed forta Valuev rigardis la malamikon kun knaba ekscito. Kompreneble, la malamiko estas terura en forto, eĉ la ultrarezistema batalanto "Taran-3" ĵetas kiel plumo de la ekblovoj de mortigaj kirlventoj de la atmosfero agitita de hipernukleaj strikoj. Sed la mondo respektu nin kaj timu, la heroaĵoj de soldatoj estas sennombraj! Rusoj ĉiam povis batali - Satano estos detruita!

  - Ni faligos la malamikan arogantecon! - Krioj, memorante la junecon de la marŝalo.

  - Ne estas kompato por la ekzekutistoj, - respondis la piloto sidanta dekstre. - Ni forbalau la stelajn malbonajn spiritojn!

  La pilotoj estis sinceraj en sia malamo. Tamen, la pejzaĝo sub ili estis tiel timiga, ke ĝi doloris ĉe la koro. Eĉ ne unu horora filmo, nek eĉ unu sukceso en la stilo de "Milito de la Mondoj" ne povis transdoni eĉ centonon de la doloro, larmoj kaj sufero okazantaj sur la venkita tera surfaco. Nenie estis tiel timigaj, eĉ en Meĉnjo, kiam kugloj fajfis superkape, kaj botoj ŝvelis el la glueca purpura likvaĵo. Eĉ ne tiel en la postaj bataloj en Arfika kaj Tersickij-golfo, kie li meritis la generalon, kaj poste la epoletojn de la marŝalo.

  Kompreneble, estas stulte pafi megatonajn ŝargojn al tiaj malgrandaj celoj, sed vi ne povas trapiki elefanton per kolombopafo.

  La tutmonde saĝa Valuev estis frapita de la grandego de la rapideco de malamikaj aviadiloj. Tuj kiam ili aperis ĉe la horizonto, post minisekundo ili aperis proksime, preskaŭ ramante en la frunto. Fingroj apenaŭ havis tempon por premi la butonojn. Marŝalo pafis ĉiujn ses atomŝargojn, timante ke li jam ne havus ŝancon pafi denove. Sen atendi la komandon, la ceteraj pilotoj faris la samon, elsendante milojn da konvenciaj kaj atommortdonacoj. Tamen, la grav-laseraj radioj kiujn la malamikaj taktikaj batalantoj elverŝis facile pafis la malmultajn pluvivajn misilojn.

  Provo frapi la malamikon kun la helpo de siaj propraj trabĵetistoj ankaŭ estis kondamnita al fiasko. La intenseco de la las-fajro ne sufiĉis por penetri la malgrandajn fortokampojn kovrantajn la batalantojn, kaj la aviadilkanonoj kaj komputil-gviditaj misiloj eĉ ne tiris infanajn petardojn. Nur rekta trafo de strategia termonuklea misilo povis detrui tian maŝinon, sed komputil-gviditaj lumtraboj konservis objektojn pli grandajn ol ŝlosilo de proksimiĝo al la batalantoj.

  - Hundoj, malbonaj hundoj! Mi traktos vin! - malespere kriis Valuev.

  La kriado plenigis liajn proprajn orelojn. Sed, ŝajne, la malamika piloto aŭdis ĉi tiun krion. Kun la neglektemo de bebo skuanta sonilon, li faligis plurajn rusajn aŭtojn, kaj la stalzanoj, evidente, mokis, sadisme etendante la plezuron. Iliaj laseroj, kvazaŭ mokante, faris mezepokan "kvaronadon" - unue ili detranĉis la nazon, poste la voston kaj flugilojn. Tiuj kiuj sukcesis elĵeti estis kaptitaj per fortreto, ŝajne por pliaj eksperimentoj. Kaj iuj pilotoj estis ĵetitaj kaj ĵetitaj trans, kvazaŭ ili estus tenispilkoj. La Stalzanoj estas kiel malbonaj infanoj, ili amas petoliĝi, ĝuante la turmenton. Genhir Wolf liberigis hologramon kun sia bela vizaĝo kaj diris kun venena rido:

  - Kio estas rompita? Esperante je rapida morto?!

  Vadim forskuis siajn ŝvitajn harojn kaj premis malsupren sur la raketfajran regpanelon kun tia furiozo, ke la plasto krakis kaj la titana klavaro kliniĝis. Marŝalo ĝemis.

  -Ŝakalo!

  - Bonege! La simio lernas ludi pianon. Mi, Gengir Wolf, montros al vi kiel ludi ĝuste! - En la voĉo de la stalzano estis neniu malico, pli ĝuste la ĝojo de lernejano, kiu rompis fenestron en la oficejo de la direktoro per bone celita pafo el ĵetlanco.

  La terura strukturo plonĝis sub la dekstran alon kaj turniĝis ĉirkaŭ la aviadilon de la marŝalo kun preskaŭ nerimarkebla rapideco. Vadim neniam vidis tian rapidecon, li ne plu volis batali - li ne povis teni tornadon per siaj manoj. Restis faligi ĉion kaj kuri, fariĝi molekulo kaj dissolviĝi en la varma aero. Enŝaltinte la maksimuman rapidon, dekkvin fojojn pli altan ol la sono, la glora marŝalo, moknomita la Vulpo de la atmosfero, rapidis... Kien? For de ĉi tiuj...

  Batalantoj kun la sep-kolora emblemo (la flago de la Stalzan Imperio) furioze atakis ĉion, kio moviĝis kaj spiris. Eĉ superpezaj nukleaj tankoj kaj aviadiloj brulis kiel papilioj en la laseraj kaskadaj radioj elsenditaj de relative malgrandaj unu- aŭ dulokaj veturiloj. La timiga formo de ĉi tiuj flugilhavaj monstroj estis senekzempla inter surteraj predantoj. Ĝi estis la fokuso de hororo, koŝmaro kaj skizoida hiperfobio. Por plibonigi la efikon, la stalzanoj ŝaltis grandegajn tridimensiajn hologramojn, kiuj miloble pliigas la grandecon de la batalantoj, pliigante la timon kaj subpremante la psikon de la defendantoj de la planedo Tero. Ŝajnis, ke tiaj estaĵoj rampas tra la ĉielo, ke eĉ unu reĝisoro de horora filmo povus elpensi tian abomenon. Kelkaj kolorprojekcioj estis kvazaŭ-materialaj kaj laŭvorte disigitaj nuboj.