Цяпер праѓда малюсенькія сетачкі ѓ вачэй разгладжваюцца, і відаць шнар і без таго амаль сцёрты касметолагамі знікае. І сам твар пачынае мяняцца.
Фізіяномія спелай жанчыны, акругляецца, і станавіцца юным, свежым, міленькім тварыкам дзяѓчыны. Ды так Анастасія яшчэ прыгажэйшая... І ѓ яе звужаюцца не ѓ меру, не па-жаночаму шырокія плечы.
Юры Петухоѓ нечакана выклікнуѓ:
- Вось чорт...
Уладзімір зірнуѓ на яго. Які вісеѓ на жываце аѓтамат нібы ледзяша стаѓ бляднець і раставаць. Твар у Юрыя таксама стаѓ нашмат маладзейшы, амаль як у падлетка. І ѓ сваю чаргу сталі звужацца масіѓныя плечы.
Генерал свіснуѓ:
- Мы маладзеем?
Анастасія прачырыкала:
- Гэта цудоѓна!
Юры Петухоѓ прароѓ:
- Зброя знікае!
Сапраѓды аѓтамат канчаткова збялеѓ і знік. Адначасова нібы ільдзінкі сталі раставаць і танкі. Што выглядала гратэскава, не ѓсё відаць было, але...
Анастасія прачырыкала:
- Колькі можна - складзеце зброю,
Паглядзіце на жыццё - яно лепшае!
Юры Петухоѓ крыкнуѓ, замахнуѓшыся:
- Ты што дурніца? Мы становімся безабароннымі!
Уладзімір заѓважыѓ:
- Спецназаѓцы ѓмеюць біцца...
Раман Злотнікаѓ якому было ѓжо за пяцьдзесят, але ён імкліва маладзеѓ, піскнуѓ:
- Трэба сабраць усіх байцоѓ і трымаць іх разам!
У гэты момант зброя канчаткова знікла. І самі салдаты сталі змяншацца. Адначасова на пачатку бляднець і знікаць адзенне і боты, а таксама шлемы.
Стральцова забуркавала:
- Ой што вы! Я так не хачу!
Юры Петухоѓ, які ѓжо выглядаѓ гадоѓ на чатырнаццаць зароѓ:
- Гэта нешта накшталт чысцілішча!
Раман Злотнікаѓ адзначыѓ:
- Ды ѓсе мы быццам бы як дзеці...
Уладзімір Жукоѓскі праспяваѓ:
-Не трэба толькі панікі,
Мы віцязі не ватоѓцы!
Вось вопратка канчаткова на іх знікла... Воіны ператварыліся ѓ хлопчыкаѓ гадоѓ дванаццаці, а Стральцова стаѓ дзяѓчынкай. Згараючы ад сораму яна тут жа захуталася ѓ вялікі аранжавы лісток.
Хлапчукі таксама інтуітыѓна сталі заварочваць лісце вакол сцёгнаѓ.
Зрэшты, асабліва апранацца не хацелася - надвор'е гарачае, а небе адразу чатыры свяцілы.
Уладзімір таксама прычыніѓ сорам абматаѓшы вакол сцёгнаѓ ліст. І агледзеѓся. Усё навокал пачало здавацца яшчэ большым, чым раней. А ён зараз мускулісты хлапчук з кароткай і моднай стрыжкай. Уся іх зброя і адзенне і тэхніка зніклі. Не было нават люстэрка.
Але асобнае лісце на дрэвах мела паліраваную паверхню.
Уладзімір і некалькі афіцэраѓ падбеглі каб паглядзець.
І выпусцілі воклічы. Яны сталі хлопчыкамі і выглядалі гадоѓ на дванаццаць адны крыху вышэй за іншыя крыху ніжэй.
Уладзімір таксама глядзеѓ у люстэрка. Сімпатычны, мускулісты, светлавалосы хлопчык. Падобны да Уладзіміра ѓ дзяцінстве, але прыгажэйшы.
Іншыя хлапчукі таксама захаваѓшы індывідуальнасць здабылі ідэальна правільныя рысы асобы, і рэльеф мускулатуры. Стральцова да люстэрка не падыходзіла. Паменшылася ѓ памерах, яна стала раѓці.
Хоць твар у яе было прыгожай дзяѓчынкі, але яе цела страціѓшы пышныя формы, відавочна страціла прывабнасць. Зрэшты, Уладзімір і так абвык сябе трымаць у руках і не думаць падчас вайны аб жанчынах. Цяпер жа ён быѓ у шоку, скінуѓшы трыццаць з лішнім гадоѓ.
Праѓда ѓ целе лёгкасць, прага руху і ѓ галаве жаданне весяліцца.
Дзеці яны звычайна ж увесь час усміхаюцца і вясёлыя калі ѓ іх нічога не баліць.
А вось зараз у цябе дзіцячае цела і дарослая памяць і асоба.
Уладзімір адчуваѓ з аднаго боку страх - яны засталіся без зброі і безабаронныя ѓ невядомым свеце, нават без адзення. А тут можа быць утоены сур'ёзныя і моцныя ворагі. Ды і драпежныя звяры могуць насяляць.
А іншы быѓ захапленне - ён вярнуѓся ѓ дзяцінства і так сябе добра адчувае! І наколькі ѓсё вакол яркае і маляѓнічае, а водары казычуць ноздры.
Уладзімір босы, дзіцячай нагой правёѓ па аранжавай траве і адчуѓ прыемнае казытанне.
Ды тут так добра ѓ такую спякоту без адзення. І такі цуд нібы ён у раі.
Раман Злотнікаѓ падскочыѓ і адзначыѓ:
- Як добра я сябе адчуваю! Столькі ѓва мне энергіі і сілы!
Уладзімір кіѓнуѓ і заѓважыѓ:
- Ды Ромка! Сапраѓды ѓва мне і радасць і трывога! Вось што чакае нас далей?
