Уладзімір пагадзіѓся:
- Падыдзем бліжэй! Адзінае што мяне турбуе, як бы гэтага дурнаватага самі маджахеды не прыстрэлілі!
Аляксандр таксама завагаѓся. Мільганула думка: а можа, здацца? Глядзіш яшчэ акадэмікам зробяць і за новую зброю героя Расіі дадуць.
Але тут жа ён уявіѓ сабе, як будзе радавацца Пуцін, атрымаѓшы наймацнейшую зброю, здольнае прымусіць знікнуць і ядзерныя боегалоѓкі.
І што потым Пуцін заваюе ѓвесь свет! І стане найвялікшым імператарам у гісторыі чалавецтва!
Лук'яненка зароѓ:
- Каб Пуцін здох!
І ѓрубіѓ у лютасці прыбор гіперперамяшчальнік на поѓную моц.
Першапачаткова здавалася нічога не адбываецца. Няѓжо што фарбы сталі неяк ярчэй.
Уладзімір Жукоѓскі адчуѓ лёгкі подых цёплага ветрыку сабе ѓ твар.
І нахмурыѓся... Уладзіміру ѓжо гадоѓ за сорак. Вядома, вайну ѓ Аѓганістане часоѓ СССР, ён ужо не заспеѓ. Але пасьпеѓ паваяваць і ѓ Чачэніі, і ѓ Сірыі, і нават з Грузіяй.
Досвед у яго немалы. І інтуіцыя кажа, што нешта тут ня так.
І раптам раптоѓна згасла святло. І так рэзка... Цемра літаральна ѓдарыла па вачах. І падзьмуѓ у твар на гэты раз ледзяны, жудасна халодны вецер.
Уладзімір задрыжаѓ. У цемры сталі зіхацець маланкі ... І ледзяны холад змяніѓся жудасным запалам. Нібы ты ѓляцеѓ на верхнюю паліцу парнай.
Вочы сталі міжволі слязіцца. А затым усё хутка, хутка закружылася турком.
Аляксандр Лук'яненка таксама адчуваѓ рэзкае кручэнне вакол восі. Нешта пайшло не так. Відаць, ён урубіѓ залішнюю моц. І яго захапіла ѓ вір часу...
Вар'ят прафесар пачаѓ адчайна націскаць на кнопкі.
Раптам паветра стала гранічна шчыльным, і грудзі сціснула.
На мазгі абрынулася паля і прытомнасць адключылася.
Уладзімір Жукоѓскі расплюшчыѓ вочы.... Яму разанула святлом.
Генерал вылаяѓся:
- Вось чартаѓшчына чортава!
Палкоѓнік Юрый адзначыѓ:
- Пах прыемны!
Уладзімір асцярожна расплюшчыѓ вочы. І свіснуѓ...
Яны былі ѓ нейкім казачна цудоѓным лесе. На вялізных дрэвах раслі буйныя рознакаляровыя кветкі. Ляталі, бліскаючы сусальным золатам матылі і плацінай стракозы. І самі дрэвы мелі яркае, сакавітае лісце што давала палітру ѓсімі колерамі вясёлкі.
Палкоѓнік Юры зароѓ:
- Гэта рай!
Уладзімір прамаѓчаѓ і працягваѓ аглядацца. Адборны полк з тэхнікай і верталётамі часткова схаваѓся за дрэвамі. Але было бачна, што ён яшчэ тут. Маскіроѓка стала знікаць і ѓ аранжавай і салатавай траве праступалі контуры танкаѓ.
Ды гэта сапраѓды нейкі цуд.... Тры тысячы байцоѓ з тэхнікай перамясціліся ѓ чароѓны лес.
І гэта сур'ёзна...
А тут такія матылі прыгожыя. А кветкі, у тым ліку ѓ якіх розныя ѓ колеры пялёсткі. І гусеніцы па галінках поѓзаюць, таксама такія яркія, маляѓнічыя прыгожыя.
І плады растуць на дрэвах. Тыпу груш, ананасаѓ, какосаѓ, дынь, бананаѓ і іншага.
І водары вакол такія салодкія і прыемныя...
Палкоѓнік Петухоѓ паѓтараѓ:
- Гэта рай!
Палкоѓнік Раман Злотнікаѓ запярэчыѓ:
- Не судзі аб фантане, пакуль пап'еш з яго вады!
Генерал Жукоѓскі кіѓнуѓ:
- Так! Верталёт мне! Паглядзім на гэты Эдэм зверху!
Капітан Стральцова скамандавала:
- Верталёт генералу!
Некалькі секунд доѓжылася паѓза, а затым былі воклічы:
- Маторы заглухлі. Машыны селі!
Генерал Жукоѓскі свіснуѓ:
- Вось гэта рай!
Жанчына гадоѓ трыццаці Стральцова заѓважыла:
- У раі не павінна быць зброі!
Палкоѓнік Петухоѓ кіѓнуѓ:
- Мы ѓліплі! Добра яшчэ, што сувязь працуе....
Генерал кіѓнуѓ. І звярнуѓ увагі што шчацінне на твары Петухова кудысьці знікла.
І што проста на вачах сталі разгладжвацца маршчыны.
А ѓ палкоѓніка Злотнікаѓ пачаѓ бляднець і памяншацца шнар на твары.
Ды і сівыя валасы Рамана цямнелі проста на вачах.
Анастасія Стральцова, гэта таксама заѓважыла, піскнуѓшы:
- Ого! У раі маладзеюць!
Анастасіі самой гадоѓ за сорак, але на выгляд не больш за трыццаць. І яна вельмі камплексуе з нагоды сваёй знешнасці. Ёй здаецца што яна занадта ѓжо тоѓстая, то прышчык на твары, то маршчынка. Хаця Анастасія хутчэй мускулістая, чым тоѓстая. Стройны яна не здаецца, але прэс у яе плітачкамі. Анастасія светла-рудай масці, даволі прыгожая. Вось зараз яна раскрыла смартфон і ѓключыла галаграму. Вось яе твар буйным планам. Ледзь прыкметныя маршчынкі спелай жанчыны, з мужным падбародкам і са шрамам які амаль сцёрты, але на святла прыкметны на твары.
