Ад iх няможна адвязацца;

Зноў тая самая бядота,

Зноў слёзы, крыўда i згрызота.

Адно Алеся суцяшала

I Кастуся бяда спаткала:

Кастусь на "веруi" сеў макам,

Абодвум кепска, небаракам!

I кажа раз Алесiк брату:

- Закiнем кнiгi ў снег, за хату,

Ты "верую", а я "начаткi",

I пойдуць iншыя парадкi.

- А будуць бiць? - То што? паплачам,

Затое ж потым мы паскачам.

- А тата кнiжак зноў дастане?

- Ну й што? i тым дамо мы рады,

А там падыдуць i Каляды,

А там, дасць Бог, вясна настане...

Эх, брат: якi ты баязлiвы!

Не бойся, Костусь: будзем жывы!

Чаго баяцца? нiчагутка!

Закiнем iх у снег цiхутка.

А ты маўчок! нi шэп! нi слова,

I ўсё, брат, пойдзе адмыслова.

- Не, брат Алеська, не рабi ты,

Бо тата наш такi сярдзiты!

- Дык ты не хочаш? - Не: баюся!

- Адзiн i я, брат, адступлюся,

Сказаў Алесь i засмуцiўся

I ў свае думкi углыбiўся.

На скорым часе ранiчкою

Алесь у кепскiм быў настроi:

Хадзiў, бурчаў, не змоўчваў маме,

Ўсё дагары вярнуў нагамi.

- Бадай яны былi згарэлi!

I дзе чарты iх тут падзелi?..

- Чаго ты шворышся, мармотка?

Ў пытаннi маткi злосцi нотка

Зусiм Алеся угнявiла.

Зiрнуў на матку ён нямiла.

- Няма "начатак"! - Зноў "начаткi"?

Калi ўжо будуць iм канчаткi?

Ён ператрос i вугалочкi,

Як ёсць, аблазiў i куточкi;

Глядзеў за бэльку i ў пячуру,

Падняў такую шуру-буру,

Што хоць ты з хаты выбiрайся

I тых "начатак" адцурайся.

Алесь раскiс i не ў гуморы.

- Мо iх забраў Марцiн з каморы?

(Марцiн нядаўначка з кватэры

Прыносiў нейкiя паперы.)

Алесь Марцiна прыплятае

I ўсё шукае ды шукае,

I не знаходзiць сваю страту.

З гуменца бацька шусь у хату!

I, не гаворачы нiчога,

Рвануўся раптам да малога!

Аж задрыжаў. I ў момант вока

Ўгары матнуўся пас высока

I ў тую ж самую хвiлiну

Агнём апёк Алесю спiну.

Алесь заенчыў праразлiва,

Упаў i зноў схапiўся жыва,

А дзецi ў плач, у енк, у слёзы,

I ўсе разбеглiся, як козы;

А бацька, страшны, поўны злосцi,

Алеся лупiць без лiтосцi;

I мацi рады даць не можа

Так моцна бацька абурыўся.

Даў Бог, Ксавэры налучыўся.

- Пакiнь, Мiхал! пакiнь, нябожа!

Апамятуйся, цi так можна?

Насмерць заб'еш неасцярожна!

Прыбег i дзядзька на падмогу,

Насiлу вырвалi нябогу.

А бацька сек, пытаў скрозь гнеў:

- Куды "начаткi", гад, задзеў?

Алесь без вопраткi i босы

Бяжыць у снег, проставалосы,

За хлеў ён чэша без аглядкi:

- А во яны! а во "начаткi"!

I мушу я адно зазначыць,

Няхай тут праўду кожны ўбачыць,

Што гэта прыкрае здарэнне

Пайшло яму на паляпшэнне.

ХVI. ВЕЧАРАМI

Малюнкi родныя i з'явы!

Як вы мне любы, як цiкавы!

Як часта мiлай чарадою

Вы ўстаяце перада мною!

I так панадна смеяцеся

Жывою баграю на лесе,

I златаблескiмi снапамi

Праменняў-стрэлаў над палямi,

I брыльянцiстаю расою,

Калi гарачаю касою

Скрозь лiсцяў сетачкi-аконцы

На ёй заззяе цiха сонца,

Яе так песцiць, так кахае,

Па ёй вясёлкi рассыпае!

Я бачу роўныя пакаты

Палёў за Нёмнам i iх шаты

Аўсоў палоскi, лавы жыта,

Што морам золата разлiта;

I грэчак белыя абрусы,

I лесу два крылы, як вусы,

I цёмны роў, вадой прабiты,

Такi зацяты i сярдзiты;

Ялоўцаў шэрыя аблогi,

Дзе белы мох, сiвец убогi

Пясочак жоўты засцiлаюць

I дзе зайцы прыпынак маюць.

Я чую шум рознагалосы

Лясоў, лугоў, дзе звоняць косы

У часе дружнай касавiцы;

Я чую громы навальнiцы,

I шум глухi буйных дажджоў,

I песнi звонкiя палёў,

I цiхi плач ускрай магiлы.

Даўно зацiх iх голас мiлы,

Даўно ўсё змоўкла i прапала,

Iх толькi памяць захавала.

Але нявiднымi нiцямi

Я моцна-моцна звязан з вамi,

Малюнкi роднае краiны!

Эх, зараслi вы, пуцявiны

У гэты мiлы мой куточак,

Дзе ные жоўценькi пясочак

Пад летнiм сонцам, пад спякотай

I ззяе смутнай пазалотай

Над самым Нёмнам срэбраводным,

Так сэрцу блiзкiм-блiзкiм, родным.

I зараслi не палынамi,

Не крапiвой, не драсянамi,

Не чаратом, не лебядою

А беларускаю бядою.

Ды покi будзе сэрца бiцца,

Яно не зможа пагадзiцца

Нi з гэтым гвалтам, нi з бядою

Над нашай роднаю зямлёю...

Эх, мiлы край адвечнай мукi!

Пракляты будзьце, вусны, рукi,

Што на цябе ланцуг кавалi

I ў твар зняважлiва плявалi!

Няхай агонь i жар пакуты

Навекi спалiць здзек той люты,

Якi спрадвеку там пануе,

Над тым, хто родны скарб шануе

I хто ўсiм сэрцам i душою

Астацца хоча сам сабою.

Жывi ж, наш край! Няхай надзея

Гарыць у сэрцы i мацнее,

Што хоць не мы, дык нашы дзецi

Убачаць цэльным цябе ў свеце!

Алесь на дзеле праканаўся,

Што ён дарэмна марнаваўся

I што ўжо больш няма збавення,

Як толькi ўзяцца за вучэнне,

Як гэты клопат не марудны.

I што ж? закон быў не так трудны,

Ужо па той адной прычыне,

Што ён запiсан быў на спiне

(А ў сэрца ўложан сам сабою),

I ўсё пайшло сваёй чаргою.

Цяклi дзянькi ды йшлi нядзелi,

I час тут вольны хлопцы мелi,

Вучылiсь толькi да абеду,

Вучылiсь нават не без следу.

I Костусь, мушу я прызнацца,

Ўжо ўмеў на дошцы распiсацца,

Што вельмi цешыла Мiхала

I гонар бацькаў падымала.

Удзень, як лекцыi канчалi,

На рэчку хлопцы выбягалi

Крыху пакоўзацца па лёдзе

Цi так пабегаць на свабодзе,

У снег залезцi па калена,

А то насiлi козам сена

Ў звярынцы козы зiмавалi

I iм палонкi прасякалi.

I сам дарэктар клышаногi

Не горш ад вучняў бег з дарогi,

Гайсаў па снезе, распускаўся

I штурхалямi захапляўся.

А як надарыцца часамi

Яму спаткацца там з казамi,

Тады крычаў ён благiм матам,

Тады рабiўся ён вар'ятам,

Такая радасць пашыбала,

Так хвалявала, захапляла.

I гэту радасць, мiг шчаслiвы,

Выказваў крыкам праразлiвым.

- А я-я-яй! А я-я-яй!

Крычаў, хоць вушы затыкай.

Другi раз хлопцы валяць валам

У ток да дзядзькi ўсiм кагалам.

На току ў дзядзькi, бы ў святлiцы,

Маркотна свецiць блеск газнiцы;

Дрыжыць агоньчык сiратлiва,

У бокi ходзiць палахлiва.

На месце ўсё тут i прыбрана,

Так гладка ўсё дапасавана.

А тыя ж граблi цi цапочкi!