Yeddi ay idi ki, belə əhval-ruhiyyə ilə yaşayırdı. Ata-anası, kiçik bacıları başına pərvanə kimi dolanır, fikir çəkməyə qoymurdular. Doğmalarının ondan ötrü əldən-ayaqdan getdiklərini görəndə Gülbahar əzab çəkir, onların yanında özünü şad göstərməyə çalışırdı. Amma tək qalanda özü ilə bacara bilmirdi. Hər dəfə onu ağlamaqdan gözləri qızarmış halda görəndə evdəkilərin ürəyi qan olurdu. Amma təsəlli verməkdən savayı əllərindən heç nə gəlmirdi.

Gülbahar təkliyin nə demək olduğunu ilk dəfə idi ki, anlayırdı. Bir zamanlar ona desəydilər ki, böyüyüb boya-başa çatdığı doğma evdə, əzizlərinin arasında tənha ola bilər, inanmazdı. Amma indi yaman kövrək olmuşdu. Həzin bir musiqi eşidəndə də, təsirli bir kitab oxuyanda da, gözəl bir filmə tamaşa edəndə də gözləri yaşarırdı. Acizliyindən özünün də acığı gəlirdi, amma nə edəydi?

«Görəsən, indi Rəşid nə edir? Vaxtını necə keçirir?» – deyə düşünürdü. Birdən Rəşid onun xəyalında gözəl bir qızla yanaşı canlandı. Bu fikirdən otaq başına fırlandı, gözlərinə qaranlıq çökdü. Belə bir şey düşünmək onun üçün çox ağır idi. Heç cür ağlına sığışdıra bilmirdi ki, Rəşid özgəyə bağlana bilər.

Son vaxtlar bir-birinin gözlərinin içinə baxa bilmirdilər. Günah iş görmüş adamlar kimi hərə öz aləminə qapanmışdı. Birgə yaşadıqları bu neçə ildə bir-birinə qarşı hələ heç vaxt belə soyuq olmamışdılar. Düzdür, tez-tez mübahisə edər, saatlarla küsülü qalardılar, amma barışan kimi inciklik yaddan çıxardı. Hər ikisinin ürəyini gizli-gizli sızladan səbəb uşaq dərdi idi. Həyətdə, küçədə dil-dil ötən uşaqları görəndə bu həsrəti heç biri gizlədə bilmirdi.

Bir gün Rəşid işdən evə gələndə arvadını pəjmürdə gördü. Gülbahar həkimin ona bütün müalicələrin, dava-dərmanların əbəs olduğunu, ana ola bilməyəcəyini söylədiyini bildirdi. Rəşid onu sakitləşdirib təsəlli versə də, Gülbahar Rəşidin bu xəbərdən sarsıldığını qadın həssaslığı ilə hiss etdi. Hər ikisinin əzabları da elə o vaxtdan başladı.

Gülbahar ərinin ata ola bilməməsinin səbəbkarı olduğuna görə xəcalət çəkirdi. Rəşid isə övlad həsrətində olsa da, Gülbahardan ayrılmağı ağlına gətirmirdi. Amma özü də bilmədən qaraqabaq olmuşdu.

Hə, bu dəfəki inciklik ayrı inciklik idi. Günlər keçdikcə elə bil daha da yadlaşırdılar. Bu soyuqluq özləri də hiss etmədən incikliyə çevrilir, evdə qanqaralığı yaradırdı. Bəzən heç nədən bir-birini acılayırdılar. Bazar günləri onlardan ötrü xüsusilə ağır keçirdi. Bütün günü bir yerdə olub bir-birindən bu qədər uzaq olmaq elə çətin idi ki… «Yox, daha belə davam edə bilməz. Hər şeyin səbəbkarı mənəm. Mən olmasaydım, Rəşid çoxdan ata idi. Özünü toxtaq göstərməyə çalışır, elə bilir dərd çəkdiyini başa düşmürəm. Rəşiddən ayrılmalıyam, qoy çırağı sönməsin. Öz bədbəxtliyimə onu şərik eləməli deyiləm ki?!»

Gülbahar qəti qərara gəlmişdi, bir-birinə əzab verməkdənsə, ayrılmaları daha yaxşıdı. Ayrılıq günü gəlib çatdı. Gülbahar əyin paltarından başqa heç nəyə əl vurmadı. Nəyə, kimə gərəkdi bu əşyalar… Hər ikisi heç nə olmamış kimi toxtaq görünürdü. İri yol çantasının ağzını bağlayıb onu qapının ağzına qoydu. Taksi sifariş verib Rəşidə yaxınlaşdı.

– Səni bu qədər fikir çəkməyə məcbur etdiyim üçün məni bağışla. İstəyirəm xoşbəxt olasan. Sən buna layiqsən. Mən səni xoşbəxt edə bilmədim, Allah çırağını yandırsın. – Gülbahar bunları təmkinlə dedi.

– Çıxış yolunu ayrılmaqda görürsənsə, sənə sözüm yoxdur.

Amma biz ayrı yol tapmalı idik…

… Daha heç nə yadında deyildi. Bircə bu xatirindən getmirdi ki, Rəşidin gözləri soyuq ifadə ilə ona baxırdı, elə dediyi sözlər də soyuq idi. Bir-birindən uzun keçən bu aylarda onu daim üşüdən də elə həmin soyuq baxışlar, soyuq sözlər olmuşdu. Elə indi də divanda yun adyala bürünüb uzanan Gülbahar Rəşidlə son görüşünü təkrar-təkrar xəyalında canlandırdıqca, son görüşlərində daha çox soyuq notlar tapır, bundan daha da pərişan olurdu.

Bu gün o, əvvəlki günlərdən daha çox qəmgin idi. Bu gün evlənmələrinin beş ili tamam olurdu. Hər il bu hadisəni ikilikdə elə gözəl qeyd edərdilər ki… Heç ad günlərini, bayramları belə təntənə ilə keçirməzdilər. Bu gün onların ikisinin bayramı olardı. Bir-birinə hədiyyələr bağışlayar, ötənləri yada salar, albomları vərəqləyərdilər. Onların bayramından heç kəsin xəbəri olmazdı. Budur, həmin gün yenə gəlib. Son beş ildə ilk dəfədir ki, onu Gülbahar tək qarşılayır. Təkcə bu ilimi tək qarşılayacaq?

Bunu ki, özü arzulamışdı. Hərdən isti yuvasını dağıtdığına görə özünə acığı tuturdu. Hər şeyi götür-qoy edəndən sonra isə bir daha əmin olurdu ki, qərarı düzgündür. Axı bütöv bir ömrü dörd divar arasında, körpə səsi eşitmədən, övlad böyütmədən ikilikdə keçirmək olmazdı.

Ayrılmaq nə qədər üzüntülü idisə, ata ocağına yenidən öyrəşmək ondan da çətindi. Rəşidin evinə köçəndə də ilk günlər çətinlik hiss etmişdi. Amma onda bu hal keçib getmiş, yeni ailəsinə tez isinişmişdi. Gülbahar öz ev-eşiyi üçün, yatdığı yataq üçün elə darıxırdı ki… Mətbəxi, hamamı, pəncərə qabağındakı gülləri üçün qəribsəyirdi. Bəs Rəşid üçün? Onun qoynuna sığınıb sakitlik tapması üçün dünyanı verərdi. Onun saçlarını sığallayan barmaqlarının hərarətinə hər şeyi qurban verərdi. Amma bunlar yalnız arzular idi, daha o evə qayıtmayacaqdı. Lap dəli olsa da, həmin qapını daha açmayacaqdı. Özünə söz vermişdi. Əmin idi ki, bunu Rəşid də arzulamır. Arzulasaydı, heç olmasa bircə dəfə ona zəng çalar, hal-əhval tutardı. Axı nə az, nə çox, beş il bir yerdə ömür sürmüş, bir yastığa baş qoymuşdular. Amma bu neçə ayda Gülbaharın harada olduğu, nə etdiyi, nə çəkdiyi onu maraqlandırmamışdı. Yadına qonşusu Mədinə xalanın dediyi sözlər düşdü. «Elə bilirsən sənin özünü öldürüb canına cəfa etməyindən onun xəbəri olacaq? Tutaq ki, lap xəbəri oldu, guya ürəyi ağrıyacaq? Bir də onda ayılacaqsan ki, evlənib. Yaxşısı budur, birdəfəlik onu yadından çıxart».

Lakin bunları demək asan idi. Gülbahar nə geyindiyini, nə yediyini bilmirdi. Onun işə getməyi də, işdən gəlməyi də, çörək yeməyi də, bir sözlə, hər şey kortəbii olurdu. Həyat həvəsi sönmüşdü. İnana bilmirdi ki, haçansa bu halı keçib gedə bilər.

Evdəkilər işdə idilər. Bircə Gülbahar bu gün işə çıxmamışdı. Səhər yuxudan oyanandan başı gicəllənirdi. Zəng çalınanda ağır addımlarla qapıya sarı getdi.

– Kimdir? – deyə soruşdu. Cavab gözləmədən qapını açdı.

Gözlərinə inanmadı. Bu, Rəşid idi. Arıqlamışdı. Bunu o dəqiqə hiss etdi. Rəşid soyuqdan göyərmiş halda qapının ağzında dayanıb ona baxırdı. Heç biri danışmırdı. Nə Gülbahar onu içəri dəvət etməyə özündə cürət tapır, nə də Rəşid bir kəlmə söz deyə bilirdi. Rəşid, nəhayət, qətiyyətini toplayıb Gülbaharın əllərini ovcuna aldı:

– Bayramımız mübarək, Gülü! Beş il əvvəl heç zaman ayrılmayacağımıza söz vermişdik, gəl gedək evimizə. Artıq dözə bilmirəm. İnsafın yoxdumu sənin? – Rəşid bu sözləri elə məhrəmanə dedi ki, Gülbahar heç nə soruşmadan:

– Dərdin alım… – deyib onun boynuna sarıldı.

Bu doğma, mehriban səs üçün Rəşid necə də darıxmışdı. Bu iki kəlmə onun bütün ruhunu oynatdı, ömrünün ən şirin anlarını yadına saldı. İlk dəfə Rəşid illərdən bəri ürəyində gəzdirdiyi sevgisini çəkinə-çəkinə ona bildirəndə Gülbahar titrəyə-titrəyə pıçıldamışdı:

– Dərdin alım…

Bütün duyğularını bu iki kəlmə ilə dilinə gətirmişdi. Bu iki kəlmədə çox şey vardı – sevgi, etibar, sədaqət, fədakarlıq.

Toy günü ağ göyərçinə bənzəyən gəlinə tamaşa etdikcə Rəşidin qulaqlarında elə hey şirin bir pıçıltı səslənirdi: «Dərdin alım…»

Onda necə də xoşbəxt idilər! Yox, əvvəlki xoşbəxtlik indikinin yanında heç nə idi. Uzun ayrılıqdan sonra yenidən bir-birinə qovuşmaq özgə səadət idi.

– Bəs… – Gülbaharın səsi titrədi. Lakin Rəşid onun nə demək istədiyini o saat başa düşdü.

– İndi bizim oğlumuz var, – Rəşid bu sözləri fəxrlə dedi.

– Necə? Oğlumuz var? – Gülbahar sevincini gizlədə bilmədi.

Eltisinin dördüncü dəfə hamilə olduğunu bilirdi.

– Tək bizim yox, qardaşımın da.

– Bir uşaq iki ev arasında qalacaqmı?

– Yox gülüm, uşaqlar əkiz doğulublar, onlarınkı da oğlandı, dördüncü oğlan. Allah onları cüt verib ki, valideynlərinin gözləri qalmasın.