Дзяўчаткі нашы былі ўжо ў Бродзішчах, дзе я i спыніўся на дзень, а Валодзя падаўся ў далейшыя Крынкі, наведаць старога бацьку, загадчыка вадзянога млына.
А вось i пісьмы:
18.VII.51.
Дарагая наша курортніца!
Пішам Табе ўсе разам. Праўда, пішу я. Наташа пішчыць: «Ой, ой!..», пакуль цётка Міла заплятае ёй коскі, а Галя, з чорным ад ягадротам, стаіць побач са мной, флегматична лузгае прывезеныя мною семечкі i спокойна кожа: «Ты цяпер напішаш, а потым мама нам напіша».
Прыехаў учора. Зацягнулася трохі з грашыма, пасля хацеў купіць веласіпед, a ніяк не знайшоўшы, махнуў рукою i пазычыў у Зуба яго стары драпчачок, i вырваліся мы нарэшце з душнага, сумнага Мінска. Гарачыня, «истекание потом» неймавернае, але i цікавага многа... Грошай у мяне амаль дзве тысячи. Што веласіпеда не купіў, відаць, i лепт (плашч за 230 р. купіў), — думаю дапамагчы з сенам i вашым, i Мішы, які збіраецца купіць карову, калі, як Ты гаварыла, збярэ на яе сена. Далі з Валодзем слова не піць нідзе гарэлкі i не курыць. Уранні я трохі пісаў (нават!), працягваючы апавяданне, i без курэння сумнавата. Недзе апоўдні прыедзе Валодзя i падамося далей.
Буськаем Тваё пухкае, загарэлае «личико». Муж, маці, сястра i дзеці.
Другое — таксама з дарогі:
2.VIII.51.
Дарагая Ніначка!
Пішу на беразе Кромані, падставіўшы голую спіну гарачаму роднаму сонцу. Хораша тут незвычайна, i адчуваю сябе таксама здорава. Веласіпед стамляе не надта, толькі для апетиту. Харчуемся мы добра (заўсёдыў гасцях), так што пахудзець не ведаю ці ўдасца. Загарэў, як чорт. А галоўнае — гэта ўражанні, якія не ўмяшчаюцца ў блакноце. Праехалімы кіламетраў дзвесце, a ўлічваючы зігзагі — яшчэ больш. Сіняўская Слабада — Крынкі — Карэлічы — Наваградак — Свіцязь — Любча — Шчорсы — Кромань. Не думай, што мы таўчэмся на месцы, — кожны раз едзем па новых вёсках, знаёмімся з новымі людзьмі. Здорава ўсё-такі жыць на свеце, нягледзячы, што i свінства хапае. Расказаць будзе пра што. Сям-там Валодзя здымае мяне на фоне рознай красы. На Нарач ехаць раздумалі: i не паспеем, i тут вельмі шмат матэрыялу. Скокнем толькі nad Слонім i, можа, пад Гродна. Да 20-22 жніўня буду ў Бродзішчах i Маласельцах — хочацца палазіць з дзяўчаткамі па агародах.
Думаю, што гэтае пісьмо застане Цябе ўжо ў Мінску. Пазвані ў выдавецтва, як там мае кнігі [6], калі будзе які сігнальны або хоць надрукаваныя аркушы, захапі ў вёску. Думаю, што якога-небудзь 25-га ці 27-га выедзем у Мінск, зімаваць.
Дзіўнавата неяк — пісаць, неразлічваючы на адказ... Хацелася б ведаць, як Ты сябе адчуваеш, наколькі паправілася, што ўдалося дастаць [7]. Ну, ды нічога, хутка сустрэнемся.
Мы з Валодзем толькі з учарашняга дня ездзім удвух. Тыдзень ездзіў з намі яго таварыш, настаўнік з-пад Шчорсаў, Міхась Петрыкевіч...
Прывітаннеўсіму нашай кватэры і, камухочаш, у доме.
Цалую моцна, з лясным азартом. Ваня.
У нашай з Калеснікам творчай вандроўкі быў i працяг — увесь кастрычнік мы працавалі ў архіве «Фонда Урублеўскіх» літоўскай Акадэміі навук, чытаючы заходнебеларускую прэсу, у тым ліку i польскамоўную, а з яшчэ большай цікавасцю — рукапісы, дзённікі, перапіску. Маіх пісьмаў адтуль, з Вільні, няма, не захаваліся, i не магу, як i ў некаторых іншых выпадках, даўмецца, чаму. Ёсць пісьмо Нініна. Хоць яна пісаць пісьмы зусім не любіла, а я яе безвынікова ў гэтым папракаў жанчына, як гаворыцца, была з характарам. А тут пісьмо, дый з гумарам, іроніяй:
Уважаемый Иван Антонович!
У першых страхах нашага Вам пісьма спяшу паведаміць, што мы ўсе жывы i здаровы, чаго i Вам жалаям. Пісьмо Ваша, у якім Вы плачаце пра Вашы грашовыя цяжкасці, мы атрымалі i прачыталі, але не зусім паверылі...
Хочацца мне палаяць Цябе за тыя тры ночы, калі я, не раздзяваючыся, чакала пры тэлефоне, каб не праспаць. Калі Табе i праўда так цяжка з грашыма, дык высылай нам квіткі оплаты кожнай тэлефоннай гутаркі, мы з прыемнасцю аплоцім. Бо ўсё ж нам вельмі хочацца пачуць Цябе, Твой голас, хаця б два разы на тыдзень...
Дочкі распусціліся яшчэ больш, крычаць часамі так, што немагчыма ўседзець дома. Няма цвёрдай рукі...
У мяне таксама нічога новага за гэты час, апрача того, што ў інстытуце нагрузілі яшчэ больш...
Ёсць пісьмо ад рэдактара «Знамени», за подпісам Кажэўнікава, каб Ты прыслаў свой новы раман на тэму «воссоединения Западной Белоруссии... если не подстрочник, то хотя бы оригинал»... Шырма дзякуе за кнігу. Васілёк — з просьбой пра творчую камандзіроўку ад Саюза, «каб мог напісаць вершы на тую ці іншую тэму...» Сустрэла неяк Гарулёва, перадаваў, што «Солнечного зайчика» ў іхняй «Отчизне» будуць друкаваць, прасіў-маліў, каб Ты даў i другое апавяданне. Я сказала, што «к стыду своему», не ведаю, ці Ты закончыў яго, ці здаў на пераклад. Напішы яму сам. Прысланы «Світанок над Заболоттям». Часопіс «Вітчйзна» вельмі салідны, як «Новый мир». Перакладчык Назаранка прыпісаў толькі пару слоў, дванаццаць з якіх — прывітанні «хлопцам»...
Вось, мусіць, i ўсё наконт літаратуры ды крытыкі. Калі ёсць пытанні — прашу. Цяпер пераходзім на іншае.
Яша [8] прыехаць не зможа, вярнулася яго начальства, апрача таго многа работы. Шкадуе, што не паехаў разам з вамі. Перадае прывітанне i жадае ўсяго найлепшага.
Трэцяе пытанне — матэрыяльна-бытавое. Мы сёння з Люсяй [9], аббегаўшы ўсе базары, вырашылі, што без «Западной» нам у гэтым годзе не выкруціцца. Трэба абавязкова рабіць запасы. Спачатку думалг паехаць у наступную суботу ў Мір, але я, падумаўшы потым адна, вырашыла не так прапанаваць Табе, як прасіць напісаць Колі [10], каб ён купіў нам мяхоў пяць-шэсць бульбы, тpoxi цыбулі, крупы, гароху... Люся згодна купіць напалавіну кабана. Можа, Коля i Міша маглі б дапамагчы i з гэтым?..
Такія справы. Канешне, яны далёкія ад тых, якімі вы з Валодзем, — прывітанне яму, — цяпер займаецеся, аднак самой мне пісаць Колі неяк няёмка...
Мы тут патроху пачынаем усе сумаваць. Галя хоча напісаць Табе сама. А Наташа ўголас складала свае пісьмо так:
«Дарагі папік, прыязджай. Мама гладзіла i спаліла Тваю падушку. I ведаеш чыво? Каб ты прыехаў. Aтo мы ждаем, ждаем, ждаем... Я была ў звярынцы i ведаеш чыво? Бачыла маленькіх абязянак, лісічкаў, мядзведзяў. I ведаеш чыво?.. Ой, я забылася!..»
Люся кланяецца, далучае пісульку наконт патрэбнай кнігі. Што датычыць маіх, то буду вельмі ўдзячна за такія [11]:
Пішы часцей, бо мы i праўда сумуем. Ад Наташы пяць буськаў, ад Галі сем. И мы целуем Ваше умное архивное чело.
...Хутараначка, польская гімназістка-выдатніца, потым савецкая студэнтка з найвышэйшымі адзнакамі, універсітэцкая выкладчыца з пяццю еўрапейскімі мовамі — лацінскай, англійскай, нямецкай, польскай i рускай, не лічачы шостай, сваёй, — яна нармальна ведала свой узровень, аднак зусім не задавалася, любіла здаровы смех, магла ўздымацца да самаіроніі.
Адзін толькі прыклад, дзеля чаго мне трэба сігануць з восені 51-га ў лета 69-га, калі мы з ёю ўпершыню ўдваіх былі ў замежнай паездцы.
Выдавецтва «Volk und Welt», надрукаваўшы «Птушкі i гнёзды» ў перакладзе з беларускай мовы (!), пісьмова запрасіла нас наведаць Берлін у якасці выдавецкіх гасцей, — чамусьці такая форма аплаты. Пакуль дайсці да найцікавейшага, падарожжа па землях Усходняй Нямеччыны, у нас быў «тыдзень літаратураў балтыйскіх краін» у прыморскім Ростаку. Адна полька, адзін рускі i мы, беларуская пара, жылі не ў самім Ростаку, a ў недалёкім ад яго «сялянскім гарадку» Нойклёстар, у арыгінальным аднапавярховым гатэлі пад саламянай страхой, з сакатаннем курэй i гарладзёрам пеўнем за вокнамі. Што раніцы мы ездзілі ў горад, a ўвечары вярталіся на свой вяскова-культурны начлег.
