— І сапраўды, калi збiраешся кахацца, пажадана распрануцца, — сказала Ванiтнiца i панесла вядро з друзам да смеццеправода.

Ад прыгараднай аўтастанцыi Сочнiк перайшоў вулiцу i трапiў у гастраном. Там ён кульнуў дзве шклянкi памiдорнага соку i прыдбаў у дарогу трохлiтровы слоiк з салоным таматным напоем.

Сочнiк збiраўся наведаць у мястэчку Фанiпаль сваю даўнюю сяброўку, што пасля заканчэння тэхнiкума працавала аграномам у саўгасе "Фанiпальскi".

Цагляна-чырвоны трохлiтровы балон уладкаваўся ў брызентавую валiзку да раней купленага смажанага кураняцi i пляшкi пшанiчнай гарэлiцы. Сакаўное сонечнае святло гэтыя пачастункi пабачылi толькi ў местачковым дамку, дзе iх павыстаўлялi на абклеены цыратаю стол у маленькiм пакойчыку, якi здымала маладая аграном у чапялападобнай старой за сiмвалiчную плату.

Старой гаспадынi з прывезеных пачастункаў перапала шклянка салонага, як чалавечая кроў, напою ды птушынае крылца. Ад гарэлiцы яна адмовiлася. Пляшку саракаградуснае вадкасцi агоралi Сочнiк i маладзiца. Шчокi сяброўкi зрабiлiся малiнавыя, на што Сочнiк не прамiнуў зрэагаваць:

— Ты стала падобная да сакаўнога яблыка. У даведнiку па сексалогii я вычытаў, што жанчыны падзяляюцца на яблыкаабрысных i грушападобных. Залежыць гэта ад формы нiжняе часткi торса. Ты, мой салодкi аграном, яскравы прыклад яблыкаабрыснасцi, гэта дае падставы сказаць: зацяжараць табе будзе значна цяжэй, чым аграному з грушавiднай канструкцыяй.

— Не сумуй, мой салоны, — заўсмiхалася румяная маладзiца. — Як толькi пажадаеш мець яблыка ад яблынi, я знайду шляхi ў абыход грушападобнасцi.

Пасля трапезы Сочнiк з аграномам выйшлi прагуляцца па цiхмяных вулках вечаровага Фанiпаля.

— Цiха ў цябе тут, — канстатаваў Сочнiк.

— Як у труне, — аграном звесiла галаву.

У маркотным настроi яны прайшлi мястэчка i апынулiся ў рэдкiм сасняку. Сочнiк праявiў нецярплiвасць, нетактоўнасць i неахайнасць. Эратычнае папiхванне адбылося проста на сцяжыне i стоячы. Добра яшчэ, што Сочнiк здагадаўся падтрымлiваць за сцягно прыўзнятую нагу маладзiцы.

— Якi ж ты няспелы, — сказала яна, калi Сочнiкава сцяблiна канчаткова страцiла пругкасць.

На што пачуўся наступны аргумент:

— Смажыць ад гарэлiцы, вось я i вырашыў: як хутчэй каханне справiць i вярнуцца таматны сок пiць.

У маленькiм пакойчыку Сочнiк з апетытам засмактаў вялiзны кубак салонага напою, пасля чаго сыта завуркаваў i слiзгануў на прасцiны да сяброўкi.

— Цяпер не смажыць? — запыталася яна, калi адчула лашчанне на яблыкаабрысных клубах.

— Салоны, халера, занадта. Трэба было гатаванай вадою развесцi, бо чым болей п’еш, тым болей смажыць.

— А цябе, мой салоны, акрамя соку, што-небудзь хвалюе ў жыццi?

— Вядома, хвалюе, — схлусiў Сочнiк, — мяне хвалююць два слiмачкi, што пахавалiся мiж тваiмi сцёгнамi.

Падчас маркiтавання ён двойчы перарываўся i хадзiў да засланага цыратаю стала, каб прыкласцiся да балона i аднавiць сiлы. Але гэта не дапамагло, калi маладзiца змагла задаволiцца ажно тройчы, дык Сочнiк так i не дасягнуў разрадкi.

"Можа, з-за яблыкаабрыснасцi? Цi, можа, я ўжо не здатны выпускаць насенне больш як раз на дзень? А хутчэй за ўсё, таматны напой быў кепскi — салоны, як чалавечая кроў, колькi яго нi пi, а смагу не натолiш", — маракаваў Сочнiк, вяртаючыся з Фанiпаля ў Мiнск.

Залётнiк гандляваў канцэнтраваным малаком. Купляў у мястэчку Глыбокае вялiкую партыю i пераганяў фургонамi ў Маскву. Беларускi прадукт у расейскай сталiцы не вельмi шанавалi — баялiся радыяцыйнага бруду. Таму разам з малаком Залётнiк прывозiў i цэлую скрынку новенькiх этыкетак, толькi з друкарнi, толькi з варштата. На iх была вымалевана крутабокая карова, у якой пад вымем пiсалася, што выдатнае малако зроблена ў Туле.

Залётнiк нi ў якiм разе не лiчыў сябе падманшчыкам, калi ў сутарэннях былой пажарнай, пераробленай у рэкламнае агенцтва "Бегемот", пераклейваў этыкеткi. Момант неэтычнасцi, а тым больш крымiнальнасцi, ён адмаўляў цалкам, нават на самым сподзе ягонай дробнай душы не ўзнiкала сумнення.

Стамiўшыся ад манатоннай i нятворчай працы, ён падняўся на першы паверх i страшэнна здзiвiўся, бо да адзiнага акна ў даўжэзным калiдоры прытулiлася ноч.

— Якая цяпер гадзiна? — гукнуў Залётнiк да лысагаловага вахцёра.

— Дванаццаць, дванаццаць, — адчаканiў той, нават не адрываючы вачэй ад таўсценнай кнiгi, пэўна, пра вахцёраў.

— А рукамыйнiк у вас дзе, а то забыўся? — Залётнiк узняў перапэцканыя ў клей рукi.

— Калi трэба ў прыбiральню, — вахцёр узняў ветлiвыя вочы, — дык спачатку пойдзеце направа, потым налева, а там па лесвiцы на другi паверх, дзе вернецеся крыху назад i адразу за рогам будзе, як вы казалi, — рукамыйнiк. Толькi правесцi Вас не змагу, — вахцёр вясёла паляпаў па колах iнвалiднай люлькi. — Святла ў будынку няма, але выключальнiкi за кожным паваротам, на ўзроўнi Вашых вачэй.

Залётнiк рушыў да прыбiральнi з высока ўзнятымi рукамi, перапэцканымi ў сталярны клей. З фiлянговых дзвярэй яму падмiргвалi вясёлкавыя шыльдачкi рэкламнага агенцтва "Бегемот". Адны з дзвярэй аказалiся прачыненыя. У ярка асветленым памяшканнi, дзе некалi стаяла адна, а можа i дзве пажарныя машыны, цяпер месцiлася майстэрня па вытворчасцi iнфармацыйных шчытоў. Над квадратным планшэтам схiлiлася дзяўчына ў чорных нагавiцах, што шчыльна аблягалi выпуклыя клубы.

— Прабачце! — гукнуў Залётнiк да мiнiяцюрнае дзяўчыны з малочнай, як кiтайскi фарфор, скураю. Палова дзявочага твару хавалася за марлевай павязкаю. Ад "прабачце" дзяўчына ўздрыгнула i наставiла на чужынца аэрограф з такiм выглядам, нiбыта замест блiскучага пульверызатара ў яе руцэ чорны браўнiнг.

— Яшчэ раз прабачце, я нiкога не хацеў напалохаць, — замармытаў Залётнiк. — Проста не трэба сядаць спiнаю да адчыненых дзвярэй! — дыдактыка думкi надала ўпэўненасцi бруднарукаму Залётнiку. — Дарэчы, ад перапалоху лепей за ўсякiя лекi дапамагае канцэнтраванае малако. І я абавязкова падару Вам некалькi бляшанак, калi Вы дапаможаце прайсцi праз лабiрынт калiдораў да рукамыйнiка.

— Зараз, — дзяўчына паклала пульверызатар на жывапiсную, усю ў фарбавых крапках i разводах, падлогу.

Яны выйшлi ў калiдор, дзе натапыранай птушкаю сядзеў вахцёр — iнвалiд у сiнiм фрэнчыку.

— Вось сюды, — дзяўчына махнула на чорны дзвярны прагал.

— Нават носа не вiдаць, — зайшоўшы ў чарноцце, зазначыў Залётнiк.

— Недзе тут быў... Вой! — затрымцеў дзявочы галасок.

— Што? — Залётнiк пачаў разводзiць чарноцце рукамi, нiбыта збiраўся паплыць.

— Спатыкнулася аб прыступку!

Залётнiк зазначыў, што голас сыходзiць аднекуль знiзу, i прысеў на кукiшкi.

— Дзе Вы? — Залётнiк выставiў руку i заклэпаў дробным гусiным крокам.

Дзяўчына стаiлася i не аказалася.

— Я палiць кiнуў, шкада, а так бы з агнём у адно iмгненне выключальнiк знайшоў бы...

Раптам за спiнаю ў Залётнiка пачулася шархатанне. Азiрнуўшыся, ён убачыў у каламутным прагале дзявочы сiлуэт.

— А-а-а! — залямантавала яна i кiнулася калiдорам да вахцёра iнвалiда. Той, выехаўшы з-за стала, пусцiў чатырохколавую люльку ёй насустрач.

Залётнiк вылаяўся азiяцкiм матам i нетаропка пакрочыў за крыклiвай палахлiўкаю.

— Вы што сабе дазваляеце? — iнвалiд крыху прыўзняўся ў люльцы. — Прывязуць бляшанку малака, а прэтэнзiй, як у амерыканскага прэзiдэнта.

— Вар’яцтва, — паўшчуваў сам сябе Залётнiк. — Дурдом. Ты што, з глузду з’ехала? Каму ты трэба? Нi сiськi, нi пiськi дый дупа з кулачок, а вiску нарабiла на ўсю Маскальшчыну. Сцiхнi. А ты, — Залётнiк узняў указальны палец, на якiм паблiсквала бурштынавая кропля духмянага клею, — ты, абаронца на колцах, выглядаеш яшчэ большым iдыётам, чым яна. Зрэшты, гадам буду, а лiхтарык у цябе ёсць, бо якi ж ты iнакш вахцёр.

— А адкуль вы-ты ведаеш, — словы заскакалi на вахцёрскiм языку, як печкуры на патэльнi.