Друз прыглушыў агню вастрыё —

Упартая змоўкла Варшава.

Граў потым вецер песню журбы

На трэснутых струнах руінаў,

Пакуль апошні выстрал пальбы

На вуснах вайны не застынуў...

Вяртаюся, любая, з дальніх мясцін,

З поля аціхлага бою,

Ты, помніш, пісала, ускліквае сын:

Польшча са мной —

Польшча з табою!

ЛІСТ

Ты ўяўляеш: Прастора,

а гэта плошча, вымераная метрамі,

ты гаворыш: Дзень,

а гэта адрэзак часу ў абручах турбот

і штодзённасці гарбяках,

астаецца Ноч — маленькая станцыя

з забыццём — стойкай буфетнай,

да якой прытуліцца можна,

аж пакуль не абудзіць нас гупат

                                             і свіст цягніка,

значыць, свет існуе па-за гэтым палонам

(і імчыцца туды, адкуль рэха і тое

                                             не можа вярнуцца,

як жыцце пасля трапнага стрэлу).

Затрымаўся цягнік паміж часам і мной,

а ні грукат не вырве мяне з анямення,

                                             ні свіст,

толькі ліст ад Цябе,

з забыцця мяне верне Твой ліст,

па дарогах чужыны блукае ён, кружыць,

і ў далонях халодных самшэлай вялюгай

                                             маўчыць...

У Прастору цягну свае рукі — дзве рэйкі

                                             напружання,

можа, выхапяць, вызваляць рукі

                                             світанак з начы?

I тады да Цябе я вярнуся ў люлянку,

пад калыскай схілілася ты і спяваеш...

Вайна? Стрэлы — паштоўка маўчання —

                                             сляза.

БУМЕРАНГ I РЭХА

Бліжэй і бліжэй — да цябе і да зор —

Чужою краінай іду растаптанай —

Усемагутны, смешны гіпнатызёр...

Магу аддзяліць ад сутоння світанак.

Паслухаю моўчу, зірну ў далячынь —

Ні крылаў, ні зорак, хоць выкалі вока.

Ступнямі ўгрызаюся ў цемру начы,

Крычу: да кахання зусім недалёка.

А што там наўзбоч, карацей ці даўжэй...

Тычка, ці крыж, ці гісторыі веха...

Вось паварот: бумеранг і рэха

Бліжэй і бліжэй —

I хопіць кахання данесці — люблю!

Прасторы і часу ўзарваць ціхамірнасць.

I выйграю я, я ўсе карты паб’ю

Сэрцам сваім, быццам тузам казырным.

Упарты, шчаслівы і смешны, нягож.

Схіляйце галовы ніжэй!

З абдымкаў я вырваны сілай, а ўсё ж —

Бліжэй і бліжэй —

Шчасце якое? Святло, а не змрок.

Хто там заходзіцца смехам?

Вочы твае ў яго, вуснаў апёк,

А для цябе — бумеранг і рэха.

КАЛЫХАНКА^[1]

Мацеку

Калыхаліся моры далёкія,

калыхаліся пушчы вялікія,

нахіляліся вольхі надрэчныя,

нахіляліся сны паніклыя.

Калыхаліся хмары на небе,

калыхаліся слёзы пад вейкамі

(так далёка ты, сынку, недзе,

без цябе мне так сумна, маленькі мой).

Калыхаліся нівы і травы

(я не бачыў цябе, мой сыночак).

Калыхаліся ў возеры зоркі

(ты не знайся з тугою, хлопчык).

ГАРАДЫ СА СНУ

Дзіўныя гарады з’яўляюцца ноччу, як здані,

нараджаюцца ў сне і знікаюць яны на світанні.

Я іду скрозь пустэчу, месяц над імі — аховай,

словы снам аддаю, а сны ўсе аддадзены словам.

Са сну гарады у жэсце усе гіпнатычным,

у бледна-зялёнай спазме спакой іх трагічны,

дзіўныя гарады застылі лавінай нямою,

бязлюдныя і пустыя, звоняць яны цішынёю.

Добра мне, гарады над небам бясконцым,

я, нібы лунацік, што выгнаны з сонца —

сярод вуліц слухаю ўласныя крокі,

чутно у месячным бляску рэха з зялёнага змроку.

Люба мне слухаць крокі — адзіныя, першыя,

нібы з рэхам рыфмуюцца бясслоўныя вершы