О людзі, о добрыя людзі,
разнасцежце вокны шырока,
хай у кожнай маленькай вулцы
булькочуць песні ў рыштоках.
Хай хлынуць вясёлкі мелодыі
берагамі вулак, да рынку,
хай з вокан лятуць на галовы
музычныя пырскі тынку.
Хай пяцілісцёва далоньмі
гарадскія ўдараць каштаны
ў сукаватую клавіятуру,
у штыкеты, бы ў фартэпіяна.
Хай вырасце звон з тратуараў,
хай звоняць з бетону пліты
з-пад ног пахаджан вясёлых
фантанна і самавіта.
Няхай узрываюцца рамы,
хай валяцца сцены нанаў,
хай лесвіц лятуць staccato,
дзе граюць фартэпіяна.
Хай блытаюцца і пеняцца,
плывуць цераз верх нараканнем,
ірвуцца ў завулках мелодыі,
працятыя бэзам, змярканнем.
Хай адпачне мелодыяй
блакіт, над горадам распластаны,
ў горадзе спеўпым Тагліяна
па сёмым небе ў Тагліяна.
Б’юць, б’юць як у звоны
ў горадзе спеўным Тагліяна
тысячы і мільёны
касмічных фартэпіяна...
Тут перад скверыкам рынка
па ратушных белых прыступках
самотны сяджу — і чую:
свет маё сэрца прастукаў,
а вочы ўслуханы ў помнік:
у рапсодыю масянжовую бургамістра —
пераношу ў згаслае неба,
дзе першая зорка бліскае.
Чакаю накцюрн Фрыдэрыка,
гонт маладога поўніка —
Бургамістр! Сон наплывае —
ссунься з цокаля помніка.
Як на клавішы, на прыступкі
масянжовыя пакладзі далоні —
ноч, поўнік, Шапэн і ціша
сон звонкі ўціснуць у скроні!
Заснём у дзівосным Тагліяна,
ў каменныя ўтулімся пліты!
Ты ажыўлены зноў мелодыяй,
а я мелодыяй зноў забіты.
КАХАННЕ
Дарагая мая жыццо да цябе ішло справядліва
змаганне дзе промень заўсёды перамагае
білася сэрца тады драпежліва і гулліва
і плечы шырэй выпроствала кроў маладая
каханне жыццё багацей за незнаёмае вымярэнне
зерне што разрывае зямлю як дынамітам
каханне скачок калі парашут дрэмле
калі ў прорву ляцяць забыўшы на смерць старую
калі стралой праз блакіт і воблакі над нябытам
зямлю жыўцом навылёт прасвідруеш
каханне перапросіны з бэзам і язмінам
і першы салоўка якому салодка ў словах
першая вясна сапраўдная неразмінная
распятая як балдахін у срэбных
далонях вярбовых
каханне цень каляровы з вітражу крылаў анёла
срэбраны водзван звону са свіцязяў поўневых
балада якая плыве на вясёлкавых колах
насуперак снам каб спатканнем поўніцца
скрышыць і расціснуць боль што губы
агнём нявечыць
крывавай палосай салёнай ружай полымя
аброненай
вечная ненасытнасць і ўражанняў голад вечны
вусны твае вусны безабаронныя
далоні твае вецер аксамітны ў сонечным моры
далоні твае шоўк персікавы і хваля
(плыве зямля і плывуць Млечным Шляхам зоры)
далоні твае ў далонях сваіх прапальваю
цёмна цёмна лаўрова і золатна
калі ў нетры тваіх вачэй заглыбліваюся
спакусна
у смарагдавым акіяне ночы
вуснамі ў вусны
ЖОНКА КВЕТКІ I Я
Жонка мая гадуе кветкі
мае іх цэлы дзетсад
звычайных і рэдкіх —
яны расселіся на падаконні
на схілах балкона
у гаршчэчках гліняных
у кратарах вазонаў
паўзуць па сценах
вісяць пад столлю
пляскаюць лапкамі лістоў
усміхаюцца шукаючы пары
і апякаюць на сонцы каляровы твары
жонка правярае штодня
