На асялку залочаным хмары.

Ажно цяжка паверыць,

Што гэта я ў памяці змог захаваць,

Трымаючы далонь маткі,

Пахіленай нада мной.

ДУБРОЎКА

Я маю ўласны свой гай дубовы,

Нёмана серпам абняты —

пад скрыжавальным агнём блакіту,

зорак, чаек, рэха.

Мая дуброва —

месца таемных спатканняў

маладзіка і сонца

у дні зацьмення —

і месца маіх спатканняў

з цішай,

з сабою самім

у маіх жа ўспамінах.

Раскінуўся гай мой дубовы

на мураве сакавітай,

дзе няма мурашнікаў,

павуціны,

імглы камароў —

на чыстай траве,

перамытай расой і дажджом,

грэбенем ветру часанай

і ценем імклівых аблокаў.

У дуброве маёй

імянныя дубы, гербавыя —

як калоны карынфскія,

вытачаныя перунамі, пяскамі,

дах лістоты ўздымаюць

з камінамі буслянак.

Невялікі мой гай дубовы —

вёрст ён пяцьсот займае,

адчынены толькі цяпер

мне,

заўсёды, калі засмуткуецца толькі,

калі зажадаецца.

Да маёй дубровы прыходзяць

праз далягляду шлагбаўм

без пашпарта —

праз граніцу зялёных сноў,

слоў,

гукаў...

Мой гай дубовы такі невялікі,

што змяшчаецца пад павекамі

з пошумам адвячорнага рэквіема

без пашпарта —

які гэты гай мне пакінуў.

НАТУРШЧЫЦА ВЕТРУ

Дзяўчына — натуршчыца ветру,

Стаіць пад вясеннім дажджом.

З-пад стрэшкі далоні ўздымае

Зялёна-праменныя вочы

На хмару, што адплывае,

Прабітая коп'ямі сонца.

Як парусам мокрым сукенкі

Абвіў вецер цёплае цела

I абрысаваў яе грудзі,

I сцёгны, і стройныя ногі.

I вырваўшыся за вароты

На луг пад крыло пералеска,

Зялёна-праменную недзе

Панёс у вясёлку, ў туман.

I я ветру ў полі шукаю,

I я ветру ў лесе шукаю,

Шукаю дажджу веснавога,

Хоць восень даўно.

ПАРТЫЗАНЫ

Маладыя,

плячыстыя,

дужыя,

перад боем прагнулі жыць,

а ішлі на смерць.

Без прымусу,

не па вярбоўцы,

не за плату

ішлі на смерць.

Папярэджвала іх

гісторыя мінулага веку —

трагічныя хатнія паданні роду

пра бацькоў — беспрытульных салдатаў,

пра сасланых паўстанцаў-дзядоў.

Папярэджвалі магілы Верасня.

Ішлі на смерць.

Разрывалі вузлы, што іх звязвалі:

кудзеркі дзяўчат,

сівыя ніткі матуліных валасоў,

натруджаныя жылы бацькоў;

уцякалі з хатніх гнёздаў

у заснежаны лес,

у забалочаны лес,

у квітнеючы лес —

на смерць.

I толькі вінтоўка...

Не ў легенду,

не ў казку...

Пад дзірван,

пад каменне,

на дно рэк,

у дубровы,

на скрыжаванні —

з імёнамі і без імён...

I заўжды ім па дваццаць...

I будзе заўсёды па дваццаць —

на магільных плітах,

на фатаграфіях,

у матуліным горы

і ў партызанскай песні.

Не з легенды,

не з казкі

ідуць:

жывыя,

прыгожыя,

маладыя,