мне бліжэй да сябе.

Вось я — ты!

Ты сцвярджаеш мяне ці не?

Можаш проста кіўнуць галавой.

Толькі не гавары,

што мяне не ведаеш.

Давай пабяромся за рукі,

каб не страшна было,

каб рука Чурлёніса ў нас,

не дасягнуўшы неба,

не высахла.

Каб на нашы сляды

не падалі недаверу

чорныя слёзы.

Выкінь камень з грудзей,

што носіш супроць мяне,

утрымай мяне, нястрыманага.

Чалавек, разгайдай

любові маёй,

маёй веры дрэва.

Вось ты — я!

1978

ГЭТЫХ ДВА СЛОВЫ

Усе зернавыя пасеяны.

Думкі — таксама правеяны.

Зараз і ў склад радковы

вусны пасеюць словы.

А пра ўмалот прамовы

покуль што жаўруковы.

Дзе тая цераспалосіца?

Ды ці ж загон папросіцца

ў шыр тваю, маці Айчына!

Як у гняздо, ўсяліся

ў сэнс гэтых слоў, дзяліся

з братам па-братняму жытам.

А перад тым як мову

зойме, два гэтыя словы

побач, як меч, палажы ты

²

.

1977

ПРЫСВЯЧЭННЕ

Бытаваць табе не балюча?

Пазіраць на другіх не холадна?

Сэрца выгаварыць не цёмна?

Зачарпну з цябе, як з крыніцы,

дабраты і любві, цярплівасці

і рашучасці — слова па слову.

Змочыш імі, як лекамі, вусны,

стане млосна — прамыеш вочы,

і ўтаймуецца боль.

Дзе ні быць ім — дадому вернуцца

нат з-пад шыбеніц, з-пад расстрэлаў.

Рана, позна — ў акно пастукаюць,

як даўней з пасялення ссыльныя.

А сышоўшыся ў гурт, адразу ж

за работу з любоўю возьмуцца

і, калі тут да месца ўзнёсласць,

перад вечнасцю схіляць калені.

1978

ЗАКЛІНАННЕ

Палямі ўздыхні,

Адзавіся лясамі:

Хай будзе вядомым

Тваё невядомае слова.

Ногі ў дарозе.

Дарога — ў заходзячым сонцы:

Хай бачнымі будуць нябёсы,

Ў якія ідзеш ты.

Камень на сэрцы.

На камні птушка.

Хай будзе пачуты

Апошні твой крык.

1977

***

Мабыць, вечар яшчэ ніколі

не глядзеў так пяшчотна ў вочы,

як сягоння. Ён па-бацькоўску

лоб абмацвае — і ў даглядзе

мы расцём, мы ўжо з днём нароўні.

Кожны з нас пасталеў і бачыць,

як наш дзень распагодзіўся к поўдню.

Аглянёмся і ўспомнім, якім ён

быў, наш ранак — маленства наша.

Белы свет быў замглён, заслонен

непасільнай штодзённай працай.

Мы былі ў ім і дном, і верхам.

О, як мутна было на днішчы!

О, як хмарна было ў вяршыні!

Але ж вечар цябе шукае,

прыўзнімі галаву — адчуеш

на ілбе цеплыню далоні.

Удыхай цішыню яго дрэва,

задавольвайся ззяннем зорак,

мілагучнасцю хору кроны.

Бачыш, як падраслі мы разам,

адчуваючы ствол плячамі.

Гэты вечар закрэсліў рысу

паміж дном нашым і вяршыняй.

Ён і камень замшэлы зверне

на магільніку боскасці нашай.

Уздыхаем, але з палёгкай,

бо і чуем, і бачым, душою

адчуваем, што з нас таксама

ў невымерны прасцяг нябёсаў,

як з маленькага пругкага сэрца,

паскарае свой пульс

                               бясконцасць.

1977

***