што не так пакладзена.

1978

ІДУЦЬ КАМЯНІ

Зноўку камень, шэры брат, мой ідзе.

Цяжка ўзнімаецца па сцяжыне ўгору.

Як і я, галаву апусціўшы, ідзе.

Нясе сваю каменную цішыню,

дагістарычны подых леднікоў,

водар траў і жытоў,

памяць аб чалавеку,

жывёліне і пчале,

якія да яго датыкнуліся:

мёдам пахне стары твар каменя,

ашчасліўлены жывёлінай і чалавекам.

Ідуць камяні.

Цяжка-цяжка ідуць.

Разам з намі нясуць

ледавік вечны смерці.

I становяцца ў нашых галовах

каля перапоўненых ямак.

Не спяшайся, камень,

пакуль яшчэ можаш

кветку быцця запальваць,

пакуль носяць чмялі мёд салодкі

з горкіх слядоў жыцця.

Ой, пад нагамі ў цябе каменьчык!

1978

***

Як пчала у вулеі. Як у кветцы пчала.

Абліплыя слодыччу дзён твае рукі.

Часіна стомы тваёй шчаслівай.

Быццам званы, хтось узносіць цябе над зямлёй.

На вуснах квітнее, гайдаецца слова:

спявай, што ты ёсць, і маўчы, што ты ёсць.

Але няма таго дома, дзе б ты быў, як дома.

Як пчала у вулеі. Як у кветцы пчала.

1978

ЛЕТНІ ПСАЛОМ

Жыта паспела. Пакрыквае драч.

Гляну наўкола — ўвесь слых і цікаўнасць:

мне на жніво падаспела пара —

слоў назапасіць і важкіх, і спраўных.

Рукі напеўныя лашчы, каса,

рот блаславі, каб не змоўк у аблудзе.

Дрэва часін, як жывая краса,

поўніцца тым, што было і што будзе.

Слаўлю нажын залатой збажыны!

Косы, вядзіце свой рэй адмысловы!

Вось я ўжо ўвесь у ахапку адным:

зерне і глеба, вусны і слова.

1978

НАРОДНАЯ ПЕСНЯ

З вока песні выкаціўся раптам

я слязой і ля дарогі ўпаў.

Дзякуй табе, творца мой крылаты,

што твой голас чую ў будні й святы,

што навек тваім падданым стаў.

Па жыцці з кійком дарожным крочу

між лугоў зялёных — душ людскіх,

чую ўсё — з парога плач дзявочы,

стрэлы слоў і стогн у цемры ночы,

скрыжаванне рук у міг цяжкі.

Крылаў шум над працаю спрадвечнай,

боль, што нават камень струшчыць змог,

голас бога ў тлуме чалавечым

чую я — і светла мне, й сардэчна,

ліжа рукі мне жыццё само.

1978

P. S.

На кожны пагорак

паклаў я па сонцу:

вось будзе прыгожа малечы,

калі будзе ўзыходзіць сюды.

На кожнай бярозцы

прыймеў па зязюлі:

вось радасна будзе дзяўчаткам,

калі ўсе будуць тут кукаваць.

У кожныя грудзі

уклаў я па слову:

вось заспяваюць сэрцы ў мужчын,

калі будуць ісці праз Літву.

1978

СЛОВА ЧОРНАЯ КВЕТКА

Памяці Стасіса Красаускаса

1.

Не магу вымавіць тваю смерць.

Не хачу імя яе чуць.

Летам, калі садзілася сонца,

глядзеў я на мора,

чакаючы твайго вяртання,—

як супакоіць вочы,

якія цябе ўсё шукаюць?

А ў нашых руках

рэха трапеча жывое

тваіх рук:

яны трымаюць цябе

і нікому не аддаюць.

2.

Упаў,

а неба не ўпусціў.

Птушкі бачылі, як ляцеў,

як і мы —

яго песню чулі.

Высока над намі

ўзнялося дрэва яго голасу.