1977

***

Аголеная згвалчаная пушча.

Вятрамі скрозь прадзьмутая душа.

Як цісне адвячоркам змроку гушча,

як гулка цішыня гудзе ў вушах!

Здаецца, спынен лёт і, склаўшы крылы,

лячу ў нямую бездань стрымгалоў.

Усе ўспаміны цішыня акрыла,

і што было, з туманамі сплыло.

Адно жыве іскрынка тае сілы,

што не згасілі бог і забыццё,

што чалавека некалі стварыла,

што мы завём, жартуючы, жыццём!

1975

***

Адшапацелі, адгулі лясы.

Спакой руку на лоб паклаў.

Праз сэрца прайшла думка неба.

Выйдзі ранкам на ганак і глядзі на дарогу,

па якой век віхрыцца,

прыгінаючы жоўтыя травы.

Вярніцеся ўсе, каго я любіў,

я хачу вам засведчыць,

што клопат маёй душы —

хадзьба адвечная ў людзі.

Святло, якое ва мне — ад вас.

Цемра, баюся яе,— ад вас, людзі.

Ды з надзеяй гляджу, як да зямлі

далікатна дакранаюцца пальцы чалавечнасці,

шукаючы нашых слёз на ёй.

1976

***

Калёры сну жыцця...

Спі, спі, пакуль не разбудзяць

крыкам ці шэптам. Ён будзе

галінкай з пупышкай гарачай,

шыба яе астудзіць.

Даруй — укленчу зары.

Даруй — укленчу каменю.

Вочы мае апякаюць

дзве кроплі. Апошнія.

Смяюся я? Плачу?

1976

МОВІЎ ЖЫЦЦЁ

Цягнучы свой цень, крыло нібыта,

вымавіў: жыццё. I тут прыйшло:

зоркаю ж была зямля калісьці.

Не чорны хлеб жыцця ў маіх далонях

крышыцца, а, мусіць, лёгкі хлеб.

Ах, як жыцця банальная расліна

ружовай кветкай неспатольна мкне:

благаславі яе дабром і ласкай,

абві ў прамень.

                        (Рука, што падае,

яна святая, нібы стол ад бога.

Скажыце ж ёй ісці і зелянець.

Кулак не трэба гадаваць. У цемры

яго ідэя. А ў каменні корань.)

У кожнай кветкі свой калёрны смех,

зялёнаю лістотай мовіць дрэва,

пяе пылінка кожная бязгучна!

I гэта свету шчырая рука.

Няхай жа на ёй скача ў дабрыні

канец, які намерыўся ў пачатак.

1978

ЗЯМЛЯ ЎЗДЫХАЎ

Зямля перасохлая

цяжка ўздыхае.

Расце там чаканне

(шыпшына без лісця)

і птушкі і голас абронены —

востры, сухі,

нібыта шып,

раніць

узнятыя вочы ўгару.

Бачыць знікненне страшуся,

адказу не чую,

і не пытаю, і не пытаю.

Рану пазнання,

як кветку, паказваю небу:

глыбока баліць,

і кругам ідзе галава.

Як гулка ціха!

1978

РАТАЙ

Праца цябе не ўмяшчае.

Спатоля — таксама.

Ратай,

якая ж твая зямля?

Калі яна на стале —

маленькая вельмі!

Затое, якая яна бясконцая

ў сэрцы!

На самай вялікай зямлі

ён стаіць,

увянчаны

вянком зязюль.

Дотык любові

абуджае яго дабрыню,

і яна зіхціць,

як нарог

пасля ворыва.

Ходзіць па яго сэрцы

ці то чалавек, ці то бог

гаспадаром руплівым

і кладзе ўсё на месца,