Литмир - Электронная Библиотека

І таму першы снег, як святло,

Што на крылах было ў лістапада

І што ў нашай самоце было…

2.01.2012

* * *

Не кажы пра самоту нічога,

Бо самоту цяпер не люблю,

Як і пыл над вясковай дарогай,

Што ўзляцеў, каб ізноў на зямлю

Апусціцца і з пылам змяшацца,

І абсыпаць кусты і траву.

Калі можна ад пылу схавацца,

Ад самоты сваю галаву

Не схаваць, бо самота заўсёды,

Як паветра, ля нас і ў душы,

Праз якую і пыл, і лістота

Пралятаюць, праходзяць дажджы,

Пакідаючы сумныя вершы,

У якіх ёсць і лёд, і цяпло.

Што прайшло, больш таго ўжо не вернеш,

І ці трэба вяртаць, што прайшло,

І таму не кажы пра самоту,

Бо самота, як пыл, як вуглі,

Як стаптаная ў парку лістота,

Як у небе начным жураўлі…

20.01.2012

* * *

Ізноў вясна жаданая прыйшла,

І ў кожнай, нават незаўважнай кветцы,

Нібы анёлак, пабыла пчала,

Сваім лятаннем асвяціўшы сэрцы

Людзей, што цэлую зіму чакалі,

Калі зноў кветкі ў садзе зацвітуць,

І залатой ад сонца стане далеч,

Нібыта рыбкі залатыя там жывуць

У возеры нябесным, што адтала

І ад снягоў пазбавілася ўжо.

Пчала ў тваю кватэру залятала,

Хавалася ад ветру і дажджоў,

І ты казаў пчале, што ты сумуеш

І з ёй гатоў да сонца паляцець.

А ў сонцы, быццам у дупле, вяснуе

Руды вялікі сонечны мядзведзь,

Якога бачыў ты, калі ляцела

Пчала з тваёй кватэры ў белы свет,

Дзе раніцай упаў, растаў збялела

Апошні снег у першае траве…

16.05.2012

* * *

Спакойнае неба Айчыны,

Як купал адвечнага Храма,

Які берагчы мы павінны,

Дзе сёння іконаю мама

Мне стала і будзе іконай

Маёю, пакуль я жыву,

Дый потым травою зялёнай

Не стане, бо сам я ў траву

Сыду, каб іконаю мама

Была нада мною заўжды,

Дзе помнікі сценамі Храма

Стаяць ля крынічнай вады

У Ракаве родным і мілым,

Дзе светла, дзе гойна, дзе я

Стаю каля кожнай магілы

І кожная з іх, як мая…

31.05.2012

* * *

Дажджлівая халодная вясна

Табе прысніцца, і прачнешся ты,

І паглядзіш на белы свет з акна,

Нібыта з­пад аціхлае вады,

Што ўчора бушавала і цякла

І праз тваю самотную душу,

Якая тут адвыкла ад цяпла,

Прывыкшы да бясконцага дажджу.

Ды дождж прайшоў, і наступіла лета,

І дзе была вада, цяпер трава

Буяе, і па жоўтых хвалях кветак

Плыве да вёскі белая царква…

І ты прачнуўся, і глядзіш з усмешкай

Удалячынь, дзе сонца, як акно,

Дзе лесу шнур, як у нябёсы сцежка,

І лён, нібы блакітнае віно,

Разлітае анёламі даўно…

5.06.2012

* * *

Цеплынёй, як вадой, заліваецца

Гэты свет, што забыў пра патоп,

Дзе на промні ў жніво рассыпаецца

Сонца спелае, быццам бы сноп

Аржаны, што звязала матуля

І пайшла адзінока ў той свет,

Пра які ўсё жыццё сваё чула,

Дзе цяпер нас чакае, жыве,

І праз зоркі глядзіць залатыя,

І яна гэтак будзе глядзець

Да тых хвіляў, пакуль мы жывыя,

Пакуль будзем да Бога ляцець…

25.06.2012

* * *

Маленькі павучок густою павуцінай

Аплёў ікону ў хаце, дзе людзей няма,

Дзе шыбы ў вокнах, нібы вечныя ільдзіны,

Якія тут для нас пакінула зіма,

Што адышла кудысьці з белымі ваўкамі,

Што вылі тут нядаўна, як спусцеў наш двор,

Дзе раптам разышлася глеба пад нагамі

У мамы, што глядзела на сцяжыну з зор

84
{"b":"597931","o":1}