Литмир - Электронная Библиотека

Па­над сабою, па­над нашым белым светам,

Дзе белага хапае, як зімой снягоў,

Якія ў дзьмухаўцах і ў павуціне летам

Жывуць, чакаючы, каб уладарыць зноў

Над намі, нібы павучкамі, што у хаце

Іконы аплялі, каб не глядзеў з іх Бог,

Які паўгода ўжо з маёй гаворыць маці,

Што да яго прыйшла, каб дараваць ён змог

Усім людзям грахі і павучку малому,

Які свайго яшчэ не мае дому…

18.07.2012

* * *

Яшчэ зусім далёка да зімы,

І ты глядзіш на свет і разумееш,

Што дом чужы падобны да турмы,

З якой да маразоў ты не паспееш

На волю выбрацца, і ў родны дом

Прыйсці, як вестка добрая прыходзіць

І, душы напаўняючы святлом,

Жыве і не знікае ў новым годзе,

Але яшчэ далёка да зімы

І ўсё далёкае зусім далёка,

І, як непрачытаныя тамы,

Гады шчэ непражытыя нялёгка

Лічыць і думаць: «Ці дазволіць Бог

Усё спазнаць, што ты спазнаць жадаеш?»

І ліст асенні падае да ног,

І ты яго, як зорку, падымаеш,

І ў дом чужы нясеш, каб пасвятлеў,

Як родны дом, які цябе чакае,

І дзе абрус бялюткі на стале,

Як даўні снег, ляжыць і не знікае…

3.08.2012

* * *

Агонь патухне і ссівее неба,

Бы шэранню ахопіцца вада,

І стане непатрэбным, што нам трэба

Было нядаўна, і ўзрасце жуда

Між камянёў забытай брукаванкі,

Дзе шчэ нядаўна грукалі вазы,

І скрыгаталі ўзімку сані й санкі

Па камянях, дзе з кроплямі расы

Перамяшаны кроў былі і слёзы,

Якімі быў затушаны агонь,

Які не грэў ні ў спёку, ні ў марозы,

А ўсё знішчаў, склікаючы варон

На свята смерці, дзе сівела неба,

Бо ў ім за зоры зачапляўся дым,

Якому нашая зямля не трэба

Была ні ў гэтым свеце і не ў тым,

Куды вядуць амаль усе дарогі,

Бо гэты свет часовы, як вада,

Што сёння нашыя цалуе ногі,

А заўтра ўжо вады і не відаць

З пяску, як з вечнасці, што нас чакае,

І будзе нас на могілках чакаць,

Дзе ўсё жывое, як вада, знікае,

Каб, знікшы раптам, болей не знікаць…

31.08.2012

* * *

Мог я нарадзіцца у Парыжы,

Толькі нарадзіўся ў Пугачах,

Дзе з лясоў асенні вецер рыжы

Рассыпае лісце па шляхах,

Па якіх вяртацца мне дахаты,

Дзе ёсць хата, толькі ў ёй няма

І не будзе болей мамы й таты

І чакаць іх і гукаць дарма.

І па лісці я іду асеннім,

Быццам па пражытых мной гадах,

І гатоў паўзці я на каленях,

Каб вярнуцца ў час, дзе ў Пугачах

Мы жывём усе, і нам далёка,

Быццам да Парыжа, да кладоў,

Над якімі сонца і аблокі,

Як самота наша і любоў.

І калі бацькі ўжо не чакаюць,

Нас чакаюць восень і клады,

Дзе вятры лісцё перабіраюць,

Як памерлых райскія сляды…

20.10.2012

* * *

Бацька ўжо не вернецца дадому,

Як з пажару не вяртаюцца, каб быць,

Ні рудыя мышы, ні салома,

Бо згарэлі, як усё гарыць

У агні, які жыццём завецца,

І ў якім нам радасць ёсць адна —

Разрываць сабе душу і сэрца,

Выпіўшы, як вечнасці, віна.

Бацька ўжо не вернецца дадому,

Бо і ён ужо стаміўся жыць

І паліць душу, нібы салому,

У якой усё ў труне ляжыць…

23.10.2012

* * *

Зноў бацька ў бальніцы, нібы на вакзале,

На лаўцы сядзіць, быццам бы на труне,

Што лаўкай для бацькі гаротнага стала,

Магчыма, на месяц, магчыма, і не.

І скардзіцца бацька, што кормяць тут дрэнна,

І піць так даюць, бы шкадуюць вады,

І хочацца мне белай фарбай на сценах

Пісаць: «Не трапляйце ніколі сюды!»

І бацька ўсміхаецца, быццам бы знае

Усё, што патрэбна яму заўтра знаць.

85
{"b":"597931","o":1}