Литмир - Электронная Библиотека

Па­над горадам дымным і па­нада мною,

Каб тут я хоць цяпер, але ўсё ж зразумеў,

Што на свеце няма і не будзе спакою

З­за таго, што наш Храм сто гадоў як згарэў…

30.06.2011

* * *

Адзін сяджу ў кватэры, як у клетцы,

І не хачу зусім з яе ўцякаць

За матыльком, які аб шыбу б’ецца,

Нібы аб неба, дзе ўначы сядзяць,

Як матылі, на Млечным Шляху зоры.

І я на зоры сумныя гляджу,

Якім самотна ў залатым прасторы,

Нібыта ў кроплі вечнага дажджу,

Які праліўся і застыў на кветцы,

Якая сонцам заўтра можа стаць,

Каб матылёк, які аб шыбу б’ецца,

Не захацеў да зорак адлятаць…

12.08.2011

* * *

У вечнасці губляюцца дарогі,

Як павуцінне ў небе і ў агні,

Дзе нашы радасці і ўсе трывогі

У Бога, нібы соль, на далані.

І ты стаіш ля вогнішча і марыш,

Што пройдзе восень, а пасля — зіма

І знікнуць з сэрца, як і з неба, хмары,

Разваліцца самота, як турма.

І будзе добра і табе, і свету,

Дзе ты жывеш і ведаеш, што ты

У вечнасці, як дым ад цыгарэты,

А ў сёння, нібы стомлены святы…

30.11.2011

* * *

Па туманнай расе, па сцюдзёнай вадзе

Пастушком басаногім твой ранак ідзе.

Ты глядзіш на яго і ў ім бачыш сябе,

І душа твая плача ў асенняй журбе,

Што ў апалым лісці пад нагамі ляжыць,

І так сумна табе, што не хочацца жыць,

А тым болей што хутка надыдзе зіма,

У якой для цябе анічога няма,

Бо зіму, як любіў, ты не любіш цяпер,

Бо зіма для цябе, як палюючы звер,

Што не спіць і ўначы, і заснуць не дае…

Сёння восень і вецер — сабака яе —

Па туманнай расе, па сцюдзёнай вадзе

За табою бяжыць, а твой ранак ідзе

Пастушком басаногім, што любіць жыццё

І збірае апалае з клёнаў лісцё,

І ў лісці ён не бачыць асенняй журбы…

7.12.2011

Бацька ў горадзе

У чорнай гарбаце, нібыта ўначы,

Ты бачыш дарогу ў свае Пугачы.

Там хата пустая, там змрочна і тло,

І ўсё ўжо, здаецца, пражыта, сышло,

І ў горадзе ты, як у панскай турме,

Глядзіш праз акно, дзе не бачна ў зіме

Нічога знаёмага сэрцу твайму.

І ты ўжо не любіш сябе і зіму

За тое, што ўжо ўсё пражыта, сышло.

І ў чорнай гарбаце, як цукар, святло

Знікае паціху, зусім растае,

І ты мне гаворыш пра думы свае,

І слухаю я тваю споведзь і сны,

І хочаш яшчэ ты дажыць да вясны,

Бо ў чорнай гарбаце, нібыта ўначы,

Ты бачыш дарогу ў свае Пугачы…

26.12.2011

* * *

У свеце і ў душы даўно зіма,

А снегу, як і радасці, няма,

І травы зелянеюць, як вясной,

І чорны воран ходзіць, як герой,

Па плоце, за якім чарнее сад,

Дзе шчэ нядаўна светла лістапад

Кідаў лісцё мядзянае ў траву,

Дзе вецер выў стамлёнае «Жыву!»,

Нібыта думкі паўтараў мае.

Для шчасця сёння снегу нестае.

І я іду па вуліцы і мне

Вялікі кактус кветкаю ў акне

Як сябар усміхаецца стары.

І кот руды мудруе па двары,

І можна мне зайсціся ў гэты дом,

Напоўнены спакоем і дабром.

Ды не зайду — гаспадароў няма

І ў свеце, і ў душы, як крыж, зіма…

28.12.2011

* * *

Першы снег мы чакалі, як свята.

І стаў белым увесь белы свет,

Дзе, як вугаль, чарнюткая хата

Патанула ў снягах, як траве

У бялюткай, як дым на пажары,

Дзе згарэлі былыя гады,

У якіх былі светлыя мары

І надзеі на час залаты,

Што вось прыйдзе, як сонца прыходзіць,

Пад якім растаюць снег і лёд.

Выпаў снег. І па снезе, па лёдзе,

Нібы снежны, спяшае народ,

У якога немнога тут святаў,

83
{"b":"597931","o":1}