Цела заб╕тага знайшо╝ яго сябрук Я╝геныч, яшчэ адз╕н вясёлы забулдыга, як╕ вырашы╝ зав╕таць да Аркашы па ран╕шн╕х справах. Убачанае яго так ураз╕ла, што небарака до╝га ван╕тава╝, трымаючыся за плот. Паводле яго сло╝, гэта было "нешта ня╝я╝нае'. З канкрэтных факта╝ Я╝геныч згадва╝, у прыватнасц╕, 'зняты скальп', 'вантробы вонк╕' ╕ 'дз╕рку ╝ горле'. Гучала давол╕ ╕нтрыгавальна, ╕ некаторыя з ц╕ка╝ных ╕мкнул╕ся не╝прыкмет прасачыцца да нас╕лак ╕ заз╕рнуць пад прасц╕ну (а заадно засняць мерцвяка на смартфон), але ╕х адганяла м╕л╕цыя. Сашка таксама бы╝ тут. З ╕м разма╝лял╕ два чалавек╕ ╝ шэрых цыв╕льных п╕нжаках - пэ╝на, следчыя. Сашка, у сва╕х нязменных трэн╕ках ╕ майцы, стая╝ змрочны, як хмара, трымаючы рук╕ ╝ к╕шэнях ╕ гледзячы сабе пад ног╕. У адказ на ╝се пытанн╕ ён, як заведзены, па╝тара╝: "Не ╝ курсах я, не ╝ курсах. Не чу╝ я н╕чога. Спа╝ я'. Ужо сыходзячы, я ц╕шком заз╕рнула да Сашк╕ ╝ двор. Белы легкав╕к зн╕к. Значыцца, Сяргей ачома╝ся ╕ паеха╝. Прынамс╕ з ╕м усё ╝ парадку. Гэтая думка мяне крыху супако╕ла, але ненадо╝га.

На працо╝ным месцы я з'яв╕лася на дзве гадз╕ны пазней, чым належала, але майго спазнення н╕хто не за╝важы╝. У той дзень мног╕я маха╝чане паспазнял╕ся на працу, ╕ работа н╕ ╝ каго не кле╕лася, усе тольк╕ ╕ гутарыл╕, што аб здарэнн╕ на Груша╝скай. Усе был╕ напалоханыя не на жарт, але да пачуцця жаху прымешвалася яшчэ ╕ нейкае дз╕╝нае, ледзь не радаснае ╝зрушэнне. То ж бо. Нарэшце ╝ нашай глухмен╕ адбылося штосьц╕ па-сапра╝днаму сенсацыйнае. Пра гэта напэ╝на нап╕шуць у газетах. Магчыма, нават зн╕муць сюжэт на тэлебачанн╕. Верка ╝жо на по╝ным сур'ёзе разважала, што б ёй надзець ╕ якую прычоску зраб╕ць, кал╕ прыедуць тэлев╕з╕йшчык╕. Яна нават не сумнявалася, што ╝ яе асаб╕ста возьмуць ╕нтэрв'ю. Тым больш што верс╕я ╝ яе была гатовая: 'Чупакабра, адназначна!' ╤ван Фёдарав╕ч, наш старэньк╕ бухгалтар, бы╝ ╕ншага меркавання. 'Гэта была выбухная хваля! - каза╝ ён. - У мяне зяць у МНС працуе, ён пацвердз╕ць. Аркаша, в╕даць, у лесе нямецк╕ снарад знайшо╝, вырашы╝ разабраць на каляровыя металы, вось ╕ вын╕к. Альбо балон ╕рвану╝.' Выбуха╝, аднак, н╕хто не чу╝, ╕ Аркашава хата была непашкоджаная, так што гэта верс╕я выглядала сумне╝най. Так ц╕ ╕накш, усё сыходз╕л╕ся на думцы, што звычайны чалавек учын╕ць такое не мог. Гэта была альбо нейкая жывёла, альбо разбуральная стых╕я, альбо...монстар.

У абедзенны перапынак Верка злётала ╝ гастраном ╕ вярну╝шыся, прынесла з сабой цэлую кучу нав╕н - у дадатак да тых, ад як╕х ужо гудзе╝ увесь гарадок. У крэйдавым кар'еры ╝ дзесяц╕ к╕ламетрах ад Махов╕шча сёння ран╕цай знайшл╕ згарэлы легкав╕к. Салон ╕ багажн╕к был╕ пустыя, значыць, гэта не аварыя, машыну адмыслова адагнал╕ ╝ кар'ер ╕ спал╕л╕. Магчыма, нейкая бандыцкая разборка, сляды замятал╕. А ╝ В╕цьк╕ Л╕пкев╕ча, што на Дзяржынскага жыве, сёння бы╝ в╕дзеж, самы натуральны. Ён гэтай ноччу еха╝ з Беластока ╕ бачы╝ на трасе Сашку Ялев╕ча - к╕ламетрах у дзесяц╕ ад гарадка, там, дзе крэйдавы кар'ер. Сашка стая╝ на абочыне ╝ адных трэн╕ках ╕ майцы, п'яны ╝ дровы. Ва ╝сяк╕м разе, В╕цьку здалося, што ён п'яны, таму спыняць машыну В╕цька не ста╝. Сашку наогул лепей л╕шн╕ раз не чапаць, а кал╕ ён нападп╕тку, дык ╕ пагато╝. Не╝забаве В╕цька ╝жо бы╝ у горадзе, еха╝ да сябе на Дзяржынскага праз прыватны сектар. Не, н╕кога падобнага на забойцу або монстра ён там не за╝важы╝. Затое, праязджаючы м╕ма ╝частка Сашк╕ Ялев╕ча, В╕цька ╝бачы╝, што гаспадар ужо дома. У перадпако╕ гарэла святло, дзверы был╕ адчынены, Сашка стая╝ на парозе - ва ╝сё тых жа трэн╕ках ды майцы, тольк╕ ╝жо са сц╕ркай на галаве - ╕ абедзвюма рукам╕ чапля╝ся за дзвярны праём, каб не павал╕цца. Ён сапра╝ды бы╝ п'яны, тут В╕цька не памыл╕╝ся. Пакольк╕ так хутка перамясц╕цца з абочыны трасы на парог ╝ласнага дома Сашка ф╕з╕чна не мог, кал╕ тольк╕ гаворка не ╕шла пра тэлепартацыю, то В╕цька вырашы╝, што з ╕м ад ператамлення здары╝ся в╕дзеж. Ц╕, кал╕ па-навуковаму, галюцынацыя. А яшчэ да нас у гарадок прыехал╕ гэтыя, з сядз╕бы 'Крыштальны ра╝чук'. Сваячк╕ Сашкавы. Сястра ╕ пляменн╕ца. ╤х чорны джып як раз м╕ма гастранома праязджа╝, кал╕ Верка адтуль з пакупкам╕ выходз╕ла.

Магчыма, ╝ Верк╕ мел╕ся яшчэ нейк╕я факты, як╕я яна зб╕ралася паведам╕ць, але даслухаць яе аповед да канца я не паспела, бо мне патэлефанавала Кла╝дз╕я ╤гара╝на, Алес╕на наста╝н╕ца. Яна ц╕кав╕лася, ц╕ ╝сё ╝ нас у парадку - у гарадку дзеяцца жудасныя рэчы, а мая дзя╝чынка сёння не з'я╝лялася ╝ школе.

- Як не з'я╝лялася? - у мяне ╝нутры ╝сё абарвалася.

Сёння я не выпра╝ляла дачку ╝ школу. Праспала. Яна сама сабралася ╕ пайшла. На ╝роках не з'яв╕лася... У мяне трэсл╕ся рук╕, кал╕ я наб╕рала на маб╕льн╕ку Алес╕н нумар. На званок яна не адказала. Вычака╝шы хв╕л╕н дзесяць - гэтыя хв╕л╕ны здал╕ся мне бясконцасцю - я набрала зно╝. Не адказвае... Што было потым, я памятаю цьмяна. Я выбегла з паштамта, ледзь не выб╕╝шы дзверы. Потым я ╝ пан╕цы нас╕лася па вул╕цах, к╕далася да м╕нако╝, прыстаючы да ╕х з адным ╕ тым жа пытаннем - вы не бачыл╕ дзя╝чынку, дзевяць гадо╝, светлыя валасы, чырвоная куртка? Не, н╕хто не бачы╝. Людз╕ глядзел╕ на мяне спалохана, напэ╝на, я выглядала, як вар'ятка. Мяркую, са мной сапра╝ды адбылося кароткачасовае памутненне розуму. Н╕чога дз╕╝нага. У мяне перад вачыма стаяла тое скрыва╝ленае цела на нас╕лках, ╕ я проста шалела ад думк╕, што здарылася найгоршае, ╕ Алеся ╝жо не жыве...

Я прыйшла ╝ сябе ╝ скверыку каля старога к╕натэатра. Мяне ╝сю калац╕ла, у роце перасохла, сэрца проста выскоквала з грудзей. Я ╝ знямозе апусц╕лася на лаву, спрабуючы аддыхацца. Супакойся, казала я сабе, збярыся з думкам╕. Дзе яна цяпер можа быць? Падумай. Магчыма, н╕чога страшнага не здарылася, яна проста сышла кудысьц╕ з Лёнем. Куды? Можа, Сашка ведае, Лёня ╝сё-ткi яго сын. Трэба спытаць... Хаця не, сёння Сашка зус╕м не ╝ кандыцы╕, ён нават падчас гутарк╕ са следчым╕ ледзь вароча╝ языком... Дарэчы, следчыя. Магчыма, яны ╝сё яшчэ там. З ран╕цы на вул╕цы было не прапхнуцца ад м╕л╕цы╕ ╕ цыв╕льных. Што мне перашкаджае пайсц╕ ╕ звярнуцца да ╕х па дапамогу, прама цяпер? Я паднялася з лавы ╕ нак╕равалася ╝ прыватны сектар.

Вул╕ца Груша╝ская ╝жо спусцела, нават м╕л╕цы╕ пабл╕зу не было в╕даць. Затое каля Сашкавага дома стая╝ чорны джып. Верка не памыл╕лася - 'вядзьмарк╕' з аграсядз╕бы сапра╝ды был╕ тут. Можа, яны што-небудзь ведаюць? Брамка была наросхрыст, ╕ увайшо╝шы ╝ двор, я пачула немыя бабск╕я в╕ск╕. Так лямантаваць можа тольк╕ жанчына, раз'юшаная да краю. У Ялев╕ча╝ адбывалася жудасная сямейная сварка. Пры ╕ншых абстав╕нах я бы ц╕хенька павярнулася ╕ пайшла. Але ╝ мяне прапала дз╕ця. Прыйдзецца мне прыпын╕ць ╕х душэ╝ную гутарку ╕ задаць пару пытання╝. Штурхну╝шы дзверы, я ╝вайшла ╝ пярэдн╕ пакой. У нос мне ╝дары╝ так╕ густы смурод гн╕лога мяса, што горла мне сц╕сну╝ спазм. Я ╕нстынкты╝на зац╕снула нос ╕ рот далонню. 'Як у моргу, у як╕м адключыл╕ся ╝се халадз╕льн╕к╕', м╕льганула ╝ мяне. Стоячы ╝ перадпако╕, я магла бачыць, што роб╕цца ╝ хаце. Сашка, пануры╝шы галаву, сядзе╝ на канапе з выглядам дурнаватага малалетк╕, як╕ нараб╕╝ шкоды ╕ ведае, што зараз будзе сурова пакараны. Над ╕м стаяла Марта, злая, як фурыя. Побач та╝клася кв╕тнеючая дзяв╕ца гадо╝ дваццац╕ - пэ╝на, гэта ╕ была Мар'янка, дачка Марты. Выглядала яна, як дакладная коп╕я мац╕ - чорнавалосая, з гладк╕м тварам ╕ ф╕гуркай, адпрацаванай на трэнажорах. Яна нават апранутая была гэтаксама, як Марта, у гарн╕турчык з ╕голачк╕, х╕ба тольк╕ спадн╕ца ╝ яе была карацейшая ╕ жакет не па памеры, на грудзях так ╕ трашча╝. Мар'янка стаяла да мяне тварам, але мяне яна ва ╝пор не за╝важала. Яна глядзела проста перад сабой, прыц╕сну╝шы далоньку да рота, ╕ яе пастава ╕ выраз твару адлюстро╝вал╕ крайнюю разгубленасць, нават адчай. 'Шэф, усё прапала!..'

Марта крычала. Менав╕та яе ляманты я чула на вул╕цы. Яна была па-за сябе ад лютасц╕, ╕ здавалася, гатова была разадраць Сашку на кавалк╕. У чым канкрэтна заключал╕ся яе прэтэнз╕╕ да брата, вызначыць было складана, бо яе гаворка ╝я╝ляла сабой паток адборнай лаянк╕ - 'паскудн╕к', 'брыда', 'крэц╕н бязмозглы' было яшчэ самым бяскры╝дным. Кожны свой эп╕тэт Марта суправаджала хвостк╕м╕ аплявухам╕. Сашка нават не спрабава╝ супрац╕╝ляцца, а тольк╕ ц╕хенька енчы╝, мыка╝ ╕ матля╝ галавой. Я наз╕рала за гэтай сцэнай, разяв╕╝шы рот. Не кожны мужык у гарадку рызыкну╝ бы палезц╕ ╝ бойку з 'пс╕хапатам' Сашкам, а тут яго нем╕ласэрна та╝чэ ╝ карак жанчына дал╕катнай камплекцы╕. Выдавала на тое, што Сашка сапра╝ды бая╝ся яе не на жарт. ╤ мяркуючы па ╝с╕м, Марта была чалавекам куды больш страшным ╕ небяспечным, чым яе ненармальны брат.