Князі Жаслаўскія - праваслаўныя. У актах яны часамі зваліся таксама Заслаўскімі, але іх ня трэба блытаць з князямі Заслаўскімі, што былі адгаліненьнем князёў Астроскіх і жылі на Валыні. Князі Жаслаўскія свой радавод вялі ад смаленскага князя Юр'я Сьвятаславіча, якога яшчэ Вітаўт вывеў з Смаленску й пасадзіў у Заслаўі каля Менску. Князь Міхайла Іванавіч Жаслаўскі ад 1488 і да 1497 году быў намесьнікам Віцебскім. Ягоны брат князь Фёдар Іванавіч Жаслаўскі дзесьці ад 1489 і да 1499 году займаў пасаду намесьніка бранскага. Іншы - князь Васіль Іванавіч Жаслаўскі - да 1495 году быў намесьнікам менскім, у 1507 годзе згадваўся як дзяржаўца ў Кернаве. Яшчэ адзін, князь Багдан Іванавіч Жаслаўскі, у 1507 годзе згадваўся як дзяржаўца менскі.
Князі Пуцяты - праваслаўныя. Князь Дзімітра Пуцята ў 1480-х гадох быў намесьнікам мцэнскім і любуцкім, пасьля намесьнікам бранскім. Ад 1489 і да 1505 году ён займаў пасаду ваяводы кіеўскага. Памёр у 1505 годзе. Магчыма, ягоны сын або брат, князь Іван Пуцяціч, у 1495 годзе згадваўся пры двары князя К.І.Астроскага.
Князі Глінскія - праваслаўныя, паходзілі з татарскага роду. У актах пачатку 1480-х гадоў згадваліся князь Іван Барысавіч Глінскі - намесьнік чарнігаўскі; князь Багдан Фёдаравіч Глінскі - намесьнік пуцілаўскі; князь Юрай Барысавіч Глінскі - намесьнік аўруцкі. Калісьці князь Барыс Глінскі падтрымліваў вялікага князя Сьвідрыгайлу і ў 1437 годзе падпісаў акт прырачэньня апошняга на вернасьць польскаму каралю Ўладзіславу ІІІ. Яшчэ адзін Глінскі - князь Іван Глінскі - быў замешаны ў «змове князёў» 1481 году супраць Казіміра й тады ж уцёк у Маскву. Ён быў намесьнікам смаленскім, зьмяніўшы там нейкага пана Івана Вяжэвіча. Гэты Івашка Вяжэвіч, або Вязевіч, у 1430-х гадох падтрымліваў вялікага князя Сьвідрыгайлу, тады дзесьці ад 1469 году згадваўся на пасадзе намесьніка смаленскага.
Згаданыя тут князі Глінскія гэтыя свае пасады ўтрымлівалі за сабой і ў 1490-х гадох. Праўда, князь Багдан Фёдаравіч Глінскі нейкі час быў зьмешчаны на намесьніцтва чэркаскае, але ад 1495 году ён ізноў быў намесьнікам пуцілаўскім. Князь Юрай Барысавіч Глінскі загінуў дзесьці на пачатку ХVІ стагодзьдзя ў бітве з крымскімі татарамі пад Аўручам. Князь Іван Львовіч Глінскі ў 1495-1505 гадох быў маршалкам Вялікага Княства і намесьнікам пераломскім і ожскім, тады ад 1505 году - ваяводам кіеўскім, а ад 1507 году - ваяводам наваградзкім. Здаецца, ён трагічна загінуў у часе ведамага бунту і князя Міхайлы Львовіча Глінскага. Князь Васіль Львовіч Глінскі ад 1499 году згадваўся яшчэ «дваранінам», тады ад 1501 году быў падчашым Вялікага Княства і намесьнікам у Васілішках, а ад 1505 году - таксама дзяржаўцам слонімскім. Ён уцёк у Маскву пасьля няўдалага бунту свайго брата. Яшчэ адзін - князь Міхайла Іванавіч Глінскі - ад 1505 году згадваўся ў актах «дваранінам».
Найвыдатнейшы зь іх быў князь Міхайла Львовіч Глінскі. Праўдападобна, што ён вучыўся ў адным з заходнеэўрапейскіх унівэрсытэтаў ды ў тым жа часе служыў пры дварох заходнеэрапейскіх манархаў. Каля 1499 году ён вярнуўся на бацькаўшчыну й тады ж заняў пасаду намесьніка ўценскага. У 1500 годзе князь Міхайла Львовіч Глінскі быў ужо маршалкам дворным ды намесьнікам уценскім і мярэцкім, ад 1504 году - тым жа маршалкам дворным і намесьнікам уценскім і бельскім. Сваімі здольнасьцямі ён здабыў асаблівую павагу вялікага князя Аляксандра ды тады стаўся фактычна адным зь першых дзяржаўна-палітычных дзеячоў у краіне. Дзяржаўныя акты пачатку ХVІ стагодзьдзя найбольш падпісваліся ім самым ды ягонымі братамі й сваякамі; адным зь першых ягоны подпіс стаяў таксама на ўсіх іншых актах. За самаадданую службу князь Міхайла Львовіч Глінскі тады атрымаў вялікія зямельныя надзелы, у тым ліку Тураў і Мазыр. З гэтае прычыны ён здабыў шмат варагоў з асяродзьдзя іншых магнатаў, і найперш сутыкнуўся з панамі Забярэзінскімі й Ільлінічамі. Паўсталая сьмяротная спрэчка спэцыяльна разглядалася вялікакнязеўскім судом і судом Паноў-Рады, у сувязі з чым пан Ян Юравіч Забярэзінскі страціў пасаду ваяводы троцкага. Варажнеча, аднак, не заціхала і Міхайла Глінскі дамагаўся ўладжаньня яе ў спосаб двубою. З гэтае прычыны вялікі князь Аляксандар прыгразіў, што ў такім выпадку зьляцяць галовы абодвух праціўнікаў. Выдатны разгром князем Міхайлам Глінскім крымскіх татараў пад Клецкам у 1506 годзе яшчэ болей узвысіў ягоны аўтарытэт і зайздрасьць з боку непрыхільнікаў. Тым часам памёр вялікі князь Аляксандар, а стаўленьне да Міхайла Глінскага новага вялікага князя Жыгімонта ІІ Старога значна пахаладнела, да чаго спрычыніліся таксама й ягоныя палітычныя супернікі.
Рэч у тым, што вялікага князя Жыгімонта пры першым ягоным зьяўленьні ў Княстве князь Міхайла Львовіч Глінскі сустрэў, маючы пры сабе «прыватную армію», якая складалася зь 7 тысячаў коньніцы й 3 тысячаў пяхоты. У тым часе Міхайла Глінскі выконваў функцыі вялікага гетмана, а таму гэтакая дэманстрацыя зь ягонага боку была зусім натуральнай. Аднак гэты факт быў выкарыстаны незычліўцамі для абвінавачваньня яго ў тым, быццам ён імкнуўся захапіць вялікакнязеўскі пасад. З гэтае прычыны ў Наваградку была скліканая адмысловая нарада з удзелам самога Жыгімонта і прадстаўнікоў Польшчы, якая таксама спрэчку «князёў Глінскіх - паноў Забярэзінскіх» пакінула неразьвязанай. Тады ж Міхайла Глінскі й прыгразіў, што яму застаецца ўладзіць гэтую спрэчку прыватным спосабам.
Так узьнікае ведамы «бунт князёў Глінскіх» 1508 году, які ў савецкай гістарыяграфіі трактуецца «вялікім паўстаньнем беларускіх феадалаў супраць прыгнёту літоўскіх феадалаў». Першай ахвярай гэтага бунту быў пан Ян Юравіч Забярэзінскі, замардаваны на пачатку лютага 1508 году каля Горадні. Зразумела, рыхтуючыся да бунту, Міхайла Глінскі тады ж навязаў кантакты з Маскоўшчынай. Аднак, перш, чымся канчаткова пайсьці на гэтакі крок, ён яшчэ й яшчэ зьвяртаўся ня толькі да вялікага князя Жыгімонта, але й да ягонага брата Ўладзіслава - караля Чэхіі й Вугоршчыны, змушаючы іх аб'ектыўна палагодзіць узьніклую спрэчку. Нарэшце, не атрымаўшы ад іх якога-колечы адказу, 15 сакавіка 1508 году князь Міхайла Львовіч Глінскі паддаўся маскоўскаму гаспадару і ўзьняў запраўдны бунт. Гэты бунт хутка быў задушаны, а князь зь некаторымі сваімі сваякамі ўцёк у Маскоўшчыну.
Апынуўшыся ў Маскоўшчыне, у 1514 годзе Міхайла Глінскі дапамог ёй здабыць Смаленск. Аднак тады ж ён зьвязаўся з Жыгімонтам ІІ Старым, забавязаўшыся вярнуць Смаленск Вялікаму Княству Літоўскаму, праўдападобна, за цану пераняцьця пасады ваяводы смаленскага. Дзякуючы перахопу ганцоў, змова гэтая была выкрытая, і Міхайла Глінскі быў схоплены па дарозе да злучэньня з арміяй Вялікага Княства, якую вёў на Смаленск князь Канстантын Астроскі. Міхайла Львовіч Глінскі пасьля гэтага 13 гадоў прасядзеў у падзямельлі ў Маскве.
Над гэтым эпізодам мы затрымаліся з тае прычыны, што ён, як і змова князёў 1481 году, у савецкай гістарыяграфіі раздзімаецца як прыклад «пакутніцтва за рускую справу», як імкненьне «нацыянальных герояў» тыпу князя Глінскага «аб'яднаць прыгнечаную Беларусь з сваёй роднай сястрой - Маскоўшчынай».
Што ж можна дадаць да гэтага? А тое, што сам князь Міхайла Львовіч Глінскі ў тым часе быў каталіком. Якая «антыпатрыятычная ерась»! Ён прыняў праваслаўе ў часе згаданае маскоўскае няволі, што, магчыма, і ўратавала яму жыцьцё.
Можна яшчэ зрамантызаваць гэты эпізод. Перад сваёй сьмерцяй вялікі маскоўскі князь Васіль ІІІ, які перад гэтым ажаніўся з князёўнай Аленай Глінскай (дачкой князя Васіля Львовіча Глінскага), рэгентамі будучага Івана Жахлівага прызначыў князёў Міхайлу Львовіча Глінскага й Дзімітра Фёдаравіча Бельскага, таксама ўцякача зь Вялікага Княства Літоўскага і праўнука Альгерда. Аднак гэтае «палітычнае багацьце» так і засталося нявыкарыстанае, бо ўжо ў 1534 годзе Міхайла Глінскі зноў быў кінуты ў падзямельле, а ў 1538 годзе тут была зьнішчаная й сама вялікая княгіня Алена Глінская. За гэтак званую «выбраную маскоўскую свабоду» ў 1547 годзе заплацілі сваім жыцьцём і іншыя Глінскія, што апынуліся ў Маскоўшчыне або тут нарадзіліся. Тады яшчэ ацалелі сам Міхайла Львовіч Глінскі ды маці Алены - Ганна Глінская, але яны ніякае ролі не адыгрывалі.
