ogromny majątek. Zdaje mi się, że krąży około niej Starski. Zna pan

Starskiego?... Niemiła figura: arogant, panie, impertynent... Dziwię się,

doprawdy, że kobieta z takim rozumem i gustem jak pani Wąsowska może

znajdować przyjemność w towarzystwie podobnego lekkoducha.

-Któż więcej? - pytał Wokulski.

- Jest jeszcze Fela Janocka, stryjeczna siostra mojej pani; bardzo miłe dziecko,

ma z osiemnaście lat. No, jest Ochocki...

- Jest?... Cóż on tam robi?

- Kiedym wyjeżdżał, po całych dniach łowił ryby. Ale ponieważ gust zmienia

mu się często, więc nie jestem pewny, czy nie zobaczę go teraz jako myśliwca...

Ale cóż to za szlachetny młody człowiek, co za wiedza!... No i zasługi już ma;

zrobił kilka wynalazków.

375

- Tak, to niepospolity człowiek - rzekł Wokulski. - Któż jeszcze bawi u

prezesowej?...

- Stale to już nikt, ale bardzo często przyjeżdżają na kilka dni, czasem na

tydzień, pan Łęcki z córką. Dystyngowana osoba - mówił dalej baron - pełna

rzadkich przymiotów. Pan wreszcie ich zna? Szczęśliwy ten, komu odda serce i

rękę! Co to, panie, za wdzięk, co za rozum; doprawdy, czcić ją można jak istną

boginię... Nie znajduje pan?

Wokulski oglądał się po okolicy nie mogąc zdobyć się na odpowiedź.

Szczęściem, wybiegł w tej chwili posługacz stacyjny donosząc baronowi, że

zajechał powóz.

- Wybornie! - zawołał baron i dał mu parę złotych. - Odnieś, kochanku, nasze

rzeczy, a my, panie, jedźmy... Za dwie godziny pozna pan moją narzeczoną.

ROZDZIAŁ SIÓDMY:

WIEJSKIE ROZRYWKI

Z kwadrans upłynął, zanim upakowano rzeczy w powozie. Nareszcie Wokulski i

baron usiedli, furman w piaskowej liberii machnął batem w powietrzu i para

dzielnych siwych koni ruszyła wolnym kłusem.

- O, panią Wąsowską rekomenduję panu - mówił baron. - Brylant, nie kobieta, a

jaka oryginalna!... Ani myśli iść drugi raz za mąż, choć lubi pasjami, ażeby ją

otaczano. Trudno jej, panie, nie uwielbiać, a uwielbiać rzecz niebezpieczna.

Starskiemu płaci dzisiaj za wszystkie jego bałamuctwa. Pan zna Starskiego?

- Widziałem go raz...

- Dystyngowany człowiek, ale nieprzyjemny - mówił baron - antypatia mojej

narzeczonej. Tak działa jej na nerwy, że biedaczka traci humor w jego

towarzystwie. I nie dziwię się, bo to są wprost przeciwne natury: ona poważna -

on letkiewicz, ona uczuciowa, nawet sentymentalna - on cynik.

Wokulski słuchając gawędy barona oglądał się po okolicy, która powoli

zmieniała fizjognomię. W pół godziny za stacją ukazały się na widnokręgu lasy,

bliżej wzgórza; droga wiła się między nimi, wbiegała na ich szczyty lub spadała

na dół.

Na jednym z takich wzniesień furman zwrócił się do nich i wskazując batem

przed siebie rzekł:

- O, państwo tam jadą brekiem...

- Gdzie? kto? - zawołał baron, prawie wspinając się na kozioł.- A tak, to oni...

Żółty brek i gniada czwórka... Ciekawym, kto jedzie? Niech no pan spojrzy...

- Zdaje mi się, że widzę coś pąsowego odparł Wokulski.

- A, to pani Wąsowska. Ciekawym, czy jest i moja narzeczona?...dodał ciszej.

- Jest kilka pań - rzekł Wokulski, któremu w tej chwili przypomniała się panna

Izabela. „Jeżeli jedzie z nimi, to dobra wróżba” - pomyślał.

376

Oba ekwipaże szybko zbliżały się do siebie. Na breku gwałtownie strzelano z

bata, wołano, wywijano chustkami, w powozie zaś baron coraz wychylał się i

drżał ze wzruszenia.

Powóz stanął, ale rozpędzony brek przeleciał około niego jak burza śmiechu i

okrzyków i zatrzymał się o kilkadziesiąt kroków dalej. Widocznie naradzano się

nad czymś w sposób hałaśliwy i zapewne coś uradzono, gdyż towarzystwo

wysiadło, a brek pojechał dalej.

- Dzień dobry, panie Wokulski - zawołał z kozła ktoś wywijając długim batem.

Wokulski poznał Ochockiego.

Baron pobiegł w stronę towarzystwa. Naprzeciw wysunęła się dama w białej

narzutce, z białą koronkową parasolką i szła powoli z wyciągniętą do niego

ręką, z której zdawał się opadać szeroki rękaw. Baron już z daleka zdjął

kapelusz i dopadłszy narzeczonej, prawie zanurzył się w jej rękawie. Po

wybuchu czułości, który o ile był krótkim dla niego, o tyle wydał się bardzo

długim dla widzów, baron nagle oprzytomniał i rzekł:

- Pozwoli pani, że przedstawię pana Wokulskiego, mego najlepszego

przyjaciela... Ponieważ zabawi tu dłużej, więc w tej chwili obliguję go, ażeby w

czasie mojej nieobecności zastępował przy pani moje miejsce...

Znowu złożył kilka pocałunków w głąb rękawa, skąd do Wokulskiego wysunęła

się prześliczna ręka. Wokulski uścisnął ją i poczuł lodowaty chłód; spojrzał na

damę w białej narzutce i zobaczył pobladłą twarz z wielkimi oczyma, w których

widać było smutek i obawę.

„Szczególna narzeczona!” - pomyślał.

- Pan Wokulski!,.. - zawołał baron zwróciwszy się do dwu pań i mężczyzny,

którzy już zbliżyli się do nich. - Pan Starski... - dodał.

- Już miałem przyjemność... - odezwał się Starski uchylając kapelusz.

- I ja - odparł Wokulski.

- Jakże teraz usadowimy się? - spytał baron na widok nadjeżdżającego breku.

- Jedźmy wszyscy razem! - zawołała młoda blondynka, w której Wokulski

domyślił się panny Felicji Janockiej.

- Bo w naszym powozie są dwa miejsca... - słodko zauważył baron.

- Rozumiem, ale nic z tego - odezwała się pięknym kontraltem dama w pąsowej

sukni - Narzeczeni pojadą z nami, a do powozu niech siądą, jeżeli chcą, pan

Ochocki z panem Starskim.

- Dlaczego ja? - zawołał z wysokości kozła Ochocki.

- Albo ja? - dodał Starski.

- Bo pan Ochocki źle powozi, a pan Starski jest nieznośny - odpowiedziała

rezolutna wdówka. Teraz Wokulski spostrzegł, że dama ta ma pyszne

kasztanowate włosy i czarne oczy, a całą fizjognomię wesołą i energiczną.

- Już mi pani daje dymisję! - westchnął komicznie Starski.

- Pan wie, że ja zawsze daję dymisję wielbicielom, którzy mnie nudzą. No, ale

siadajmy, moi państwo. Narzeczeni naprzód. Fela obok Ewelinki.

377

- O nie! - zaprotestowała blondynka. - Siądę na końcu, bo babcia nie pozwala mi

siadać przy narzeczonych.

Baron z większą elegancją aniżeli zręcznością podsadził narzeczoną i sam usiadł

naprzeciw niej. Potem wdówka zajęła miejsce obok barona, Starski obok

narzeczonej, a panna Felicja obok Starskiego.

- Prosimy - odezwała się wdówka do Wokulskiego zbierając w fałdy swoją

pąsową suknię, która rozesłała się na połowie ławki.

Wokulski usiadł naprzeciw panny Felicji i spostrzegł, że dziewczynka patrzy na

niego z pełnym zachwytu podziwem, rumieniąc się co chwilę.

- Czy nie moglibyśmy prosić pana Ochockiego, ażeby lejce oddał stangretowi? -

rzekła wdówka.

- Moja pani, cóż mi pani wiecznie robi jakieś awantury! - oburzył się Ochocki. -

Właśnie, że ja będę powoził.

- Więc daję słowo honoru, że wybiję pana, jeżeli nas wywrócisz.

- To się jeszcze pokaże - odparł Ochocki.

- Słyszeliście państwo, ten człowiek mi grozi! - zawołała wdówka. - Czy nie ma

tu nikogo, który by się za mną ujął?

- Ja panią pomszczę - wtrącił Starski dosyć lichą polszczyzną. -Przesiądźmy się

we dwoje do tamtego powozu.

Piękna wdowa wzruszyła ramionami, baron znowu całował rączki swojej

narzeczonej, która uśmiechając się rozmawiała z nim półgłosem, ale ani na

chwilę nie straciła wyrazu smutku i obawy.

Podczas gdy Starski przekomarzał się z wdową, a panna Felicja rumieniła się,

Wokulski patrzył na narzeczoną. Spostrzegła to, odpowiedziała mu

pogardliwym wejrzeniem i nagle z bezbrzeżnego smutku przeszła do dziecinnej

wesołości. Sama podała rękę baronowi do nowego pocałunku, a nawet