Stwarzanie świata Niebianie w Biurze Projektów wybuchają śmiechem, Bo jeden z nich narysował jeża. Inny, żeby nie zostać w tyle, śpiewaczkę soprano – Rzęsy, biust, loki, dużo loków. Jest to wspaniała zabawa w oceanie musującej energii, Wśród klasków, wyładowań zapowiadających elektryczność. Bulgocą kubły groto-farby, groto-pędzle pracują, Potężny wir niemalże galaktyk za prawie-oknami I nie doświadczająca chmur czysta jasność. Dmą w konchy, koziołkują w niby-przestrzeni, W swoim kraju archetypów, siódmym niebie. Ziemia już prawie gotowa, jej rzeki błyszczą, Bory ją porastają, i każde stworzenie z osobna Czeka na swoją nazwę, i grom przechadza się Stronami, a stada w trawach nie podnoszą głowy. Wyistoczają się miasta, wąskie ulice, Nocnik wylewany z okna, bielizna. I zaraz autostrady na lotnisko, Pomnik na skrzyżowaniu, park, stadion, Dla tysięcy kiedy wstają i ryczą: gola! Wynależć długość, szerokość, wysokość, Dwa razy dwa i siłę ciążenia, To i tak dosyć, a tu jeszcze: majtki Z koronką, hipopotam, dziób tukana, Okropnymi zębami jeżący się pas cnoty, Ryba młot, nisko sklepiony hełm, No i czas, to jest podział na będzie i było. Gloria, gloria śpiewają istniejące rzeczy. To słysząc, Mozart siada za piano forte I komponuje muzykę, która już była gotowa Wcześniej niż on sam urodził się w Salzburgu. Gdyby tylko to wszystko trwało. Ale gdzież tam. Mieni się, mija, krąży w bańce mydlanej Razem z inwokacją Niebian do śmiertelnych: "O lekkie plemię, jakże się nad tobą nie litować! Twoje kolorowe szmaty, twoje tańce, Niby to wyuzdane a tylko żałosne, Lustra w których zostaje twarz z kolczykami, Malowane powieki, rzęsy ułudne. Tak nie mieć nic prócz miłosnego święta! Jaka słaba obrona przeciw otchłani!" A słońce wschodzi i słońce zachodzi. A słońce wschodzi i słońce zachodzi. Kiedy oni biegają, biegają. (Z tomiku "Dalsze okolice", 1991) Młodość Twoja nieszczęśliwa i głupia młodość. Twoje przybycie z prowincji do miasta. Zapotniałe szyby tramwajów, ruchliwa nędza w tłumie. Przerażenie kiedy wszedłeś do lokalu, który dla ciebie za drogi. Ale wszystko za drogie. Za wysokie. Ci tutaj muszą spostrzec twoje nieobycie I niemodne ubranie i niezgrabność. Nie było nikogo, kto by przy tobie stanął i powiedział: – Jesteś ładnym chłopcem, Jesteś silny i zdrów, Twoje nieszczęścia są urojone. Nie zazdrościłbyś tenorowi w palcie z wielbłądziej wełny, Gdybyś znał jego strach i wiedział, jak zginie. Ruda, z powodu której przeżywasz męki, Tak wydaje ci się piękna, jest lalką w ogniu, Nie rozumiesz, co krzyczy ustami pajaca. Kształt kapeluszy, krój Bukiem, twarze w lustrach Będziesz pamiętać niejasno, jak coś co było dawno Albo zostaje ze snu. Dom, do którego zbliżasz się z drżeniem, Apartament, który ciebie olśniewa, Patrz, na tym miejscu dżwigi uprzątają gruz. Ty z kolei będziesz mieć, posiadać, zabezpieczać, Mogąc wreszcie być dumny, kiedy nie ma z czego. Spełnią się twoje życzenia, obrócisz się wtedy Ku czasowi utkanemu z dymu i mgły. Ku mieniącej się tkaninie jednodniowych żywotów, Która faluje, wznosi się i opada jak niezmienne morze. Książki, które czytałeś, nie będą więcej potrzebne, Szukałeś odpowiedzi, żyłeś bez odpowiedzi. Będziesz iść ulicami jarzących się stolic południa Przywrócony twoim początkom, widząc w zachwyceniu Biel ogrodu, kiedy w nocy spadł pierwszy śnieg. (Z tomiku "Dalsze okolice", 1991)
Sens – Kiedy umrę, zobaczę podszewkę świata. Drugą stronę, za ptakiem, górą i zachodem słońca. Wzywające odczytania prawdziwe znaczenie. Co nie zgadzało się, będzie się zgadzało. Co było niepojęte, będzie pojęte. – A jeżeli nie ma podszewki świata? Jeżeli drozd na gałęzi nie jest wcale znakiem Tylko drozdem na gałęzi, jeżeli dzień i noc Następują po sobie nie dbając o sens I nie ma nic na ziemi, prócz tej ziemi? Gdyby tak było, to jednak zostanie Słowo raz obudzone przez nietrwałe usta, Które biegnie i biegnie, poseł niestrudzony, Na międzygwiezdne pola, w kołowrót galaktyk I protestuje, woła, krzyczy. (Z tomiku "Dalsze okolice", 1991) |
