Urocza, przezabawna powiastka gda?skiego prozaika zaczyna si? w okoliczno?ciach i?cie dramatycznych: bohater (nosz?cy wiele znamion, kt?re pozwalaj? uto?samia? go z autorem), wsiadaj?c w pocz?tku lat dziewi??dziesi?tych do ma?ego fiata z instruktork? kursu prawa jazdy, nieomal umiera z upokorzenia i wstydu.

Pragn?c op??ni? moment ostatecznej kompromitacji, ucieka si? do wypr?bowanego sposobu: zaczyna snu? opowie?? o samochodach swoich dziadk?w: citroenie zmia?d?onym przez poci?g relacji Wilno-Baranowicze, mercedesie zarekwirowanym w 1939 przez Sowiet?w w okolicach Lwowa…

W trakcie opowie?ci, jak na wytrawnego narratora przysta?o, u?wiadamia sobie, ?e powiela fortel i zarazem literacki chwyt Hrabala, kt?ry w opowiadaniu Wieczorna lekcja jazdy w analogiczny spos?b pr?bowa? ob?askawi? i zmyli? czujno?? instruktora usi?uj?cego wprowadzi? go w arkana jazdy na motocyklu. Narracja staje si? pi?trowa i wielowymiarowa: w?tki hrabalowskie przeplataj? si? ze wsp??czesnymi i z nostalgiczn?, pe?n? ciep?a i humoru wypraw? w g??b rodzinnych korzeni, w odesz?y w przesz?o?? ?wiat mi?dzywojnia, wypraw na pikniki w sosnowe lasy, zawod?w balonowych, spotka? w Automobilklubie i – przede wszystkim – cudownych chromowanych karoserii.