Литмир - Электронная Библиотека
A
A

- Слушна... - Балаш сеў на ложку.

- Застаецца другое - нешта жывiць той агеньчык. Ёсць нейкая крынiца. Так?

- Дапусцiм.

- Такой крынiцай можа быць вось што, - Скрут паказаў рукой на вясёлкавы зайчык, якi застыў на сцяне. - Учора, дарэчы, увесь дзень было пахмурна.

- Але ж гэта азначае... - уражаны Балаш не скончыў фразу. - Што мы маем, магчыма, справу з нечым падобным на сонечную батарэю. Удзень яна набiрае прамянiстую або цеплавую энергiю. А пасля аддае, - заключыў яго думку Скрут.

- Смела прыдумана... - зараз Балаш ужо не iранiзаваў. Ён адчуў у разважаннях Скрута нейкую праўду. I ён сказаў: - Калi сёння мы ўбачым агеньчык, я затрымаю адлёт. На суткi. Iнакш...

Балаш не дагаварыў. Але Скрут i так ведаў, што ён мог сказаць, i быў вельмi ўдзячны таварышу. Толькi цяпер яго ўжо не мучылi сумненнi. Што б там нi хавалася за гэтым агеньчыкам, ён, безумоўна, быў цiкавай з'явай чужой прыроды. Вартай, каб з ёй пазнаёмiцца блiжэй.

Скрут не памылiўся. У пэўны час пад Сiрыусам засвяцiлася чырвоная кропка. Потым яна мiргнула тры разы i згасла. Але цяпер яе месца было запеленгавана. I ледзь развiднела, Скрут з Балашам адправiлiся да горнага хрыбта. Узброiлiся зусiм па-зямному - альпенштокамi, чаравiкамi з вострымi шыпамi. I толькi прыборы, якiя маглi дапамагчы iм заўважыць у наваколлi металiчныя прадметы, рабiлi iх больш падобнымi на геолагаў, чым на альпiнiстаў.

Яны iшлi, пераскакваючы расколiны, абходзячы непрыступныя пiкi, спускаючыся ў цяснiны i ўзбiраючыся на абрывiстыя скалы. У зямных умовах яны наўрад цi адолелi б такую дарогу. Але на планеце, меншай за Зямлю, была меншай i iх вага.

Яны спынiлiся адпачыць каля невысокага плато. Там, за пад'ёмам, павiнен быць той самы агеньчык. Да яго ўжо рукой падаць.

Скрут прайшоў некалькi крокаў, выбiраючы зручнае месца, каб прысесцi. I ў гэты час замiргаў iндыкатар металашукальнiка. Недзе блiзка быў метал цi паклады руды. Аднак тое, што яны адпавядалi каардынатам агеньчыка, насцярожыла.

Скрут быў лягчэйшы, i Балаш падсадзiў яго на плато.

- Кiдай мне трос, - папрасiў ён, калi Скрут апынуўся наверсе. Скрут чамусьцi не адказваў. Балаш крыкнуў ужо нецярплiва: - Памажы!

Толькi тады азваўся Скрут. Ён гаварыў шэптам, i Балаш не адразу ўцямiў, што да чаго.

- Якi карабель? - перапытаў ён. Не адказваючы, Скрут нахiлiўся над абрывам i апусцiў трос. Балаш зiрнуў уверх i жахнуўся: нават праз пластык гермашлема было вiдаць, як збялеў твар таварыша. Таропка перабiраючы рукамi, ён iмклiва ўзляцеў угару. З плато адкрываўся шырокi краявiд. Балаш круцiў галавой, дзiвячыся, што магло ўразiць Скрута. Ён нiчога не заўважаў - тыя ж скалы, што яны бачылi i ўнiзе, хiба толькi большыя.

Тады Скрут нарэшце загаварыў выразна:

- Глядзi! - i працягнуў руку.

Балаш зiрнуў i ледзь стрымаў воклiч. Там, сярод каменных сцен цяснiны, прысыпаны абвалам, ляжаў доўгi сiгарападобны корпус зоркалёта. Яны, касманаўты, у гэтым памылiцца не маглi, нават разглядаючы яго здалёк.

Балаш i Скрут падышлi блiжэй. Зоркалёт быў стары, такiя будавалi яшчэ ў пазамiнулым стагоддзi. Цяпер гэта была куча металiчнага лому.

- Трэба было б паглядзець усярэдзiне, - сказаў Балаш, пазiраючы на пустыя праёмы дэфармаваных iлюмiнатараў i ўваходных люкаў.

- Наўрад цi знойдзем там што... - адказаў Скрут. - Агонь, як смерч, пранёсся па адсеках.

Балаш бачыў i сам, што рубка, дзе павiнны былi захоўвацца матэрыялы экспедыцыi, ляжала ў баку ад асноўнага корпуса, пачарнелая, сплюшчаная.

Яны пахадзiлi вакол мёртвага гiганта, спрабуючы вызначыць, што гэта за зоркалёт, каб прынесцi на Зямлю апошнюю вестку пра яго трагiчны лёс. Але i гэтага не было. Корпус аплавiўся, як лядзяш пад веснавым сонцам.

Яны маўклiва пастаялi крыху i пайшлi назад, уражаныя страшнай карцiнай гiбелi. I калi адышлi ўжо далёка, Скрут раптам спынiўся.

- Але што тады свяцiлася? - запытаўся ён.

- Сапраўды, - згадзiўся Балаш i прыпынiўся таксама. - А ты ўпэўнены, што гэта менавiта тут?

- Не... Хаця агеньчык павiнен мець нейкае дачыненне да карабля. Цяпер я ў гэтым не сумняваюся.

Балаш зiрнуў па баках. Горы, скалы, каменнi, сярод якiх ужо не вiдаць i зоркалёта. I зоркi зверху не такiя яркiя, як уначы, аднак прыкметныя ў разрэджаным атмасферным покрыве планеты.

- Вазьмi арыенцiр, - параiў ён Скруту, якi таксама спрабаваў нешта ўбачыць у наваколлi.

Скрут здзiўлена сказаў:

- Гэта ўбаку, бадай, з кiламетр...

- Пойдзем хутчэй, - адказаў Балаш. - Баюся, не паспеем дацямна.

Дарога была пакручастая. Мiнула яшчэ з паўгадзiны, калi Балаш сказаў:

- Недзе тут.

Каменны гушчар, здалося, стаў яшчэ больш непраходны. Наўрад цi можна было ў iм што заўважыць, i Скрут недаверлiва спытаў:

- Тут?

На гэты раз яны не памылiлiся. Выпадкова зiрнуўшы на вяршыню абрывiстай, быццам ссечанай, скалы, Балаш ускрыкнуў. Там было нешта падобнае на пячору. Уваход, нiбыта зашклёны, цьмяна паблiскваў, адлюстроўваючы скупыя барвовыя промнi надвячоркавага свяцiла.

Спатрэбiлася яшчэ з паўгадзiны, пакуль Балаш са Скрутам дабрылi да месца, ад якога можна было дабрацца да пячоры. Угару вяла вузкая палоска, параўнаўча чыстая ад завалаў i, здавалася, сям-там падпраўленая - на схiле былi нiбы вырубленыя ў скалах прыступкi. Моўчкi людзi лезлi на гару. А ёй не было канца.

Пячора адкрылася раптоўна - дарога вывела Скрута i Балаша на невялiкую пляцоўку перад уваходам у яе.

- Будан... - шапнуў Скрут.

- Сакля... - сказаў Балаш.

Перад iмi стаяла сцяна. Гладкая i роўная, авальнай формы, яна паблiсквала адлюстраваным святлом, нiбы адшлiфаваны агат.

Стомленыя крутой дарогай, людзi стаялi перад дзiўнай пабудовай, не разумеючы, што гэта.

- Маяк, - выказаў здагадку Скрут.

- Для каго? - Балаш ва ўсiм хацеў бачыць сэнс.

Менавiта ў маяку ён яго не ўбачыў. Ён паўтарыў пытанне:

- Для каго? Да карабля не меней кiламетра, i яго не вiдно адсюль. Хто ставiць знакi, якiя нiчога не гавораць?

- Можа, маяк быў пастаўлены кiмсьцi раней? Астралётчыкi заўважылi яго сiгналы, павялi сюды зоркалёт i неспадзявана тралiлi ў аварыю. Думаю, гэта слушна.

- Хутчэй рамантычна. А слушна?.. - Балаш пакiваў галавой. - Нагадвае стары касмiчны дэтэктыў.

Звычайна нешматслоўны, Балаш раптам зрабiўся гаваркi. Скрут са здзiўленнем адзначыў гэтую перамену ў паводзiнах таварыша. Вiдаць, i яго знаходка вывела з раўнавагi.

- Што гадаць. - Скрут пастукаў па чорнай сцяне кулаком, насцярожана прыслухаўся, недаверлiва паглядзеў на сваю руку, якая ў пальчатцы скафандра выглядала тоўстай i кароткай, i няўпэўнена сказаў: - Пустата.

Балаш падышоў да сцяны, сам пастукаў.

- Будзем ламаць? - запытаў Скрут.

- Зламаць проста. А што там? Хто рабiў, навошта? Ты можаш мне сказаць? Не? Дык цi маем мы права разбураць?

Скрут адчуў, што логiка Балаша пачала яго раздражняць. Калi так думаць, то нельга нават на чужыя планеты апускацца. Раптам што пашкодзiш. I, стрымлiваючы злосць, Скрут павольна, стараючыся таксама быць лагiчным, загаварыў:

- Маем. Маем права. На планеце няма жыцця. Толькi рэшткi зямнога зоркалёта. Гэтая сцяна мае да яго нейкае дачыненне. Калi гэта нават чужы маяк, то ён мог паслужыць прычынай гiбелi зямлян. Мы проста абавязаны даведацца, што гэта такое!

Балаш слухаў не пярэчачы. Калi Скрут скончыў, ён, згаджаючыся, сказаў:

- Адыдзi, схавайся.

- Давай я, - запратэставаў Скрут. - Табе весцi планеталёт. I ўрэшце... Я заўважыў агеньчык.

- Права першаадкрывальнiка? - усмiхнуўся Балаш. - Згодзен.

Сцяна сапраўды аказалася шкляная. Толькi шкло было спецыяльнае. Цвёрдае, трывалае, здольнае вытрымаць моцны ўдар. Ультрагукавым нажом Скрут выразаў праход i прасунуў галаву. Ужо наступiў вечар, i ў сярэдзiне пячоры панаваў змрок. Скрут пакруцiў галавой. Зазначыў, што праз гэта шкло праменнi святла iдуць толькi ў адным напрамку - знутры, i калi вочы прывыклi, ён у дальнiм кутку заўважыў нейкае ўзвышэнне. А на iм... У Скрута моцна забiлася сэрца.

3
{"b":"99118","o":1}