Wyciągnął rękę, a ona podała mu swoją, lecz w ostatniej chwili, tknięty nagłą myślą, nachylił się nad dziewczyną w staromodnym ukłonie, a kiedy ich głowy niemal się stykały, szepnął:

– Udawaj, że nigdy nie spotkałaś mnie na posterunku, a ja zrobię to samo dla ciebie.

Następnie wyprostował się i spojrzał jej prosto w oczy. Dopiero teraz zauważył, że miały rzadko spotykany zielony odcień i były bardzo piękne.

Przez chwilę Margaret nie mogła się zdecydować, jak postąpić, ale zaraz potem jej twarz wypogodziła się i pojawił się na niej szeroki uśmiech. Najwyraźniej postanowiła wziąć udział w małym oszustwie, które jej zaproponował.

– Oczywiście, panie Vandenpost – powiedziała. – Pomyliłam pana z kimś innym.

Harry odetchnął z ulgą. Jestem największym szczęściarzem na świecie – pomyślał.

– A właściwie… to gdzie się poznaliśmy? – zapytała Margaret, marszcząc przekornie brwi.

Harry stał już obiema nogami na twardym gruncie.

– Czy przypadkiem nie na balu u Pippy Matchingam?

– Chyba nie. Nie było mnie tam.

Uświadomił sobie, jak mało wie o Margaret. Czy przez cały sezon spotkań towarzyskich mieszkała w Londynie, czy może ukrywała się gdzieś na wsi? Czy polowała i strzelała, czy raczej zbierała fundusze na cele dobroczynne, prowadziła kampanię na rzecz praw kobiet, malowała akwarele, a może przeprowadzała eksperymenty rolnicze na farmie ojca? Postanowił zaryzykować i wymienić jedno z najważniejszych wydarzeń sezonu.

– W takim razie jestem pewien, że spotkaliśmy się w Ascot.

– Bez wątpienia – odparła.

Pozwolił sobie na lekki uśmiech. Uczynił już z niej współkonspiratorkę.

– Ale nie wydaje mi się, żeby miał pan okazję poznać moją rodzinę – dodała. – Mamo, pozwól, że przedstawię ci pana Vandenposta z…

– Pensylwanii – uzupełnił pośpiesznie Harry, po czym natychmiast tego pożałował. Gdzie była ta Pensylwania, do stu tysięcy diabłów? Nie miał najmniejszego pojęcia.

– Moja mama, lady Oxenford. Mój ojciec, markiz. A to mój brat, lord Isley.

Harry słyszał o nich wszystkich. Stanowili bardzo znaną rodzinę. Uścisnął wszystkim ręce z wylewną serdecznością, która, jak mu się wydawało, stanowiła typowo amerykańską cechę.

Lord Oxenford wyglądał dokładnie na takiego człowieka, jakim był: otyłego, cholerycznego, starego faszystę. Miał na sobie brązowy tweedowy garnitur z kamizelką, od której lada chwila mogły poodskakiwać guziki, i nawet nie zdjął kapelusza z brązowego filcu.

– Niezmiernie mi miło panią poznać, madam – zwrócił się Harry do lady Oxenford. – Pasjonuję się starą biżuterią i słyszałem, że posiada pani jedną z najwspanialszych kolekcji na świecie.

– Dziękuję panu – odparła. – Rzeczywiście, ja także się tym interesuję.

Doznał wstrząsu, kiedy usłyszał jej amerykański akcent. Wszystkie wiadomości, jakie miał na temat lady Oxenford, pochodziły z rubryk towarzyskich w snobistycznych czasopismach. Dałby sobie uciąć głowę, że była Angielką, ale teraz przypomniał sobie plotki, które kiedyś dotarły do jego uszu. Otóż markiz, podobnie jak wielu posiadaczy ziemskich, zaraz po wojnie znalazł się na krawędzi bankructwa, w związku z ogólnoświatowym spadkiem cen na artykuły żywnościowe. Niektórzy sprzedawali wówczas majątki i przenosili się do Nicei lub Florencji, gdzie topniejące fortuny mogły zapewnić im wyższy standard życia, lecz Algernon Oxenford poślubił jedyną córkę właściciela amerykańskiego banku i dzięki jej pieniądzom mógł dalej żyć tak, jak czynili to jego przodkowie.

Wszystko to oznaczało, że Harry będzie musiał wznieść się na wyżyny swoich umiejętności, by oszukać autentyczną Amerykankę. Występ musiał być bezbłędny, a co najgorsze, miał trwać nieprzerwanie prawie trzydzieści godzin.

Natychmiast postanowił, że musi być dla niej nadzwyczaj czarujący. Przypuszczał, iż nie jest zupełnie niewrażliwa na komplementy, szczególnie padające z ust przystojnych młodych mężczyzn. Przyjrzał się uważnie broszce wpiętej w materiał jej kostiumu w kolorze przejrzałej pomarańczy; wykonana z szafirów, rubinów, diamentów i szmaragdów, miała niezwykle realistyczny kształt motyla siadającego na gałązce dzikiej róży. Doszedł do wniosku, że została wykonana we Francji około roku 1880 i postanowił zaryzykować próbę odgadnięcia jej twórcy.

– Czy pani broszkę zrobił Oscar Massin?

– Owszem.

– Jest bardzo piękna.

– Dziękuję panu.

Właścicielka broszki również była piękną kobietą. Wiedział, dlaczego Oxenford zdecydował się ją poślubić, ale nie był w stanie zrozumieć, co ją skłoniło do wyjścia za niego za mąż. Może dwadzieścia lat temu wyglądał bardziej atrakcyjnie niż teraz?

– Zdaje się, że znam Vandenpostów z Filadelfii – powiedziała lady Oxenford.

Słodki Jezu, mam nadzieję, że nie! – pomyślał Harry. Na szczęście nie wydawała się tego zupełnie pewna.

– Z domu jestem Glencarry. Pochodzę ze Stamford, Connecticut – dodała.

– Doprawdy! – bąknął Harry, starając się, by zabrzmiało to z możliwie największym szacunkiem, choć jednocześnie myślał intensywnie o Filadelfii. Nie pamiętał, czy powiedział, że pochodzi z Filadelfii czy z Pensylwanii. A może to było to samo miejsce? Nazwy łączyły się w pary: Filadelfia – Pensylwania i Stamford – Connecticut. Przypomniał sobie, że kiedy zapytało się Amerykanina, gdzie mieszka, zawsze otrzymywało się podwójną odpowiedź: Houston, Teksas. San Francisco, Kalifornia.

– Na imię mam Percy – odezwał się chłopiec.

– Harry – powiedział Harry, zadowolony, że znowu znalazł się na znanym terenie. Percy nosił tytuł lorda Isley. Był to jedynie tytuł honorowy, który miał mu towarzyszyć tylko do śmierci ojca, kiedy to Percy stanie się markizem Oxenford. Większość osób z tej warstwy przywiązywała idiotycznie wielką wagę do swoich pozbawionych jakiegokolwiek znaczenia tytułów. Harry został kiedyś przedstawiony pewnemu zasmarkanemu trzylatkowi, który okazał się baronem Portail. Jednak wyglądało na to, że Percy jest w porządku. Dał grzecznie Harry'emu do zrozumienia, iż nie chce, by zwracano się do niego tak, jak nakazywała etykieta.

Harry usiadł na swoim miejscu. Był zwrócony twarzą do przodu samolotu i od Margaret dzieliło go tylko wąskie przejście, co dawało im szansę rozmowy bez ryzyka, że ktoś mógłby ich podsłuchać. Jednak na razie w samolocie panowała całkowita cisza. Wszyscy sprawiali wrażenie bardzo przejętych.

Spróbował się odprężyć. Zanosiło się na to, że w czasie podróży raczej nie będzie mógł sobie na to pozwolić. Margaret wiedziała, kim jest naprawdę, co stwarzało nowe, bardzo poważne zagrożenie. Mimo iż na razie przyjęła jego grę, mogła w każdej chwili zmienić zdanie albo przypadkiem powiedzieć coś, co skierowałoby na niego podejrzenia. Harry nie mógł do tego dopuścić. Przez kontrolę amerykańskiego Urzędu Imigracyjnego udałoby mu się przejść tylko wówczas, jeżeli nikt nie miałby co do niego żadnych wątpliwości, ale jeśli zdarzyłoby się coś niespodziewanego i zostałby wzięty pod lupę, wtedy natychmiast wydałoby się, że ma skradziony paszport i to byłby koniec.

Ktoś zajął miejsce naprzeciwko Harry'ego. Był to wysoki mężczyzna w meloniku i ciemnoszarym garniturze; zarówno garnitur, jak i melonik stanowiły kiedyś ostatni krzyk mody, ale teraz najlepsze lata miały już dawno za sobą. W wyglądzie pasażera było coś, co kazało Harry'emu przyglądać mu się bacznie, kiedy zdejmował płaszcz i siadał w fotelu. Jego stroju dopełniały mocno znoszone czarne buty, grube wełniane skarpetki oraz kamizelka w kolorze starego wina. Ciemnogranatowy krawat wyglądał tak, jakby mężczyzna nosił go nieprzerwanie od co najmniej dziesięciu lat.

Gdybym nie wiedział, ile kosztuje bilet do tego latającego pałacu, byłbym gotów przysiąc, że to gliniarz – pomyślał Harry.

Miał jeszcze czas, by wstać i wyjść z samolotu.

Nikt by go nie zatrzymywał. Po prostu wyszedłby i zniknął.

Ale przecież zapłacił dziewięćdziesiąt funtów!

Poza tym, może minąć kilka tygodni, zanim uda mu się kupić następny bilet, a w tym czasie w każdej chwili będzie groziło mu aresztowanie.

Mimo to jeszcze raz zastanowił się nad pomysłem, by pozostać w Anglii, lecz znowu go odrzucił. Ukrywanie się w czasie wojny, kiedy wszyscy szukali szpiegów, było podwójnie trudne, a oprócz tego – i to chyba najbardziej zaważyło na jego decyzji – życie uciekiniera wiązało się z wieloma niewygodami, jak, konieczność mieszkania w tanich pokojach do wynajęcia, ciągłe unikanie policjantów i częste, potajemne przenosiny.

Jeżeli nawet siedzący naprzeciwko niego mężczyzna był policjantem, to na pewno nie zjawił się tu z jego powodu, bo wtedy nie mościłby się w fotelu i nie szykował do długiej podróży. Harry nie potrafił sobie wyobrazić, co w takim razie ten człowiek robi na pokładzie Clippera; w związku z tym, chwilowo przestał roztrząsać ten problem i zajął się własnymi kłopotami. Margaret stanowiła dla niego poważne zagrożenie. Co mógł uczynić, by możliwie najlepiej się zabezpieczyć?

Przyłączyła się do jego gry sądząc, że to zapewne jakaś zabawa. Biorąc pod uwagę całokształt sytuacji musiał uznać, że to nie wystarczy na długo. Mógł jednak poprawić swoje szanse zbliżając się do niej. Gdyby udało mu się zyskać jej przychylność, wówczas poczułaby wobec niego coś w rodzaju lojalności, podeszłaby do sprawy bardziej serio i uważałaby, żeby nie zdradzić go jakimś niebacznym słowem.

Konieczność bliższego zaznajomienia się z Margaret Oxenford bynajmniej nie napawała go odrazą. Pozornie nie zwracając na nią uwagi przyglądał się jej kątem oka. Rude włosy, kremowa karnacja, skóra pokryta niezbyt licznymi piegami i fascynujące zielone oczy przypominały matkę. Nie był w stanie nic powiedzieć o jej figurze, ale miała smukłe łydki i nieduże stopy. Była ubrana w lekki beżowy płaszcz i czerwonobrązową sukienkę. Choć jej ubranie wyglądało na dość kosztowne, brakowało jej wyczucia smaku, jakie charakteryzowało jej matkę; to najczęściej przychodziło z wiekiem i doświadczeniem. Nie założyła żadnej interesującej biżuterii, tylko sznur zwykłych pereł. Miała ładne, regularne rysy twarzy oraz ostro zarysowaną brodę świadczącą o uporze. Właściwie nie była w jego typie; zazwyczaj wybierał dziewczęta z jakimiś wadami, gdyż znacznie łatwiej ulegały jego wdziękom. Margaret natomiast była ładna, choć z drugiej strony wyglądało na to, że go lubi, a to stanowiło dobry początek. Harry postanowił zdobyć jej serce.