Tak więc Tradycja oraz strzegąca jej instytucja papiestwa są największymi źródłami pokrętnych dróg, którymi Kościół Katolicki prowadzi swoje otumanione owieczki. Mówiąc o Kościele, mam oczywiście na myśli wysokich rangą hierarchów na czele z papieżem, bo to oni go obecnie stanowią. Naturalnie sami funkcjonariusze twierdzą, iż „Kościół to Lud Boży”, „wszyscy ochrzczeni i wierzący w Chrystusa” itd. Nie Wierzcie im, bo tak nie jest – zresztą sami najlepiej Wiecie – ile Macie do powiedzenia we „własnym” Kościele. Nie ma w nim miejsca na choćby odrobinę demokracji, wolności; na wymianę zdań; w ogóle bezskuteczne jest wszelkie poszukiwanie, zgłębianie czegokolwiek, gdyż wszystko już dawno jest ustalone przez „górę”. Nasuwa mi się w tym miejscu dość trafne – moim zdaniem

– porównanie: Kościół Katolicki – podobny do Międzynarodówki Komunistycznej lub chociażby do naszej „nieodżałowanej” P.Z.P.R. Dwie, w przeszłości skrajnie przeciwstawne organizacje, miały – jak się okazuje – bardzo wiele wspólnych cech:

– chciały być powszechne – „ogarnąć ludzki lud…”;

– były „siłą przewodnią”;

– skupiały pełnię władzy;

– rościły sobie prawo do nieomylnych decyzji;

– nie uznawały krytyki ani opozycji;

– ich podstawy i ideologia pozostawały niezmienne.

Szczególnie to ostatnie porównanie wydaje się wyjątkowo trafione. Łączy się z nim bowiem jeszcze jedno: pokrewne – okresowe „odnowy”. Tak partia komunistyczna, jak i struktury kościelne – co jakiś czas „przewietrzały” swoje podwórka i lochy, pozostawiając jednakowoż śmieci na swoim miejscu. Jako przykłady mogą tu posłużyć „odwilże” w stylu gierkowsko – gomułkowskim i odnowy posoborowe. Pamiętajmy jednak, że komuna należy do przeszłości (dlatego używałem czasu przeszłego), ale Kościół Katolicki, jak na razie kwitnie.

Dzisiejszym celem Kościoła nie jest odnowa, naprawa wypaczeń, odejście od błędnych teorii, weryfikacja dogmatów, ale co najwyżej PRZYSTOSOWANIE tego wszystkiego do czasów współczesnych, do wymagań cywilizacji, humanizmu i powszechnej demokratyzacji. Postęp myśli ludzkiej stoi dziś w jawnej sprzeczności z feudalnym, autokratywnym systemem Kościoła. Zwykli ludzie szukający prawdy, nie oglądają się na przebrzmiałe i mocno wypłowiałe autorytety

– sami przybliżają się do Boga: zgłębiają Biblię, tworzą organizacje pomagające pojedynczym ludziom i całym krajom, łagodzą obyczaje; wreszcie – pracują nad sobą, nie czekając na faryzejskie zachęty swoich proboszczów, pomni na słowa Zbawiciela:

„Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili i wy im czyńcie!” [96]

Prawda, piękno, a nade wszystko miłość – zawarte w Ewangelii

– są same w sobie najlepszym odniesieniem i oparciem dla ludzi wierzących. Obronią się w końcu przed fałszem i obłudą, bo ich źródłem jest sam Bóg.

To, iż hierarchowie katoliccy z uporem głoszą „czarną magię” (retuszowaną co pareset lat) i wciskają ją ludziom, jest naturalne i zrozumiałe – muszą być przynajmniej konsekwentni w swoim zacofaniu. Najdziwniejsze jest jednak to, że miliony ludzi na całym świecie ciągle wyrażają na to milczącą zgodę, utożsamiając się z Kościołem demagogii i fałszu.

Ten Kościół nie jest jednak jeszcze stracony – szatański, przeklęty i z gruntu zły. Powstał na fundamencie apostołów. Tworzą go setki milionów ludzi dobrej woli na całym świecie – kapłanów i świeckich. Wiele jego dzieł i inicjatyw (w tym papieskich) przyniosło ludzkości dużo trwałego dobra. Naturalnie możliwości tak potężnej organizacji są niewspółmiernie większe w stosunku do efektów dotychczasowych działań. Należy zawsze pamiętać, iż Kościołem rządzą ludzie i tak wielkie jego odstępstwa są wynikiem odwiecznej słabości ludzkiej.

Jednak Kościół Katolicki może i powinien się zmienić. Ta przemiana – nie odnowa! – musi iść w kierunku wstecznym: powrotu do autentycznej doktryny i ducha pierwszych wieków Chrześcijaństwa. Przede wszystkim musi nastąpić zjednoczenie z innymi Kościołami Chrześcijańskimi, w tym przede wszystkim z Protestantami i ich umiłowaniem Biblii. Najwyższy czas, aby „…prawdziwi czciciele oddawali cześć Ojcu w Duchu i Prawdzie!!!” [97]

Tym, którzy chcą widzieć we mnie heretyka i bluźniercę spieszę wyjaśnić, iż nie jestem ani Jehowitą, ani Protestantem, ani żadnym odstępcą czy innowiercą! Jestem słabym człowiekiem szukającym Boga i Prawdy. Nie znalazłem jej w Kościele Katolickim, choć byłem jego kapłanem. Wszechmogący chciał, abym opuścił Kościół, który pobłądził. Powołał mnie do służby PRAWDZIE. Pragnę jej służyć, bo ona należy do Boga.

Zostawmy problemy dotyczące niuansów życia nadprzyrodzonego, istoty Bóstwa, osoby Maryi. Zostawmy wszelkie kwestie sporne – to wszystko, co nas dzieli! Niech nasza mowa będzie: „tak – tak, nie – nie” [98] . Bądźmy prostolinijni, wdzięczni za wszystko Stwórcy. Ufajmy Jego Żywemu Słowu zawartemu w Piśmie Świętym. Wiara Wasza niech będzie ufną wiarą dziecka. Żaden taki czy inny Kościół nie może nas zbawić, tylko sam Jezus Chrystus.