– W rzeczy samej – mruknął Gula. – Ale nic się nie stało właściwie. Nam pani nie przeszkadza.

Natychmiast zrozumiałam, że w okolicznościach służbowych jesteśmy z powrotem na pan i pani.

– To może ja już pójdę?

– Najpierw musimy chwilkę porozmawiać. Komisarz z panią załatwi.

Skinęłam głową potulnie, a Misiu wziął mnie dwornie pod ramię i skierował w stronę okna przeciwległego do tego, przy którym wciąż palpitowała Łopuchowa. Odruchowo wyjrzałam na jasno oświetlony podjazd. No tak, gdybym podjechała jak człowiek, od frontu, nadziałabym się na tę całą kolumnę pojazdów opancerzonych… to znaczy nie wiem, czy opancerzonych, ale wyglądały bardzo solidnie. Przestałam patrzeć na pojazdy i spojrzałam na Misia.

– Bardzo narozrabiałam?

– Nie, skądże. Drobiażdżek. Słuchaj, Emilko, co masz w tym plecaku? Nie forsę przypadkiem?

– A skąd wiesz?

– Inteligentny jestem. Po co miałabyś przyjeżdżać do swojego osobistego szantażysty, jeśli nie po to, żeby mu dać forsę?

– Pogadać…

– Dziewczyno, nie obrażaj mnie. Pogadać mogłabyś sobie z nim przez komórkę. Niemniej trzymaj się tej wersji, zwłaszcza w odniesieniu do pana Kałacha. To znaczy Brzezickiego. Boże, jaka ty jesteś niemądra!

– O co ci chodzi?

– Nie przyszło ci do głowy, że on mógłby zrobić ci jakąś krzywdę?

– Przyszło, ale potem mi wyszło, że to by nie miało sensu.

– Ja już nie mam do ciebie zdrowia. Dobrze, na razie nic nie mów, i tak będziesz proszona o złożenie szczegółowych zeznań u nas, a teraz cię odwieziemy do domu…

– Mam samochód.

– Prawda. Czekaj, co tam się dzieje?

Wyjrzeliśmy przez okno i zobaczyliśmy, że sytuacja na tym jasno oświetlonym podjeździe nieco się zmieniła. Do wozów policyjnych dołączył jeden cywilny, a mianowicie skoda felicja. I z tej skody felicji właśnie wysiadają dwaj faceci, na których czeka już kilku tak podziwianych przez babcię Stasię funkcjonariuszy w kominiarkach i z giwerami. I ci faceci, to oczywiście Janek i, kurczę blade, Rafał…

Misiu też ich poznał, uchylił okno i zawołał:

– W porządku, chłopcy, tych panów znamy osobiście, poproście, żeby tu przyszli!

Janek i Rafał jak na komendę spojrzeli w górę. Pomachałam im z drugiego skrzydła tego okna, żeby się już nie denerwowali. Rafał jakby się przygiął w sobie, ale nie wiedziałam, czy to wynik ulgi, czy zdenerwowania.

Minutę później konferencja przy oknie zrobiła się pięcioosobowa, Gula porzucił bowiem swoich aresztantów na pastwę kolegów w kominiarkach, którzy wyprowadzili ich do samochodów, sam zaś dołączył do nas, a po chwili doszli Janek z Rafałem.

– Emilko – powiedział Janek. – Ja cię zabiję.

Rafał nie powiedział nic, tylko patrzył na mnie dziwnym wzrokiem. Nie mogłam nic z tego wzroku wywnioskować.

– Wytłumaczę wam wszystko w domu. Nie mogłam przewidzieć, że trafię na takie kino akcji…

– Swoją drogą – zwrócił się Janek do Guli – jak to się stało, że właśnie dzisiaj zamykacie tych panów?

– Aaaa, to wynik ciężkiej pracy zjednoczonych organów ścigania – zaśmiał się zadowolony Gula. – Nie wiem, czy zwróciliście uwagę jakiś czas temu na zabójstwo takiego jednego, co miał daczę nad morzem, ksywa Makrela… No więc tu obecny – obejrzał się, ale jego załoga już zabrała Leszka i Łopucha – przepraszam, tam obecny – wskazał na auta za oknem – pan Brzezicki vel Kałach jest bardzo poważnie podejrzany o to, że stał za tym zabójstwem, a nawet, mogę wam powiedzieć, bardzo blisko stał, był w Mielnie tego dnia…

– Przecież on nie wyjeżdżał z Marysina – wyrwało mi się. – Siedział tu na tyłku i mnie denerwował!

– Ostatnio denerwował cię zaocznie – przypomniał Misiu. – A komórki działają równie dobrze nad morzem, jak tutaj.

– A nie wiem, czy wam wiadomo – kontynuował Gula – że jeśli facet zwolniony warunkowo, na przykład z przyczyn zdrowotnych, jak nasz przyjaciel, jest podejrzany o popełnienie jakiegoś przestępstwa, a już zwłaszcza morderstwa, jak w tym przypadku, to automatycznie wraca do pudła. I pan Brzezicki właśnie wraca.

– O matko – westchnęłam z niebotyczną ulgą. – A macie na to dowody?

– My uważamy, że mamy. My i nasi koledzy znad morza. Ale i tak wam nie powiemy, jakie, bo to jest nasza tajemnica służbowa.

– Nie musicie nam mówić – zauważyłam. – Ale jak przyjdziecie na kolację, bo będziemy chcieli w Rotmistrzówce uczcić wasz wspólny sukces uroczystą kolacją, to babcie i tak z was wszystko wyduszą.

– Przygotujemy sobie jakąś opowiastkę dla starszych pań – machnął ręką Gula, ale Misiu, lepiej znający nasze staruszki, pokręcił głową z powątpiewaniem.

– No dobrze – rzekł. – My teraz musimy się oddalić, ażeby czynić swoją powinność gdzie indziej. A wy zabierzcie tę kobietę do domu i oczekujcie wezwania na przesłuchanie w charakterze świadków.

– Misiu – nie wytrzymałam. – To znaczy panie komisarzu. I panie inspektorze. Czy macie pewność, że on, to znaczy Leszek, mój były i na szczęście niedoszły, nie wyjdzie na kolejne L-4? I nie przyjedzie tu znowu?

– Spokojnie – powiedział Gula. – Nie ma takiej możliwości. Myśmy naprawdę solidnie się przyłożyli do tej roboty. Tu i w Szczecinie, i w Koszalinie. Nie martw się, droga Emilko. Będziesz miała spokój.

– Nie mogę w to uwierzyć…

– Ja też – odezwał się milczący dotąd Rafał. – Nasza Emilka, jeśli będzie miała za dużo spokoju, to sama wymyśli coś rozrywkowego. Taka już jest.

– I za to ją kochamy – dodał Janek, a mnie kamień z serca spadł, bo już wiedziałam, że przestał się na mnie wściekać.

Pozostało nam tylko ładnie się pożegnać, a ponieważ funkcjonariusze w czapeczkach wszyscy gdzieś zniknęli i rodzina Łopusza też poszła się martwić gdzie indziej, uznałam, że mogę rzucić się obu moim policyjnym przyjaciołom na szyję. Co przyjęli pozytywnie nad wyraz. Wyszliśmy na dwór. Policyjna kawalkada właśnie odjeżdżała, a na podjeździe pozostała samotna felicja.

– Wiesz co, Rafał, ty jedź z nią. – Janek otworzył sobie drzwi i mościł się za kierownicą. – Będę spokojniejszy, rozumiesz…

– Jasne – odrzekł Rafał. – Jeśli Emilka nie ma nic przeciwko temu?

– Nie mam. Będzie mi bardzo miło – powiedziałam słabo, czując, jak puszcza mi napięcie nerwowe, co objawia się u mnie słabością w kolanach. – Jasiu, ale nie będziesz na mnie zły?

– W tej sytuacji to by już nie miało sensu – zaśmiał się praktyczny Janek, wyznawca filozofii Wschodu. – Na razie.

Zawarczał silnikiem i odjechał, lekko się ślizgając na swoich łysawych oponach.

Poszliśmy na tyły rezydencji. Rafał milczał, ale się uśmiechał.

– Ty, Rafał – zagaiłam stylem Kajtka. – Dlaczego nic nie mówisz? Teraz ty jesteś na mnie wściekły?

– Ja? A broń Boże. – Zaśmiał się. – Tylko tak się zastanawiam, co zrobić, żebym się o ciebie nie musiał niepokoić w przyszłości?

Ucieszyłam się.

– Bałeś się o mnie? Ale tak ogólnoludzko, albo jak lekarz o pacjenta, zawodowo, czy może indywidualnie?

– Jak najbardziej indywidualnie. Omal nie dostałem zawału na myśl, że mogłoby ci się coś stać.

– Nie gadaj. Naprawdę?

– Naprawdę.

Spojrzałam na niego. Wyglądał zdrowiutko.

– Nie wiem, czy mogę ci wierzyć. Ale to miłe, co mówisz.

Stanęliśmy przy astrze. Rafał westchnął ciężko.

– Emilko. Jak mam ci udowodnić, że mnie obchodzisz?

Miałam pewien pomysł, ale co ja się będę wychylać… Rafał patrzył na mnie jak sroka w kość. Podałam mu kluczyki.

– Boże mój – powiedział, otwierając drzwi, a ponieważ zapomniał o wyłączeniu alarmu, auto zaczęło natychmiast strasznie wyć. – Gdzie to się wyłącza?

– Duży guzik. Dlaczego mówisz „Boże mój” nadaremno?

– Mówię „Boże mój”, bo chyba nie mam wyjścia i muszę ci się oświadczyć. Emilko, proszę, zostań moją żoną…

– Po to, żebyś miał na mnie oko?

– Po to, żebym miał ciebie. I nawzajem. Kurczę, Emilko, ja cię kocham.

Dotarło do mnie nagle znaczenie tego, co on do mnie mówił.

On mówi, że mnie kocha!

A ja? Czy ja go też kocham?

Głupie pytanie! A co to jest, że kiedy mi znika z oczu, to mnie fizycznie boli? Że kiedy prowadzimy razem jazdę, to mi nic więcej do szczęścia nie potrzeba? Że wszystko, co on mówi i robi, wydaje mi się głęboko słuszne? Że dobrze się czuję tylko pod warunkiem, że on jest gdzieś w pobliżu?

No to chyba jest szansa, żeby go mieć JESZCZE BARDZIEJ w pobliżu!

A on stał i patrzył na mnie tymi swoimi oczami, alarm wył, śnieg zaczynał padać, a ja nie mogłam się odezwać, bo mi gula jakaś – przepraszam, nie gula, gula to Gula, coś mi stanęło w gardle i zatkało mnie kompletnie, Jezus Maria, on pomyśli, że ja go nie chcę, co zrobić???

Znalazłam wyjście. Kiedy kobietę zatyka w sytuacji krytycznej, zawsze może się ona osunąć w ramiona ukochanego mężczyzny.

Osunęłam się.

Zrozumiał to z wrodzoną sobie bystrością umysłu.

Ja też coś zrozumiałam. Bo przecież jestem już kobietą po przejściach i jako taka znajdowałam się już w kilku kompletach ramion i niby kochałam właścicieli tych ramion, bo bez uczucia seks nie ma dla mnie sensu – ale nigdy nie poczułam tego, co poczułam teraz. Otóż aby poczuć to, co każda kobieta poczuć chciałaby i co jej się zresztą jak najbardziej należy od losu – trzeba znaleźć się w ramionach WŁAŚCIWEGO mężczyzny.

Zdumiało mnie tylko, że nikt z rodziny Łopuszej nie wyleciał z domu i nie kazał nam wreszcie wyłączyć tego alarmu. Pewnie też byli w szoku.