Ni estis ĉe ili. Niaj antaŭaj radoj ektuŝis la levponton, kaj ni saltis en la aeron, refalante kun dissplitiga krakego. Mi ekstaris sur la bremson, kiam ni karambolis kun la ĉareto. Sklavoj kaj gardistoj plonĝis en la fosaĵon por eskapi detruadon, dum ni glitis kun neturnantaj radoj en la buŝon de la pordego.

— Por ĉifalo Demonte, por groŝoj, kaj por Dio! — la ĉifalo kriis saltante al atako.

La aliaj saltis kun li, marŝante sur mia dorso, dum mi kaŭris, sur la levponton kaj tra la pordego.

Estis krioj kaj kriegoj; pafiloj bruis. Malantaŭ mi, voĉmuĝado venis el la ceteraj atakantoj. Mi povis vidi la ĉifalon kaj liajn soldatojn batali ene de la pordego; la mekanismo de la levponto jam estis forkaptita de la soldatoj, kiuj estis penintaj levi ĝin. Ĝin levi estis, kompreneble, neeble pro la granda pezo de la ĉaro. Tio estis la beleco kaj simpleco de mia plano. Post kiam mi alvenis, la levponto devis resti mallevita. Nur nun mi ekveturis antaŭen, por liberigi la vojon al la pordego por la resto de la armeo.

La batalo por la fortikaĵo de ĉifalo Dökkid jam komenciĝis.