Belege. Grandaj, baritaj fenestroj enlasis sufiĉe da lumo, por ke mi povu vidi la grandajn kestojn ĉe la fora muro. Mi estis farinta mian financan esploron bone, rigardante la groŝojn de fanfaronulo, do mi bone sciis, kion mi serĉu.

La unua kesto estis plena je bronzaj groŝoj; miaj fingroj povis distingi ilian dikan formon en la mallumo. Laŭ logika progresio, mi trovis arĝentajn groŝojn en la sekvanta kesto kaj duonplenigis mian sakon per ili. Tion farante, mi ekvidis malgrandan keston malantaŭ ĉi tiu. Mi ridetis en la mallumo, serĉante en ĝi kaj tuŝante la angulajn formojn. Oraj groŝoj, kaj multaj. Tio estos sukcesa afero, finfine. Mi ĉesis ŝoveli ilin, nur kiam la sako fariĝis tro peza. Oni gardu sin kontraŭ troa akiremo. Kun tiu admono al mi mem, mi metis la sakon sur mian ŝultron kaj eliris, kiel mi estis eniranta.

Estis gardistoj en la korto, sed ili ne vidis min, kiam mi enŝtelis en la remizon. Mi ŝaltis la instrumentlumojn en la aŭto, kiuj donis sufiĉe da lumo, por ke mi povu vidi. Mi malfermis la ŝranketon kaj metis la sakon en ĝin. Ferminte ĝin, forta sento de trankvilo ŝvebis tra mi. En mia menso mi puŝis alian turon apud la unuan. La ŝakludo iris laŭplane, kaj la mato estis klare videbla antaŭe.

— Nun, Jim, — mi konsilis, — kuŝigu vian kapon kaj dormu iomete. Morgaŭ estos treege plena tago.