— Jen skribilo, — diris kapitano Gart. La Kuriero nur ridetis.

La kapitano iris antaŭe, kaj ni sekvis kun niaj pakaĵoj. Estis nokto, steloj brilis supre, nevideblaj estaĵoj kriis el la mallumo de proksima arbaro. La sola lumo venis de la aerkluzo.

— Ĉi tie sufiĉas, — la kapitano diris, starante sur la fino de la ŝarĝdeklivo. La Kuriero kapneis montrante al la metala surfaco.

— Ni ankoraŭ estas sur la ŝipo. Sur la teron, mi petas.

Ili akordiĝis pri neŭtrala loko proksima al la ŝarĝdeklivo — sed sufiĉe malproksima de la ŝipo por malebligi ian provon reenŝipigi nin. La Kuriero elprenis la ĉekon, fine akceptis la skribilon, kaj zorge subskribis. La kapitano — ĉiam suspektema — komparis la subskribon kun la supra kaj fine kapjesis. Li rapide supreniris, kiam ni levis niajn pakaĵojn — kaj li turniĝis kaj elkriis.

— Nun ili apartenas al vi!

Kiam la ŝarĝdeklivo leviĝis, ekster nia atingo, fortaj lumoj ekbrilis el la mallumo, fiksante nin kiel tineojn. Armitaj viroj alkuris, kiam ni turniĝadis, kaptite, perdite.

— Mi sciis, ke io ne estis en ordo, — diris La Kuriero. Li faligis siajn pakaĵojn kaj stoike rigardis la alkuregantajn virojn.