– Бу көзге коттеджга күчкәч алган беренче җиһазыбыз иде. Аны әтиең һәр иртән шуннан синең төз, матур аякларыңны күрәсем килә дип алды. Тарихи көзгебез әрәм булган!

Әнисенең ихлас сүзләре Ләйләгә җитә калды:

– Сиңа көзге жәл. Ә минем – фаҗига. Беренче мәхәббәтем үз урыныма төртеп күрсәтте. Өлгергәнлек аттестатын алгач, эшкә керермен дә тагын да зуррак көзге сатып алып бирермен. Әти белән икәүләп матур аякларыңны карап утырырсыз.

– Син нәрсә сөйлисең, Ләйлә? Бу хәтле явызлык каян килгән сиңа? Кемгә охшагансың икән син?!

– Берегезгә дә охшамаганмын. Изге Мәрьям баласы Гайсә кебек җилдән яралмаганмын. Төз, озын аякларыңны миннән кызгангансың. Сыйракларым, чәчләрем, тән, бит төсләрем тач әтинеке инде. Күзләрем генә әбинеке.

– Телең нәстә туглаганны аңлыйсыңмы син, кызым? Син – мәхәббәт җимешебез. Хәзер синең кебек җыйнак гәүдәле, аксыл чәчле, мөлаем кызлар модада. Ялтыравык чибәрләрне бәхет әйләнеп уза. Аларны каен җиләге кебек өзеп кенә кабалар, кәндигә дә җыеп тормыйлар. Үзеңә тиңеңне табуыңда һич шигем юк. Бу синең әле мәхәббәт түгел, тәти уенчыкка кызыгуың гына. Сине рәнҗеткән Артур көнләшерлек итеп яшәргә тиешсең. Бәлки, ул егет, чыннан да, вальсны бии белми, яратмый торгандыр. Хәзерге яшьләрнең күбесе зыр-зыр әйләнергә иренә.

– Мин аның вальс биегәнен күргәнем бар.

– Бәлки, ботинкасы аягын кыскандыр, галстугы җайсыз бәйләнгәндер. Тормышта төрлесе була. Син аның сүзләренә әллә нинди мәгънәләр салып, үзеңне бимазалап йөрисең, – дип, ана кызын тынычландырганчы сөйләде. Ана белән кыз беренче тапкыр олыларча сөйләшүдән арып, диванга утырып, икесе дә елап җибәрделәр. Кыз әнисенең тезләренә башын куйды. Халидә Ләйләнең чәчләрен бармаклары белән сыйпый-сыйпый: «Бусы да өлгереп җитте, олы бала – олы проблема», – дип уйланып утырды.

– Кызым, «мин – ямьсез, китек көзге – бәхетсезлек билгесе» дип кабатлап йөрсәң, нурлы йөзеңә дә кара болыт төсе иңәр, бәхет кошың да кулыңнан очып чыгар. «Матур матур күренмәс, сөйгән матур күренер» дип җырлый иделәр без яшь чакта. Мин, кызым, башка нәрсәдән куркам.

– Ватык көзгедән дә куркыныч нәрсә бармыни дөньяда? – диде Ләйлә, үзендә шаяртуга көч табып.

– Әтиеңнең начар гадәте сиңа сеңә күрмәсен.

– Акчасын кысып калдырамы?

– Юк ла, – дип, кулын селтәде әнисе.

– Синең өстән йөриме, сөяркәсе бармы?

– Анысына да түзеп булыр иде. Һич югында, рәхәтләнеп себеркесенең чәченнән өстерәп йөреп кайтыр идең.

– Тилмертмә! Әйт! Яшь булсам да, ир-атның ике иң зур кимчелеген таптым бугай, – диде кыз, йөзенә тантаналы, җиңүчел кыяфәт чыгарып.

Янәдән кызының тигез шома маңгаена куна башлаган җыерчыкларның тирәнәеп китүенә игътибар итте ана кеше.

– Көнчелек, – диде Халидә ханым, тавышын күтәрмичә генә. Сорауларыңны бирмичә, күзләреңне тондырмыйча гына тыңла. Алдан ук кисәтәм, сүз син уйлаган җенси көнчелек турында бармый. Буыннан-буынга күчә килгән бу торыш ике яклы үткен пычак кебек. Бер ягы бик файдалы, бәрәкәтле, үтемле. Анысы тормышны алып барырга ярдәм итә. Теге, – чак кына «син ваткан» дип ычкындырмады, кызының әле һаман дымы кипмәгән күзләрен кызганып, үзен тыеп кала алды, – көзгене кунакка барган җиребездән Рәис абыйларыңда күреп, Казанның кермәгән кибетен, айкамаган базарын калдырмыйча, нәкъ алардагы кебекнең игезәген эзләп тапты. Күрше прокурорның йортында су бассейны барын белгәч, үзебездә ясатты. Рәсми дәрәҗәгә омтылганда, бизнеста мин башкалардан калышмаска тиеш, мин талантлы дип, үзен ышандырып, шактый уңышка иреште. Иншалла, өстебез бөтен, тамагыбыз тук.

– Бусы пычакның файдалы ягы дисәк, ә икенче ягы…

– Анысы белән кулны кисәргә, кешегә җәрәхәт ясарга мөмкин. Бусы – аңлатуы да кыен көнчелек. Аның төбендә якыннарын артык ярату ята.

– Бу җитешсезлек буламы инде, әнием?

– Габбасовлар нәселендә баланы изгеләштерү ерактан килә, – дип сүзен дәвам итте әнисе. – «Бал татлы, бала балдан да татлы» дигән мәкаль әтиеңнең төп бер сыйфатын чагылдыра да куя. Үз дәвамын яратмаган ата-ана сирәк була. Габбасовлар исә балаларын аерым бер үҗәтлек, комсызлык, вакыты белән аның шәхси тормышына зыян китерерлек дәрәҗәдә яраталар. Апаңны да шул сыйфаты аркасында иреннән аертты. Исеңдә тот, әгәр ирең үз фикерле, укыган кеше булып, аның сүзеннән чыкса, үзенчә яшәргә омтылса, әтиең аны кабул итмәячәк. Иреңнән сине көнләшәчәк. Кызларын үзеннән бер адым да читкә җибәрмичә, үз янында гына тотар иде, мескенкәем. Габбасовлар бала мәсьәләсендә чирле нәсел, әтиеңдә бу чир аеруча көчле.

– Бу бит әти безне ихластан ярата дигән сүз түгелме?

– Күкрәк астында йөртеп үстергән балаларым миңа да бик якын. Сезгә куркыныч янаса, теләсә кемнең бугазын чәйнәп өзә алам. Тик ярату балага зарар китерерлек эгоизмга күчмәсен иде, кызым. Барысы да ул теләгәнчә яшәп, аның кубызына гына биеп торсыннар. Син, кызым, безнең сүзне тыңла, тик үзеңчә яшә. Минем кебек ир колы булып, аның көен көйләп яшәү, бәлки, дөрес үк түгелдер.

Әнисенең соңгы җөмләсе бер вакыйганы исенә төшереп, ирексездән Ләйләнең иреннәрен җәеп җибәрде. Халидә ханым үзе сөйләгәнчә үк җебегән кеше түгел. Дөрес, ул гаилә, тормыш төбенә җигелеп яшәү өчен яратылган. Кеше алдында ул бервакытта да ирен бүлдермәс, каршы әйтмәс. «Сахипҗан син хаклы, дөрес сөйлисең» дип тәкрарлаудан туймыйча, хуҗасының ирлек горурлыгына хилафлык китермәс. Үзләре генә калганда, ул үзен башкачарак тота, әйтәсен өздереп әйтә, теләген уздыра белә. Хәтта, Ләйлә фикеренчә, арттырып җибәрүгә дә күп алмый. Елмаеп алуына да бер вакыйганы исенә төшерү сәбәпче булды. Әтисе озак вакытка Мәскәүгә эш белән барырга, шунда калып, ял йортында иркәләнеп алырга җыенгач, шул хәбәрне колагы аша уздыруга, Халидә ханым кигәвен тешләгәндәй, урыныннан сикереп тора да, авыр эштән курыкмый торган йодрыгын Сахипҗанының борыны төбенә китереп куеп, куркыныч хәрәкәтләр ясый башлый. Әйтерсең лә, тәрәзәдән яшен ташы килеп кереп, Миндрахман абзый улының бите янында, ялт-йолт килеп, шомлы бию башкара.

– Менә сиңа, анда тәртипле генә йөрмәсәң. Ял йортына сөйрәлчегеңне ияртеп китәсеңдер әле. Берәр нәрсә сизсәм, кара аны, малай. Йодрыкны күрсәтеп кенә калмам.

Зур бер коллективны эһ тә итмичә буйсындырып тоткан Сахип әфәнде югалып кала. Аңына килеп:

– Син нәрсә, Халидәкәем, беркемгә алыштырмаслык мәңгелек ярым син минем, – дип мыгырданып кына котыла.

Бу вакыйганың шаһиты Ләйлә теге вакытта сыер дуласа аттан яман дип кенә уйласа, хәзер утсыз төтен чыкмый, әнинең чыгырыннан чыгуының сәбәбе булгандыр дигән нәтиҗәгә килә.

Беркөнне Морад Ләйләгә телефоннан «кызым» дип эндәшә. Ошбу табышы үзенә дә ошады бугай, җае чыккан саен шул сүзне, төрле мәгънә төсмерләре салып, әле назлы, әле корырак, әле теләк уятырдай иркәләп кабатлавын белә. Күрәсең, ир-ат халкының ата булыр вакыты җиткәч, фәрештәсе җирдәге вазифасын исенә төшереп, шул сүзне әйтү ихтыяҗын уята торгандыр.

Тик Морад уртак гаилә кору турындагы тәкъдиме белән сузды да сузды. Үзе кандидатлыгын да яклады, Ләйлә кызыл дипломын кесәсенә салды. «Кызым», «кызымка» дип, Ләйләнең күңел түрендә бәхет кояшын ялтыратып ала да, янәдән уртак чәй эчү, иркәләү белән чикләнеп, сөйгәнен моң-сагышка салып, бер бүлмәле фатирына кайтып китә.

Ниһаять, Морад бөтен шартын китереп, уртак гаилә кору турында сүз каткач, Ләйлә булачак ире белән әти-әнисен таныштырырга булды. Дөрес, аның тәкъдиме барыбер романнардагы яисә совет чоры киноларындагы шикелле күтәренке, могҗизаи эффектлы булып чыкмады. Чираттагы очрашудан соң, капка янында үбешеп туйгач, Морад гадәти тавыш белән:

– Кызым, безгә бергә яшәргә вакыт түгелме икән? Аерым яшәү генә сине туйдырмадымы? Кечкенә фатирымда синең кош мамыгы кебек очып, балерина кебек биеп йөрүеңне теләр идем.

Соңгы җөмләсе пыскып янган учакка коры утын ташлагандай тәэсир ясады кызга.

– Бу мине кияүгә чыгарга чакыру буламы инде? Баш тартыр дип уйласаң, бик нык ялгышасың, абзыкай.

Икенче көнне Ләйлә, тантаналы рәвештә диярлек, Морадны әти-әнисе кырына китереп бастырды.

Булачак бабай белән кияү күзләренә карашып, ирләрчә каты итеп кулларын кысыштылар. Сахип киявенең үзеннән озынрак, кулының көчлерәк булуын хәтеренә алды. Морадка барыбер иде, ул бит Ләйләгә өйләнә. Башына ак яулык бәйләгән, кара күзле, түгәрәк иякле Халидә ханым белән баш селкеп кенә күрештеләр.