Sed ĉi tie la batalanto jam faris kampanjon,
Li marŝas kiel barbara militisto!
Ni faros bonon al la planedo -
Por ke kugloj ne trapiku vian propran patrinon!
Atako de la troloj, furioza premo;
Rapidantaj kontraŭuloj murlavango!
Kaj tial, kial ni bezonas ekscititan argumenton,
Kiam la Patrujo kuniĝas per pugno!
Sed denove la orkaj fiuloj ridas,
Ili estas viro, kiel osto enŝovita en lian gorĝon!
Kaj la koboldo grumblis en sovaĝa furiozo,
Sed ni kandidatiĝis de rati donaco!
Sed la venko super la malamiko estas proksima,
Ni forprenos Rusion el la marĉo!
Venis repago por malpurulo -
Ilia felo estis disŝirita en pecetojn kaj lanugoj!
Ovala knabino bela vizaĝo -
Donis al mi fidon kaj grandan forton!
Tiel kantis Gulivero kun granda sento kaj fervoro. Kaj lia kantado estis tiel nekredeble ŝika.
Tiam la knabkapitano komencis denove kanti, post alia glaso da biero, kaj mordo de sekigita fiŝo;
Granda, potenca, sankta lando,
Ne plu estas radiado sub la blua ĉielo!
Ŝi estas donita al ni de la Ĉiopova Dio por ĉiam -
Senlima lumo, altigita Mesio!
La mondo neniam vidis tian potencon, neniam scias
Por ke ni fiere tretu la vastaĵojn de la spaco!
Ĉiu stelo en la universo kantas al vi,
Ke An estu feliĉa kun ni!
Ja ĉi tio estas nia Patrujo, ĝi estas tia destino,
Ordonu la spacon de ĉiuj aferoj!
Ĉiu el ni, kredu min, volus ĉi tion,
Sen ia malsaĝeco, virinaj superstiĉoj!
La arkianĝeloj blovas sian potencan trumpeton,
Ili vigle gloras la marŝon de niaj armeoj!
Kaj la malamiko trovos sian sorton en tremolo ĉerko,
Kaj li ne ricevos impostojn kaj tributojn!
Ĉi tio estas nia Patrujo, ĉio en ĝi, kredu min, estas beleco,
Ŝi turnis la tutan universon senpene!
Knabinoj kun sufiĉe peza plektaĵo,
Ĉasu ŝin, por ke la barelo estu forta!
Patrujo, jen la bluaj okuloj de la patrino,
Ŝia mano estas kaj milda kaj ŝtona!
Kaj la kontraŭulan junulon, kiun vi mortigas per kuglo -
Por ke la flamo flamu pli hele en la koro!
Prenu ĵuron al la senlima Patrujo,
Estas bone ankaŭ por vi, kompreneble!
Kvankam sango fluas en la furiozo de batalo,
Venĝo venos al la malamiko nun!
Armiloj kaj kuraĝo estas tia potenca alojo,
La malbonulo ne povas venki ĝin!
Sur aviadilo kun bomboj, mi flugis lerte,
Kaj kiam ĝi eksplodas, ili enverŝas hajlon de fenestroj!
Sed la ordono de la reganto - flugu la infanon al Marso -
Estas tempo por vi meti spacon!
Kaj la aroganteco de marsano malmoliĝos en la okulo,
Tiam ni vidas multe preter Plutono!
Ni venos al la altecoj de la spaco, vidante la randon de la universo,
Tia estas nia homa misio!
Kaj tial, kuraĝu la knabo pri heroaĵoj,
