Музыку я пачуў на пляцоўцы другога паверха. Гэта быў прэлюд No 15, з якога, як я ўжо казаў, пачынаўся другi бок купленай напярэдаднi кружэлкi. "Кропелькi" гучалi мацней i выразней, чым учора.

Ногi зрабiлiся чужымi, як бывае ад высокае тэмпературы, але загаду падняцца яшчэ на адзiн паверх паслухалiся. "Вочка" ў дзвярах заставалася цёмным, ды за iмi безумоўна хтосьцi быў. Я зняможана прыхiнуўся да лесвiчных парэнчаў i паспрабаваў засяродзiцца.

Мелодыя скончылася. Цяпер павiнен быў загучаць адметны змрочным каларытам прэлюд No 16, аднак замест яго пасля кароткай пярэрвы зноў зазвiнелi "кропелькi". Я выняў нож, праверыў, цi лёгка ён выходзiць з похвы, i, трымаючы зброю ў левай руцэ, правую падняў да званка.

У тое самае iмгненне ў кватэры прачнуўся тэлефон. Пакуль ён з доўгай настойлiвасцю паўтараў званкi, сэрца паспела зрабiць падарожжа па ўсiм целе. Званкi зацiхлi адначасова з фiнальнымi акордамi прэлюдыi.

З таго боку дзвярэй запала глухая вусцiш. "Вочка" па-ранейшаму было цёмнае, але не iснавала нiякай гарантыi, што адтуль хтосьцi затоена не глядзiць на мяне, таксама сцiскаючы ў руцэ нож альбо нешта больш надзейнае. Нядаўнi намер нацiснуць на гузiк званка падаўся мне неабачлiвым. Бегчы да тэлефона-аўтамата, каб выклiкаць мiлiцыю, значыла дазволiць майму госцю без праблемаў падмазаць пяты. Я чамусьцi быў перакананы, што музыку Шапэна слухаў менавiта госць, а не госцi.

Выйсце падказаў грукат з размешчанай насупроць Лёневай кватэры. Сусед штосьцi майстраваў у калiдоры i, на шчасце, быў адносна цвярозы. Яшчэ больш дарэчным падаўся малаток у ягонай руцэ. Я экспромтам папрасiў паглядзець зламаны вентылятар i, не даючы Лёню пакiнуць дома малаток, падштурхнуў яго да сваiх дзвярэй. Левую руку я апусцiў у кiшэню з нажом, правая занялася ключамi. Трэба сказаць, левая чулася спакайней. Лёня зазначыў, што яму хапае аднаго замка i па-фiласофску дадаў, што, вядома, калi б iх было, як у мяне, тры, ён, можа, i не жыў бы цяпер адзiн, бо жонка з капiтанам далёкага плавання зачынiлiся б як след i не дазволiлi застукаць iх проста ў ложку. Ён меў права гаварыць, што хоча, абы трымаў малаток i быў гатовы па маёй камандзе пусцiць яго ў ход.

Калiдор сустрэў нас пустатой, пакой i кухня - таксама; вокны i форткi былi зачыненыя, дзверы на абедзвюх шафах - зашчэпленыя звонкi, але нос пачуў пах ментолавага дыму яшчэ раней, чым вока запрыкмецiла на фоне вакна свежы струменьчык дыму. Няпрошаны вiзiтант мог хавацца толькi ў ваннай.

- Лёня! - крыкнуў я, выхоплiваючы нож. - У ваннай хтосьцi есць! За мной!

Уключальнiк быў у калiдоры. Я тыцнуў у яго пальцам i рвануў дзверы.

З абодвух кранаў капала, а бачок над унiтазам сумаваў па сантэхнiку.

- Ну ты даеш... - пахiтаў галавою Лёня.

Я адкруцiў сiнi кран, вымыў слiзкiя ад поту рукi i, набiраючы ваду ў прыгаршчы, астудзiў твар. Затым павольна выцер яго ручнiком i напiўся. Наколькi магчыма, я адцягваў вяртанне ў пакой, бо ведаў, што там мяне чакае, прынамсi, адно, не лiчачы дыму, непрыемнае адкрыццё.

Адкрыццяў аказалася болей.

Разгорнутая кнiга на пiсьмовым стале кiнулася ў вочы яшчэ ў лiхаманцы ўварвання. Адыходзячы, усе кнiгi я пакiнуў закрытымi.

Рэвiзiя iншых кантрольных рэчаў выклiкала неадольнае жаданне плюнуць на заплачаныя наперад грошы i заўтра ж з'ехаць з гэтай кватэры, каб забыць i перастаўленага з трэцяй на чацвёртую палiцу iндыйскага бажка (на ранейшым месцы застаўся акуратны незапылены квадрацiк), i бязладна ператасаваныя старонкi рукапiсу, i - найперш - чортаву фiзiяномiю папяльнiчкi з напоўненымi попелам вачнiцамi.

Лёня адрамантаваў вентылятар i лашчыў позiркамi выстаўленую на стол пляшку каньяку. Я няроўна наскрыляў паляўнiчым нажом лiмон i налiў адразу па палове шклянкi. Усе тлумачэннi i спадзяваннi, якiмi я сябе закалыхваў, дазвання развеялiся, адкрыўшы голую праўду: хтосьцi з невядомым намерам пранiкае ў маю кватэру.

Без вялiкай ахвоты развiтаўшыся з суседам, я зварыў сабе кавы. Зайсцi госць мог праз дзверы, але якiм чынам яму ўдалося сёння непрыкметна выслiзнуць, калi вокны былi зачыненыя з сярэдзiны? Заставалiся сцены, падлога i столь.

Я ўзяўся метадычна прастукваць сцены i дзейнiчаў так старанна, што, калi дайшоў да мапы Эўропы, костачкi пальцаў налiлiся болем. Мапа здалася мне найбольш небяспечным месцам. Не, гэтая сцяна не адгукалася замаскаванаю пустатой, а выглядала падазронаю сама сабой - i нязвычнасцю ў якасцi часткi iнтэр'еру, i сваёй прасторавай перспектывай. Прастукаўшы кухню i калiдор, я заняўся падлогаю, а пасля, перастаўляючы табурэтку, уважлiва агледзеў столь. Калi не лiчыць павучка, што хаваўся за гадзiннiкам, нiчога адметнага я не знайшоў i, як нi дзiўна, прыняў гэты сумнеўны вынiк з пэўным задавальненнем. Гадзiннiк паказваў палову на першую, i ад мяне патрабавалася дапiць каньяк i завалiцца спаць.

Ноч прайшла спакойна. Мне снiлiся не таемныя наведнiкi, а мiнулае лета i Наташа, з якой мы займалiся любоўю на азёрным плыткаводдзi.

Я прачнуўся спустошана-лёгкi i пад свярдзёлкамi халоднага душу вырашыў не прадпрымаць абсалютна нiчога, а чакаць працягу падзеяў. Цi трэба казаць, што якраз гэтага працягу мне хацелася найменей? Я быў бы шчаслiвы, каб усе падзеi майго жыцця як мага даўжэй абмяжоўвалiся дзённымi сустрэчамi са сваiмi рукапiсамi i вечаровымi - з жанчынай, якая ўмела любiць не толькi ў снах. Дзякуючы бабулi я з дзяцiнства памятаў колькi малiтваў i ў тую ранiцу памалiўся за modus vivendi, якога прагнула мая душа.

Наступны дзень прамiнуў так, нiбы хтосьцi сапраўды пачуў малiтвы. Але цяпер я ўпэўнены, што насамрэч тая кароткая перадышка была дадзеная, каб падрыхтаваць мяне да новага кроку на ўжо вызначаным шляху.

На другi вечар пасля абстуквання кватэры i знаёмства з гадзiннiкавым павучком я таксама вяртаўся дахаты праз былыя могiлкi. У шатах старых клёнаў пасялiўся верасень, але вечары захоўвалi вернасць жнiвеньскай цеплынi, збiраючы на лавачках юныя парачкi.

На падыходзе да дому я зiрнуў на сваё вакно i быццам наляцеў на невiдочную сцяну: на ваконным тле вымалёўваўся светлы сiлуэт. Я да болю ў павеках заплюшчыўся i праз хвiлю асцярожлiва адкрыў вочы. Сiлуэт знiк. Я казаў сабе пра аптычны падман зменлiвага сутоння, аднак ува мне не знайшлося нiводнае клеткi, якая дала б гэтаму веры. Разам з тым я адчуў, як спелiцца рашучасць. Да пад'езда заставалася сотня крокаў. Я перайшоў на бег i апынуўся перад кватэраю меней чым за хвiлiну.