"Die zielige primaten worden weer in bomen geplant, in kooien van stekelig plastic. We zullen alle rattenholen van aardbeesten verpletteren en wissen uit dit zielige blok steen.

  - Moge het zo zijn! Jammer is zwakte! bevestigen de agenten in koor.

  De godin van de dood wierp haar handpalm omhoog:

  - Quasar! Tornado van vernietiging!

  ***

  Ondertussen slaagden de VS erin de telecommunicatie gedeeltelijk te herstellen. De president van de nog steeds grote mogendheid (na Rusland) Michael Curie las een toespraak tot de natie voor. Zijn afstandelijke blik was echter naar de lucht gericht, niet naar een stuk papier. Het gezicht van de Armekitaniër was verwilderd en een ongezonde blos brandde op zijn ingevallen wangen. Er klonk echter enthousiasme in de stem:

  - Wij, de mensen van de planeet Aarde, hebben te lang in vijandschap met elkaar gestaan, gedood, bedrogen, elkaar kwaad gedaan. Maar nu is het uur aangebroken dat de mensheid haar strijd moet vergeten en zich moet verenigen tot één geheel in de heilige strijd tegen het universum van het kwaad. De krachten van de hel zijn ontwaakt, de tijd is gekomen, voorspeld in de Apocalyps over de vurige wervelwind die door Satan uit de hemel is neergeworpen. En deze moeilijke tijd, de tijd van streng oordeel en wrede berechting is al aangebroken. De Almachtige Heer zal ons helpen om te volharden in een moeilijk uur, hij zal ons steunen in een poging om de legioenen des doods te verslaan die door de duivel naar de zondige aarde zijn gestuurd!..

  Het beeld werd onderbroken door een plasmaflits...

  Toen de verblindende gloed vervaagde, ontstond er een boze stellaire furie. Ze gooide donder en bliksem. Haar lange haar stond rechtop en veranderde van kleur in een waanzinnige caleidoscoop:

  - Hoe durf je, ellendige inboorling, ons, de grote stalzanen, te vergelijken met de geesten en dienaren van je epos. Wij zijn de hoogste race in de hele Hyperverse. Wij zijn het die de soort zijn die door God is gekozen om alle universa te veroveren en te veroveren!!!

  De ruimteharpij stak een hand uit met lange, buitenaards getinte nagels in een dreigend gebaar.

  - Op knieën! Of over een minuut zullen er alleen fotonen overblijven uit je schelp, en onze drakenjagers zullen je ziel voor altijd martelen! Weet, aap in smoking, dat zelfs de dood een eindeloze slavernij voor je zal zijn.

  De president van de Verenigde Staten nam, in tegenstelling tot veel van zijn voorgangers als een echte baptist, het christelijk geloof serieus:

  - Als de Almachtige besluit dat ik moet sterven, dan kan dit niet worden vermeden, maar ik zal nooit knielen voor de demonen.

  In woede sloeg Lyra uit alle macht met haar vuist tegen de generaal in de buurt. De grote man in uniform wankelde. De vixen van de hel, als een cobra met een geknepen staart, siste:

  - Verander de ellendige gemeenschap van deze inheemse koning in een nucleaire as. Deze tweebenige reptielen moeten in monsterlijke pijn sterven. Ik beveel Plan C, agressieve verovering.

  Een van de generaals maakte enigszins beschaamd bezwaar:

  - Zonder een bevel van het centrum is het onmogelijk om de levende soorten intelligente organismen volledig uit te roeien.

  En we zullen ze niet uitroeien. - De belichaming van kosmische Kali brulde luider en luider. - Het is te humaan om ze allemaal te doden, ze te laten werken onder onze gluconic-vangst voor miljarden jaren. We laten een paar, drie miljard achter voor slavenarbeid. En nu bestel ik - hyperplasma !!!

  Velimara's hoge borst zwaaide en de zevenkoppige draak op haar jumpsuit leek tot leven te komen. Roze en groene vonken regenden uit zijn open kaken toen een cybernetische indicator afging.

  De president van de Verenigde Staten vouwde zijn armen voor zijn borst.

  - Hier is het, het teken van de Antichrist. Heer, geef me de kracht om waardig te sterven. Ik geef mijn ziel in jouw handen...

  Tactical-grade raketten vlogen met een snelheid dicht bij een lichtstraal. De leider van Armetica verdween zodra hij klaar was met zijn zin.

  In de plaats van Hashington flitste een felle, gewelddadige lichtflits, en toen verscheen een kolossale paarsbruine bloem. Zeven hyperplasmatische bloembladen scheidden zich van de oogverblindende knop en vlogen naar torenhoge hoogten. Ze schenen tien seconden lang met alle kleuren van de regenboog, en vielen toen, onmiddellijk gedimd, eraf en lieten alleen gigantische paarsrode vonken in de stratosfeer achter.

  In een oogwenk werden tientallen miljoenen mensen verbrand, waarbij elementaire deeltjes werden verstrooid. Degenen die verder weg waren, waren blind en gloeiden als levende fakkels. Vuur verslond pijnlijk menselijk vlees. De huid van de mensen pelde af, het haar veranderde in stof, de schedels waren verkoold. De explosiegolf vouwde, als een accordeon, wolkenkrabbers op en begroef tot voor kort vele, tot voor kort levende, zorgeloze individuen in hete betonnen graven. Een team blonde, halfnaakte schooljongens uit Texas zat achter een bal aan, en een zwaartekrachtgolf ging door hen heen en liet alleen asgrauwe silhouetten achter op het verbrande gras. Arme jongens, waar dachten ze op het laatste moment aan: misschien noemden ze hun moeder, of een van de helden van de film, ontelbare computerspelletjes. Het meisje, dat met een mand terugkwam uit de winkel, ging glimlachend de volgende wereld in, zonder zelfs maar tijd te hebben om te schreeuwen. Het kind viel eenvoudig uiteen in fotonen en alleen een wonderbaarlijk overlevend lint van de boog draaide in een atmosferische draaikolk. Mensen die zich in de metro verstopten, wit en gekleurd, werden verpletterd als vliegen onder druk, degenen die op dat moment in een vliegtuig vlogen, werden door de tornado's van Gehenna buiten de stratosfeer gegooid, en dit is een nog ergere en langzamere dood ... Wanneer mensen in een ijzingwekkend vacuüm de luchtresten verslinden door een roofzuchtige piranha, slaan mensen hun hoofd tegen muren van duraluminium en vallen hun ogen uit hun kassen.. De dood heeft de armen en de miljardair, de senator en de gevangene gelijk gemaakt, de film ster en de aaseter. Het leek alsof miljoenen zielen de lucht in huilden, de wereld op zijn kop stond en misschien voor het eerst voelden mensen hoe dun de draad van het leven is en hoeveel ze elkaar nodig hebben. Moeder en kind stikten onder het puin en klampten zich aan elkaar vast met zo'n kracht dat alle krachten van de onderwereld ze niet konden losrukken.