I ўсе вясёлы, ўсе рухлiвы

I святам заўтрашнiм шчаслiвы.

А цэрква, макаўка святая,

Народу поўна, блескам ззяе.

Сярод царкоўкi плашчанiца

Стаiць мiж елачак зялёных.

Кабеты, дзеўкi, маладзiцы

Iдуць-плывуць да плашчанiцы

У хустках белых i чырвоных,

Набожна хрысцяцца, ўздыхаюць

I лбом данiзу прыпадаюць.

Направа сталыя мужчыны

Стаяць, разгладзiўшы маршчыны.

А Чылiноў Алесь надзьмуўся,

Ў святыя дзеяннi уткнуўся

I там, дзе слоў не расчытае,

На сажань голас працягае.

- Вось Чылiны як дацiнаюць!

Чытанне людзi адзначаюць.

Народ калышацца, хвалюе,

Бы ў цёмным вiры вада тая,

I ўсё плыве, ўсё прыбывае,

А ўлады сну ён больш не чуе,

I блiзак час святой дзяннiцы.

"Хрыстос васкрос!" - з гары-званiцы

Вяшчае першы звон шчаслiва.

Народ увесь, бы ў полi нiва

Буйнымi гнецца каласамi,

Скланiўся цiха галавамi.

А пачакаўшы з паўгадзiны,

Нясуць жанкi, нясуць мужчыны

Кашы, каробкi, паўасмiны

I ставяць ў рад на цвiнтары

Ўсе велiкодныя дары.

Маленне бацька-поп канчае,

Iдзе з крапiдлам i махае.

Заварушылiся каробкi,

Кашы, рашэты, паўасмiны,

Чакалi доўга той часiны

Дзямян, Шабас, Казiмер, Сцёпка.

Паперлi полем русакоўцы,

Бягуць да коней свержаноўцы,

Гудуць, склiкаюцца, вiншуюць,

Адны другiх ў галдзе не чуюць,

I ўсе спяшаюцца, бягуць,

Каб рот свой скорамам заткнуць.

Антось з Мiхалам тож гатовы.

- Святкуйце ж веселы, здаровы!

Усiм дабра яны жадаюць

I за вароты выязджаюць.

А людзi ў хатах не драмалi:

Ўжо "алялюя" адспявалi

I за сталамi ўсёй сям'ёю

Сядзелi - цешылiсь ядою.

Панукi конiк не чакае,

I сам ён рыссю запускае,

Як бы спяшаецца дамоў

Замчаць сваiх гаспадароў.

А новы дзень, даўно жаданы,

Ўжо сыпле багру на курганы,

I стрэлы-косы залатыя

На ўзгоркi падаюць крутыя.

А хмаркi ў фарбах златалiтых,

Ў шаўках агнiстых, аксамiтах,

То паасобку, то гурткамi,

То залатымi ланцужкамi,

Як бы спынiўшысь нерухлiва,

Усмешкi кiдаюць шчаслiва,

I iм хацелася, вiдаць,

Святы Вялiкаднiк вiтаць.

- Ну, едуць, едуць! - Алесь з хаты

Бяжыць да дзядзькi i да таты,

I дзецi кiнулiсь к парогу.

- Ну, вось i дома, дзякуй Богу!

Прыйшлi у хату, ўсiх цалуюць,

З святым Вялiкаднем вiншуюць;

Памылiсь борздзенька, садзяцца,

Бо час даўно iм разгаўляцца.

Абрусам белым стол накрыты,

Ўсё мае выгляд самавiты;

Мужчыны добры i прыветны.

Нiякай ценi незаметна.

На бэльку кiнуў бацька вочы,

Бярэ кантычку i гартае,

"Вэсолы нам дзiсь дзень" шукае.

Хоць спевы слухаць неахвочы,

Але трымаюць дзецi згоду,

Бо ўжо вялось так год ад году.

"Вэсолы" ў "ксёнжцы" дзесь прапалi,

Насiлу ўдвух iх адшукалi

I раптам дружна зацягнулi,

Як бы iх пугай сцебанулi;

I мацi голас далучае

I так танютка вырабляе,

А гаспадар ўсё болей з баса

Утне такога выкрунтаса,

Аж сам падзiвiцца сабе,

I стане горача табе.

Антось бярэ больш танкавата

Й не адстае нiяк ад брата,

А хлопцы толькi усмiхнуцца,

Але сядзяць, не зварухнуцца.

К канцу падходзiць "алялюя",

Ў камору мацi тут тралюе,

Нясе прынадную бутэльку.

Кантычка зноў iдзе на бэльку.

Вiдэльцы дружна разбiраюць,

I гуртам яйкi ачышчаюць,

I па кусочку iх бяруць,

Крыху падсольваюць, ядуць.

Вось бацька чарку налiвае

I вочы ўгору падымае.

- Дай, Божа, за год дачакаць

Здаровым, вясёлым, жывым

I новы Вялiкдзень таксама спаткаць

У добрым здаровейку ўсiм,

Каб гора i смутку не зналi.

- Дай, Божа! - разам адказалi.

I пайшла чарка з рук у рукi,

Пiлi ўсе гладка, без прынукi;

Малым папрабаваць далi,

Каб весялейшыя былi.

А на стале тым - рай, ды годзе,

Што рэдка трапiцца ў народзе,

Ляжала шынка, як кадушка,

Румяна-белая пампушка,

Чырвона зверху, сакаўная,

Як бы агонь у ёй палае,

А нiз бялюткi, паркалёвы;

Кiлбасы-скруткi, як падковы,

Мiж сцёган, сала i грудзiнак

Красуе ўсмажаны падсвiнак,

Чысцюткi, свежы i румяны,

Як бы панiч той надзiманы.

Муштарда, хрэн - адно дзяржыся,

У рот паложыш - сцеражыся!

А пiрагi, як сонца, ззялi,

I ў роце бабкi раставалi.

Са смакам елi i багата

На тое ж даў Бог людзям свята.

XXV. ЛЕТНIМ ЧАСАМ

Прайшоў Вялiкаднiк свяценькi.

Бяруцца людзi за сявенькi,

За плуг, за бораны, за сохi,

Пайшлi разгульвацца патрохi.

Запахла поле зноў раллёю;

Гракi, вароны чарадою

За свежай ходзяць баразною.

Вясёлы шум i пануканне

Чутны да самага змяркання.

А над палямi ў ясным небе,

Як быццам песнямi аб хлебе,

Якi даручан гэтай глебе,

Зальюцца жаваранкi хорам,

I песнi моўкнуць па-над борам.

А сам той бор глядзiць з усмехам

I ўторыць чуткiм сваiм рэхам

I спеву-посвiсту драздоў,

I громкiм трубам пастухоў,

I цiхай дудцы за гарою.

Адна работа за другою

Iдзе-плыве сваёй чаргою

То ў агародзе, то на полi

I не спыняецца нiколi;

I так у клопаце, ў рабоце,

Цi то ў няволi, цi ў ахвоце

Вясна мiнецца, прыйдзе лета.

Тады штодня ўставай дасвета,

I агнявокая дзяннiца,

Як маладая чараўнiца,

Цябе сагрэе мiлым смехам,

Авее духам чыстым бораў,

Палёў, лугоў, нябёс прастораў

I сыпне радасць нiзкiм стрэхам,

Ды толькi будзе той дастойны

Вiтаць у ранiчак спакойны

Златавалосую багiню,

Той да грудзей яе прыхiне,

Яе пацешыцца красою,

Хто сам абмыецца расою.

За колькi дзён да касавiцы

Касцы заглянуць на палiцы,

Каб малаток знайсцi i бабку:

Iдзе работа, не спi ў шапку.

Агледзьце, братцы, добра косы,

Каб не псаваць свае пракосы,

Каб не ўвадзiць людзей у грэх,

Касарства зводзячы на смех.

Пахiбка знойдзецца якая,

Наш дзядзька першы не ўтрывае

I на пакошу тыкне пальцам:

Бяда няўмекам i нядбальцам,

Хто шнур зжуе няроўным плехам

Антось яго ўжо дойме смехам,

Задзене проста за жывое,

Хоць сэрца ў дзядзькi i не злое.

Затое ж дзядзька хват i дока,

Набiў на косах сваё вока,

I калi выбера ён коску

Не пара iншаму падоску:

I ярка, лёгка, спрытна, гонка;

Другi лягчэй знаходзiць жонку