Паветра было ледзяное i калючае, але Кантэн не зважаў на гэта, бо ўсярэдзiне ў яго ўсё гарэла. Ён шпарка дайшоў да павароту на Паро i спынiўся. Калi ён пойдзе дарогай на Муцiйён, то абагне лес i выйдзе ззаду свайго дома. У такое надвор'е яму спатрэбiцца на гэта добрая гадзiна. Цэлую гадзiну ён будзе цягнуцца па дарозе, якою, пэўна, нiхто не хадзiў з таго часу, як лёг снег. Цэлую гадзiну Кантэн будзе борацца з ветрам, якi будзе абшукваць i распранаць яго. Цэлую гадзiну ён будзе сам з сабою, каб пазбыцца ўсiх думак, якiя мучылi яго дагэтуль. Цэлую гадзiну ён будзе крочыць да знямогi, i калi нарэшце вернецца дадому, то звалiцца на ложак, быццам п'яны. Толькi нiчога не расказваць, не слухаць нiякiх пытанняў. А лепш пераначаваць у пунi на саломе, каб жонка з дачкой нават не ведалi, што ён вярнуўся. А што, ён можа зрабiць i гэтак.
Кантэн падумаў пра ранак. Халодны ранак на кухнi, у якой толькi што падпалiлi ў печы. Там чакаюць дзве жанчыны. Яны прыслухоўваюцца да гуку цягнiка, да гукаў на двары... Адна з iх гаворыць:
- З Марыяй-Луiзай ён будзе падымацца доўга...
Кантэн уздыхнуў i патупаў далей. Думка аб тым, што яму давядзецца ўсё расказаць, не давала яму спакою, але ён адганяў яе.
Ён шпарка дайшоў да павароту, за якiм быў вiдаць яго дом. Там ён спынiўся, каб крыху перадыхнуць. Лiхтар на двары не гарэў, i чамусьцi аканiцы на кухнi не былi зачыненыя. Яны заўсёды зачынялiся нанач, i гэта крыху здзiвiла Кантэна. Ён бачыў такiм свой дом упершыню. Здалёк свяцiлася адзiнае жоўтае акенца. Неба было крыху цямнейшае за пакрытыя снегам узгоркi. Кантэну прыгадаўся малюнак на навагодняй паштоўцы.
Кантэн доўга глядзеў на свой дом. Iм авалодвалi дзiўныя пачуццi. Ён здагадаўся, што там адбылося. Калi сцямнела, Iзабэла хацела зачынiць аканiцы i запалiць лiхтар на двары, як толькi пройдзе цягнiк. Але Дэнiза была супраць. Толькi яна адна магла ўявiць, якiм будзе выглядаць дом здалёк, сярод снегу i ночы.
- Зусiм маленькi дамок, падобны на яселькi, з адным акенцам, праз якое можна глядзець, як падае снег...
Цяпер яна сядзела перад гэтым акенцам i пiльна прыслухоўвалася да начных гукаў. Яна ўяўляла сабе, як яе сястра дойдзе да павароту i раптам убачыць гэтае асветленае акно, гэтую кропку цеплынi сярод бяздушнай зiмовай сцюжы.
Кантэн наважыўся iсцi далей, але раптам спынiўся. У вачах паплыло. Па твары папаўзлi едкiя, як воцат, слёзы, якiя ўжо даўно шукалi выйсця. Кантэн стаў шукаць насоўку, расшпiлiў палiто. Вецер адразу расхiнуў яго, i цела ахапiў люты холад. Кантэн захiстаўся: ногi адмаўлялiся трымаць яго.
24
Дзверы расчынiлiся адразу, як толькi Кантэн пачаў абтрасаць ногi ля парога. Вакол яго разлiлося яркае, пасля цемры нязвыклае святло, павеяла цёплым хатнiм паветрам. Аслеплены, аглушаны ўсiм гэтым, Кантэн схiлiў галаву.
- Тата! Тата!
Кантэн доўга не падымаў галавы, быццам глядзеў, цi застаўся яшчэ снег на яго абутку. Дэнiза паўтарыла:
- Тата!
- Мая маленькая, - нарэшце прамармытаў ён.
- А дзе Марыя-Луiза, тата?
Кантэн заўважыў, як па падлозе рухаўся цень Iзабэлы. Потым з'явiлiся яе рудыя тапкi i худыя ногi ў чорных вязаных панчохах. Кантэн увайшоў, узняў на яе вочы i адразу адвёў позiрк. Павольна наблiзiўся да плiты.
Было вельмi цiха. Кантэн адчуваў на сваёй патылiцы позiркi дзвюх жанчын. Ён прыслухоўваўся да iх дыхання, да дыхання агню ў печцы, якое супадала з завываннямi ветру ў начы.
Нарэшце Кантэн дома. Ён столькi марыў аб гэтым. Марыў пра цяпло i спакой свайго дома, а цяпер зноў адчуў трывогу, якая не пакiдала яго ўвесь час, пакуль ён iшоў сюды.
Кантэн быў тут з Iзабэлай i Дэнiзай, аднак адчуваў сябе адзiнокiм. Няўжо ён так i застанецца адзiн? Да апошняй хвiлiны ён адганяў гэту думку, але цяпер адчуў, што яна iшла за iм на працягу ўсёй гэтай снежаньскай ночы i ўвайшла ў яго дом, быццам вялiкi верны сабака.
- Што здарылася?
Голас Iзабэлы прагучаў аднекуль здалёк. З глыбiнi гэтай хатняй цiшынi. Кантэн спакваля павёў плячыма, прыўзняў рукi, якiя адразу ж апусцiлiся. Ён не мог адарваць позiрку ад маленькага кружка агню, якi быццам жывы калацiўся ў сярэдзiне чыгуннай плiты.
Голас Iзабэлы павысiўся на тон:
- Чаму ты вярнуўся без яе? Чаму?
Цяпло, якое падымалася ад плiты, апякло Кантэнаў твар. Ён павольна вымавiў:
- Яна не можа прыехаць.
- Яны не захацелi адпусцiць яе... I ты нiчога не зрабiў!.. Зусiм нiчога!
- Не... Нiчога.
Цяпер Iзабэла стаяла ля плiты. Яна нахiлiлася, каб разгледзець, што напiсана на яго твары. Кантэн крутнуўся ўправа, падышоў да крэсла i грузна апусцiўся ў яго.
- Ну, расказвай, чаго замаўчаў!
Кантэн нахiлiўся, каб расшнураваць чаравiкi. Пальцы не гнулiся, а скураныя вузлы яшчэ не адышлi ад марозу. Тут голас Iзабэлы зноў разануў яму вуха:
- Дык ты будзеш гаварыць цi не? Я, напэўна, маю права, каб нешта ведаць!
- Не злуй. Я прашу цябе, не злуй.
Кантэн гаварыў цiха. Голас яго дрыжаў. Трошкi цiшэй, але на гэткай жа вострай ноце жонка зноў настойлiва запыталася:
- Што здарылася?.. Яна захварэла?
- Не, яна добра сябе адчувае.
- Дык што такое?
Кантэн урэшце разуўся, уссунуў на ногi свае мяккiя туфлi i павольна ўстаў з крэсла. Гатовая вось-вось заплакаць, Дэнiза спыталася:
- Яна не прыедзе?
- Не... Не цяпер.
Iзабэла падышла да яго i зноў угледзелася ў твар. Потым сказала:
- Ты дзiўна выглядаеш. Дык гавары нарэшце! Што ты хаваеш ад нас? Гавары!
Яна ўся напружылася, ахопленая хутчэй болем, чым гневам. У яе вачах застыў моцны жах.
- Ты праўду казала, - прамармытаў ён, - трэба было больш думаць пра яе, чым пра сябе...
Ён сказаў гэта не падумаўшы i цяпер адчуў, што прыйдзецца расказаць усё, хоць ён не быў падрыхтаваны да гэтага. Iзабэла нахмурыла бровы i закрычала:
- Калi я добра зразумела, нам няма чаго спадзявацца на яе прыезд!
Кантэн баяўся жончынага гневу. Ён не ведаў, як сябе паводзiць, каб не раззлаваць яе яшчэ больш. Ён злаваў на самога сябе, што не мог знайсцi патрэбных слоў, i сказаў неўпапад:
- Мы не маем права быць эгаiстамi.
Iзабэла ажно падскочыла ад гэтых яго слоў.
- Табе лёгка гаварыць! Ты бачыў яе! Бачыў, i цяпер табе напляваць на нас! Ты заўсёды думаў толькi пра сябе. Пра сябе аднаго... А мне давядзецца яшчэ чакаць i чакаць... I ў цябе хапiла сумлення сказаць пра эгаiзм!
