У Менску Арлоў тварыў гэтак жа апантана й працавiта i пасьпяваў паўсюль. Таму сталася нечаканасьцю, калi праз пару гадоў пiсьменьнiк iмклiва адышоў ад актыўных заняткаў палiтыкай. Сваё рашэньне ён патлумачыў наступным чынам: прыйшоў час выбiраць - або палiтыка, або лiтаратура. Лiтаратура перамагла. Але ненадоўга. Неўзабаве ўмяшалася муза Клiо. Ад гiстарычнай белетрыстыкi пiсьменьнiк пераходзiць да асьветнiцкiх артыкулаў. Арлоў робiцца галоўным папулярызатарам айчыннай гiсторыi.

Апошнi зборнiк прозы Арлова "Рэквiем для бензапiлы" пабачыў сьвет у 1998 годзе. Пасьля яго выходзiлi выключна кнiгi па гiсторыi. Мне, прынамсi, тое ня вельмi падабаецца. Добрых гiсторыкаў у Беларусi, дзякуй Богу, цяпер хапае. Горш з пiсьменьнiкамi. Камусьцi ў наргасе зноў цяжка прапагандаваць беларускую лiтаратуру.

А мне па-ранейшаму падабаецца першы, як аўтар яго называе, вучнёўскi зборнiк "Добры дзень, мая шыпшына". Або я непапраўны рамантык, або застаўся ў тым часе, калi ў iнтэрнацкiм стэдэнцкiм пакоi натхнёна чытаў аднакурсьнiкам шчымлiвае арлоўскае апавяданьне "Трое над Атлантыдай".

2001 г.