Т. - Цi iснуе, на думку абвiнавачанага, на свеце зло?
П. - О так, Ваша Мосць! Зла вельмi многа.
Т. - Цi абвiнавачаны зведаў у сваiм жыццi зло?
П. - Толькi зло, Ваша Мосць, нiчога iншага не бачыў.
Т. - Абвiнавачаны i далей настойвае на сваiм сцверджаннi, што сатана не iснуе?
П. - Калi б ён быў, Ваша Мосць...
Т. - Я пытаюся, цi абвiнавачаны i далей настойвае на сваiм сцверджаннi, што сатана не iснуе?
П. - Настойваю, Ваша Мосць.
Т. - Калi ж сатана не iснуе, хто, на думку абвiнавачанага, спраўца зла на зямлi?
П. - (Маўчыць.)
Т. - Цi абвiнавачаны верыць у Бога, творцу неба i зямлi?
П. - Як жа я магу не верыць, Ваша Мосць?
Т. - I таму, на думку абвiнавачанага, усемагутны Бог стварыў зло на зямлi?
П. - Я гэтага нiколi не казаў, Ваша Мосць, прысягаю.
Т. - Абвiнавачаны ўсё яшчэ настойвае на сваiм сцверджаннi, што сатана не iснуе?
П. - Ваша Мосць, калi ён не з'явiўся...
Т. - Ёсць сатана цi яго няма?
П. - Ваша Мосць, не Бог стварыў зло.
Т. - Святы трыбунал дае веры словам абвiнавачанага, што ён шчыра адцураецца ад блюзнерчай думкi, што нiбыта Бог мог быць спраўцам зла на зямлi.
П. - Дзякую, Ваша Мосць.
Т. - Чыiм падданым з'яўляецца абвiнавачаны?
П. - (Маўчыць.)
Т. - Цi не Iх Каралеўскiх Каталiцкiх Вялiкасцей караля Фердынанда i каралевы Iзабэлы?
П. - Так, Ваша Мосць.
Т. - Хто ў Каталiцкiм Каралеўстве ўстаноўлiвае законы?
П. - (Маўчыць.)
Т. - Каралеўская Вялiкасць?
П. - Так, Ваша Мосць.
Т. - I хто яшчэ?
П. - (Маўчыць.)
Т. - Каталiцкая царква?
П. - Так, Ваша Мосць.
Т. - Абвiнавачаны прызнаў, што паводле яго сама свядомага меркавання ўсе законы ў Каталiцкiм Каралеўстве ўстаноўлены Каралеўскай Вялiкасцю i каталiцкай царквой. Цi абвiнавачаны пацвярджае гэта?
П. - Так, Ваша Мосць.
Т. - Святы трыбунал сцвярджае, што ў святле сваiх ранейшых прызнанняў абвiнавачаны яўна прызнаўся ў змове супраць вярхоўнай свецкай улады i ўлады духоўнай.
П. - Ваша Мосць, я бунтаўнiк? Я не бунтаўнiк.
Т. - Святы трыбунал абапiраецца на прызнаннi абвiнавачанага i не верыць у яго цяперашнiя галаслоўныя пярэчаннi. Абвiнавачаны сцвярджаў, што на зямлi iснуе зло? Абвiнавачаны прызнаў, што сам зведаў шмат зла?
П. - Так, Ваша Мосць, я сказаў гэта.
Т. - Не сатана, на думку абвiнавачанага, спраўца зла, бо сатана, паводле слоў абвiнавачанага, не iснуе. Усемагутнага Бога таксама абвiнавачаны не дакарае за зло на зямлi. Хто ж тады, на думку абвiнавачанага, можа быць спраўцам зла, калi не тыя, што ўстаноўлiваюць законы?
П. - (Маўчыць.)
Т. - Святы трыбунал канстатуе, што абвiнавачаны Перэз, абвiнавачаны ў цяжкiх грахах ерасi i адступнiцтве ад асноў каталiцкай веры, паказаў пад час следства асаблiва бунтоўныя думкi, сцвярджаючы, што за зло, якое iснуе на зямлi, адзiную i выключную адказнасць нясе свецкая i духоўная ўлада.
П. - Ваша Мосць, прысягаю, што нiколi так не думаў.
Т. - Значыцца, Святы трыбунал хлусiць?
П. - (Маўчыць.)
Т. - Падазраючы Святы трыбунал у хлуснi, абвiнавачаны тым самым пацвярджае свае прызнаннi пра бунтоўныя намыслы.
П. - Ваша Мосць, прызнаюся.
Т. - У чым абвiнавачаны прызнаецца?
П. - Памыляўся, Ваша Мосць, дазволiў звесцi сябе глупству i несвядомасцi, але бажуся, я не мяцежнiк i нiколi iм не быў. Я веру ў iснаванне сатаны, ён носьбiт лiха, усякага лiха.
Т. - Святы трыбунал не мае нiякiх падстаў верыць у шчырасць гэтай заявы. Цi ведае абвiнавачаны, што бунт супраць Каралеўскай Вялiкасцi караецца смерцю?
П. - Ведаю, Ваша Мосць, але я не мяцежнiк. Памыляўся, прызнаюся. Вялiкi гэты грэх мой. Веру ў сатану, i ён - носьбiт зла.
Т. - Святы трыбунал не можа верыць абвiнавачанаму, бо яго цяперашняя заява прадыктаваная не так шчырым раскаяннем, як усведамленнем кары, якая яго чакае. Адно толькi можа ўратаваць абвiнавачанага - сказаць Святому трыбуналу ўсю праўду.
П. - Божа праведны, я кажу праўду!
Т. - Няхай абвiнавачаны адкiне свае страхi. Святы трыбунал на тое i iснуе, каб выводзiць аблуднiкаў на правiльную дарогу. На жаль, Святы трыбунал не зможа ўратаваць абвiнавачанага, калi абвiнавачаны сам сябе ратаваць не хоча. Абвiнавачаны мусiць сказаць усю праўду.
П. - Усё скажу, Ваша Мосць.
Т. - Шчодрасць божая бязмежная. Хай абвiнавачаны назаве Святому трыбуналу iмёны i прозвiшчы людзей, з якiмi быў у змове супраць Iх Каралеўскiх Вялiкасцяў i царквы.
П. - Божа!
Т. - Нагадваю абвiнавачанаму, што заклiк iмя божага не ёсць паказанне, якога цярплiва чакае Святы трыбунал.
П. - Ваша Мосць, вялебныя айцы, я нiколi не ўступаў нi ў якую змову.
Т. - Няхай абвiнавачаны звернецца да сваёй памяцi.
П. - Клянуся, нiколi не быў змоўшчыкам, я просты чалавек. Чаго вы хочаце ад мяне?
Т. - Праўды.
П. - Сатана - носьбiт зла.
Т. - Хто разам з абвiнавачаным удзельнiчаў у змове супраць Iх Каралеўскiх Вялiкасцяў i царквы?
П. - Я не ўдзельнiчаў нi ў якай змове, Ваша Мосць. Малю вас, паверце мне. Памыляўся я, нячысты ўблытаў, гэта ён уцягнуў мяне ва ўсё гэта.
Т. - Святы трыбунал, заклапочаны адзiна турботай пра душу абвiнавачанага, ахвотна верыць абвiнавачанаму.
П. - Дзякую, Ваша Мосць.
Т. - Аднак раней абвiнавачаны мусiць даказаць сваю заяву.
П. - Не разумею, Ваша Мосць.
Т. - Абвiнавачаны сцвярджае, што не меў нiякiх бунтоўных намыслаў, а таксама не ўваходзiў нi ў якую змову супраць свецкай i духоўнай улады. Якiя доказы на карысць слушнасцi гэтых слоў абвiнавачаны можа прывесцi?
П. - Я невiнаваты, Ваша Мосць!
Т. - Дык няхай абвiнавачаны дасць доказы сваёй невiнаватасцi.
П. - Ваша Мосць, прысягаю, за ўсё жыццё, нiколi-нiколi, не ўзнiкала ўва мне анiводнай бунтоўнай думкi.
Т. - Хвiлiну назад абвiнавачаны па сваёй волi прызнаў, што вярхоўныя ўлады дзяржавы i царквы вiнаватыя за зло, якое так шырока разышлося па зямлi.
П. - Сатана звёў мяне, Ваша Мосць.
Т. - Яшчэ раз паўтараю абвiнавачанаму, што Святы трыбунал нiчога так не прагне, як паверыць абвiнавачанаму. Хай жа абвiнавачаны, заклапочаны выратаваннем сваёй душы, дакажа Святому трыбуналу, што сапраўды нiколi не меў мяцежных намыслаў i не ўваходзiў нi ў якую змову.
П. - Клянуся крыжам Госпада нашага Iсуса Хрыста - невiнаваты.
Т. - Цi адзiны гэта доказ невiнаватасцi, якi абвiнавачаны жадае прывесцi?
П. - Чым жа яшчэ я магу даказаць, Ваша Мосць?
Т. - На гэта пытанне няхай адкажа сам абвiнавачаны.
