- Ах, мацi, гэтае выпрабаванне было занадта моцнае для нашай мiлай Бландзiны.
- Я таксама шкадую, сынку, i мне таксама балiць за яе сэрца. Алё ты ведаеш, што гэтае пакаранне было патрэбнае, каб ужо назаўсёды вызвалiць яе з-пад улады злога чарадзея Бэзавага леса.
З гэтымi словамi, Чароўная фея дакранулася да Бландзiны сваёю палачкай, i Бландзiна адразу ачнулася. Але ўспомнiўшы ўбачанае, яна зноў горка заплакала i ў роспачы закрычала:
- Дайце мне памерцi, мне не хочацца болей жыць. Няма больш надзеi, i мне нiколi не ўбачыць шчасця. Мiлыя мае, дарагiя сябры, ваша Бландзiна хутка ўжо будзе з вамi!
- Бландзiна, дарагая, - сказала фея, моцна абняўшы дзяўчынку, - твае сябры жывыя i любяць цябе. Я i ёсць Добрая Козачка, а гэта - мой сын, Каток-Вуркаток. Некалi злы чарадзей Бэзавага лесу скарыстаўся няўважлiвасцю майго сына, i яму ўдалося ператварыць нас у жывёл. У гэтым выглядзе ты з намi й пазнаёмiлася. Свой нармальны выгляд мы маглi набыць толькi тады, калi б ты вызвалiла Ружу, якую я ператварыла ў куст. Я ведала, што яна твой сама злы вораг, i таму пасадзiла яе як мага далей ад замка, каб ты не магла яе ўбачыць. Я ведала, якiя няшчасцi ты можаш на сябе наклiкаць, выпусцiўшы яе на волю. I неба мне сведка, мы з сынам былi гатовыя ўсё жыццё заставацца Добраю Козачкай i Катком-Вуркатком, толькi б аберагчы цябе ад страшнай пакуты, якую табе давялося перажыць. На жаль, нягледзячы на ўсе нашыя перасцярогi, Папугаю ўдалося цябе ашукаць. А ўсё астатняе ты сама ведаеш. Магу толькi дадаць, што мы таксама вельмi пакутавалi, ведаючы, што ты засталася зусiм адна i так горка плачаш.
Бландзiна кiнулася цалаваць ды абдымаць фею, i дзякаваць ёй i прынцу. I няспынна задавала пытаннi.
- А што сталася з газэлямi, што нам прыслугоўвалi?
- Ты iх усiх бачыла, дарагая Бландзiна. Гэта тыя дзяўчаты, што прывялi цябе ў гэтую залу. Яны таксама абярнулiся зноў у людзей.
- А адкуль узялася карова, што прыносiла мне кожны дзень малако?
- Нам з сынам удалося ўгаварыць каралеву феяў паслаць табе гэтую невялiкую дапамогу. I Крумкача, якi падбадзёрваў цябе сваiмi словамi, таксама паслалi мы.
- Дык значыць, i Чарапаху вы да мяне прыслалi?
- I Чарапаху, Бландзiна. Каралеву феяў вельмi расчулiлi твае роспач i скруха, i яна вырашыла пазбавiць ляснога чарадзея ўсёй улады над табою. Але дзеля гэтага ты павiнна была яшчэ раз даказаць сваю паслухмянасць, вытрымаўшы доўгае i нуднае падарожжа, i ў знак пакарання паверыць у нашу смерць, убачыўшы гэтыя шкуры. Я прасiла, малiла каралеву феяў пазбавiць цябе ад такога суровага выпрабавання, але яна была няўмольная.
Бландзiна ўсё слухала i слухала, i глядзела, i абдымала сваiх сяброў, якiх так даўно згубiла i ўжо не спадзявалася ўбачыць. Але нарэшце яна прыгадала пра бацьку. Прынц зразумеў яе думкi i нешта шапнуў сваёй мацi.
- Збiрайся, Бландзiна, - сказала фея. - Хутка ты ўбачыш бацьку. Я ўжо яго папярэдзiла, i ён цябе чакае.
У тую ж хвiлiну Бландзiна апынулася ў каляснiцы, аздобленай золатам i перламi. Побач з ёй села фея, а насупраць прынц. Прынц быў вельмi шчаслiвы i не зводзiў з Бландзiны вачэй. Каляснiца была запрэжаная чацверыком белых-бялюткiх лебедзяў. Яны паднялiся ў паветра i паляцелi так хутка, што ўсяго праз пяць хвiлiн былi ўжо каля палаца караля Бенэна.
Уся каралеўская дворня стаяла на шырокiм ганку i чакала Бландзiну. I як толькi ў небе ўзнiкла каляснiца, пачулiся такiя радасныя воклiчы, што лебедзi перапалохалiся i ледзь не павярнулi ў iншы бок. Але прынц, якi кiраваў iмi, здолеў, на шчасце, iх супакоiць, i каляснiца апусцiлася каля самага ўваходу ў палац.
Кароль Бенэн кiнуўся да Бландзiны, i тая, саскочыўшы на зямлю, адразу апынулася ў абдымках у бацькi. Яны доўга не выпускалi адно аднаго. А ўсе вакол стаялi i плакалi, але цяпер гэта былi слёзы радасцi.
Калi хваляванне ад сустрэчы крыху прайшло, кароль ласкава пацалаваў феi ў руку i падзякаваў за тое, што яна так аберагала яго дачку i так добра яе навучыла i выхавала. Потым ён абняў прынца i заўважыў, што ён вельмi i вельмi прыгожы.
Цэлы тыдзень усе святкавалi Бландзiнiна вяртанне. А калi тыдзень прайшоў, фея сабралася дадому. Але прынцу й Бландзiне было так сумна расставацца, што кароль дамовiўся з феяй, каб яны нiкуды не ад'язджалi i заставалiся жыць у iх. Кароль ажанiўся з феяй, а Бландзiна выйшла замуж за прынца, якi так i застаўся для яе на ўсё жыццё Катком-Вуркатком з Бэзавага леса.
Брунета, якая ўрэшце здолела выправiць свой характар, часта прыязджала да Бландзiны ў госцi.
Яе муж, прынц Жарсткен, таксама крыху палагоднеў, убачыўшы, што Брунета зрабiлася намнога дабрэйшая. I жылi яны даволi шчаслiва.
А Бландзiне болей нiколi не даводзiлася сумаваць. Яна нарадзiла некалькi дачок, якiя былi вельмi да яе падобныя, i некалькi сыноў, якiя былi вельмi падобныя да прынца. Усе iх любiлi, i ўсе вакол былi шчаслiвыя.
Пераклаў Змiцер Колас
