Książka napisana na podstawie gry video «Escape from Tarkov»

Kap. Kap. Kap. Krople padają do garnka, napełnionego niemal w jednej trzeciej. Nie wiem, skąd i dokąd idzie ta rura, ale jest w niej woda! Całkiem, okazuje się, normalna, nawet czysta! Błogosławię w myślach nieznanego partacza, dzięki któremu cieknie na spawie. Jeśli byłby sumiennym hydraulikiem to szukałbym życiodajnej wilgoci gdzie indziej… Zatem jeden problem z głowy. Jeden. A jest ich wiele! I woda nie należy do najważniejszych. Po pierwsze – przetrwać. Po drugie – pojeść. Wszystko pozostałe potem.

Przypominam sobie piękne książeczki z kolorowymi okładkami, na których dzielni, nie wiadomo dlaczego zawsze rozebrani do pasa, pakerzy jedną ręką niedbale przytulali seksowne blondynki (dlaczego zawsze seksowne i blondynki?), w drugiej trzymając ciężki karabin maszynowy. W tle w nieprzyzwoitych pozach leżeli różnego rodzaju skurkowańce. Tym bohaterom wszystko szło jak po maśle. Na magazyn ze szpejami natykali się w odpowiednim czasie, a obowiązkowa, specnazowska przeszłość, kiedy trzeba podpowiadała potrzebne manewry. Cóż, o umiejętności trafienia muchy w oko ze stu metrów, z każdej, oczywiście, broni – to ja w ogóle zmilczę.

Tak… Dobrze się żyje książkowym bohaterom! Jaka szkoda, że nie jestem byłym (w dodatku całym i niekontuzjowanym) specnazowcem. I że to nie książka. Brak w moim dorobku potężnej muskulatury, brak w CV dekady nieustannych działań bojowych w ciężkich warunkach.

Posiadam umiejętność pisania programów komputerowych. Nieźle, mówiąc szczerze. Ten cały fitness… też nie poszedł chyba na marne – chodzić, biegać i skakać mogę. Na razie mogę… Na wycieczki i pikniki również często wyjeżdżałem, więc i ognisko rozpalić potrafię. Nawet w śpiworze pod świerkiem spałem kilka razy. Postawić namiot też pewnie się uda. No, a jedzenie zawsze przygotowywałem sam, więc prywatny kucharz niepotrzebny.

Zaglądam do garnka – woda jeszcze do połowy nie doszła. Zdążę pobiec na górę czy nie? Chyba lepiej poczekać, aż sięgnie krawędzi. Wtedy wystarczy i do manierki i wiadro napełnię. Szkoda, że kubeł nie włazi pod rurę… nie musiałbym kombinować.

Cholera wie, kiedy skończy się ta woda. Może starczy tylko na jeden dzień. A może będzie tu kapać jeszcze długo. Niczego nie da się z góry przewidzieć. Nie ma żadnej jasności. W niczym. Z wyjątkiem jednego: ty i twoje życie nikogo nie interesują. Wartość ma tylko to, co przy tobie.

No i co my tu takiego cennego mamy? Manierkę? Nie powiem, całkiem niczego, w przyzwoitym sklepie kupiona. Jest też menażka. I nawet zakrętka-kubek. Wszystko to w dobrym pokrowcu maskującym.

Składany nóż. Też, w zasadzie, niezły, w tym samym sklepie brałem. Głupi byłem, takie rzeczy zawsze trzeba mieć w zapasie, a tu tylko manierka i nóż. Wrażenie chciałem wtedy zrobić na nowiutkiej pracownicy – do restauracji zaprosiłem! Zostawiłem tam całą kasę. Kretyn, co… zaraz, jak ona miała na imię? Nina? Ninel? Nie pamiętam. Kurde, jak szybko ulatują podobne gorące wspomnienia…

Jak to wszystko się zaczęło? Jakoś tak zwyczajnie. Kilka dni nasza firma stała na uszach – mieliśmy pilne zlecenie. Spuszczone z góry, z samej centrali Terra Group. Po korytarzach biegali kurierzy, nosili tu i tam teczki z dokumentacją, bo kierownictwo zażyczyło sobie przeprowadzenia natychmiastowej inwentaryzacji zapasów magazynowych i sprzętu przemysłowego. No, a ponieważ holding był niemały, to wszyscy musieli zasuwać. Jeśli ktoś naiwnie wierzy, że do tego trzeba się czołgać po halach i magazynach z listą w ręku, to bardzo się myli. Po coś przecież ewidencję komputerową wymyślili? Właśnie po to, chociaż latania po biurze z górami papierów, jak się okazało, do końca to nie eliminuje.

W celu przyspieszenia roboczego procesu całą naszą drużynę wraz z kompami i dokumentacją załadowali do autobusów i wywieźli nie gdziekolwiek, a do „Lazurowego Wybrzeża”! Tam przeznaczyli dla nas cały blok. Fakt, że uzbrojona ochrona na parterze trochę mnie zaskoczyła. W drzwiach i koło budynku dyżurowali pracownicy USEC w pełnym rynsztunku bojowym! Ja pierdzielę! Po całej serii pytań, wyrażających nasze kompletne osłupienie, wyjaśniono nam, że w Тarkowie zaobserwowano pojedyncze ekscesy ze strony elementów przestępczych. Władze sobie nie radzą, a kierownictwo nie ma zamiaru ryzykować życiem i zdrowiem cennego personelu. Zatem mieszkajcie tu i radujcie się! No i pracować tutaj będzie łatwiej: nikt i nic nie będzie odciągać nas od wydajnej pracy. Nawet komórki nam zabrano. Zresztą to akurat nikogo nie zdziwiło, normalka.

W zeszłym tygodniu było nie do odpoczynku. Można powiedzieć, że dniowaliśmy i nocowaliśmy na stanowiskach pracy, tyle że składanych łóżek między kompami nam nie rozstawili! Wodę, kawę, przeróżne zupy i kasz błyskawiczne zorganizowali w przyzwoitej ilości. Dla damskiego personelu, przeznaczono specjalne łazienki wyposażone niemalże w wanny z hydromasażem. Tylko pracujcie! A my harowaliśmy. I daliśmy radę! Z tego powodu obiecali nam nawet jakąś tam specjalną nagrodę. Zresztą, nikomu od razu nie zapłacili, niby na konto wyślą. Potem…

Kiedy ta orka się skończyła, wyprowadzili nas na ulicę, posadzili w autobusy i pod wzmocnioną ochroną odwieźli z powrotem. Wysadzili koło budynku biura… i jakoś tak szybko się zwinęli.

Był, co prawda, jeden dziwny moment… Nas, informatyków i adminów, najpierw odsyłać nie chcieli – że niby jeszcze mają dla nas jakąś robotę. Ale coś tam akurat się stało, szefa ochrony gdzieś wezwano, a my, korzystając z zamieszania, szybko wleźliśmy do autobusu z księgowością – ich nikt nie zatrzymywał. I tym sposobem wyjechaliśmy. A nasz bus pozostał przy wejściu do budynku.

Wysiedliśmy na ulicy, rozejrzeliśmy się i do knajpy! Dokładniej, do barku, gdzie wszyscy zazwyczaj biegali na obiad. Niektórzy, co prawda, rwali się do domu i można ich całkowicie zrozumieć. Maszka ma kota i w ogóle nie wiadomo, ile czasu zwierzak nie był karmiony! No, a ci, którzy w domu karmić i poić nikogo nie muszą, oprócz siebie samych, zostali w barze. Siedli, łącząc kilka stolików, rozejrzeli. I dopiero wtedy poczuli, że coś jest nie tak. Nikt się nie spieszył, żeby przyjąć od nas zamówienie. Było to bardzo dziwne, bo gośćmi jesteśmy tu od dawna i to dobrze znanymi. Nie jak jakieś dziady – zawsze zostawialiśmy dobre napiwki! A tu nie ma ani jednego kelnera, tylko w kuchni ktoś hałasuje.

– Hej, jest tu kto żywy? – niecierpliwie pyta Pasza Galpierin.

Na jego wołanie z kuchni wygląda czyjaś morda.

– Co trzeba? – pyta bardzo nieżyczliwie jej właściciel.

– Zjadłoby się coś!

– No to idź i jedz. – Wzrusza ramionami rozmówca. – Czego się drzesz?

– No a gdzie kelnerzy?

– A cholera ich wie… – niepewnie odpowiada mordziasty, znikając nam z oczu.

Czyli? Że niby co, przepraszam?

Poszukiwania nic nie dały, pracowników na ich roboczych miejscach nie było. W pomieszczeniach gospodarczych zobaczyliśmy jakichś dwóch typów, którzy gapili się bardzo nieżyczliwie. Ze względu na naszą przytłaczającą przewagę liczebną, nic nie mówili i właściwie to zwinęli się jakoś podejrzanie szybko. Masakra normalnie. Co tu się dzieje? Nastrój szybko się zepsuł, nikt już nie myślał o posiadówkach, wszyscy już chcieli wrócić do domu.

Po półgodzinnym czekaniu na autobus, olewam i wybieram numer taxi. A gdzież tam. „Abonent jest niedostępny”. Jeden to jeszcze, ale tu milczą telefony trzech różnych korporacji! Niech się chrzanią. Spacery, jak mówią, są korzystne dla zdrowia.

Nie wiem, jak tam na okoliczność zdrowia fizycznego – pewnie to prawda, ale psychiczne podczas przechadzki znacznie mi się pogorszyło. W mieście panował gorączkowy rozgardiasz. Ktoś gdzieś się spieszył,widać, że dopiero co biegł. Wypasiony jeep, po sam dach załadowany jakimś domowym dobytkiem, robił naprawdę dzikie wrażenie. I takich aut widziałem już kilka. Na moich oczach ludzie w pośpiechu ładowali do samochodów co popadnie. Fikusów i pralek, dzięki Bogu, nikt nie taszczył, bo można by pomyśleć, że nagle zaczęła się wojna i wszyscy się ewakuują. Kretynizm, gdzie teraz uciekniesz? Rakiety sięgają wszędzie.