1965

ТЫЯ ВОКНЫ

Яшчэ жывуць і бачаць тыя вокны,

праз шкло якіх вяло дзяцінства ў свет.

...Нібыта кіпці, вецце дрэў намоклых

на шыбіны кладзе свой плыўкі след.

I прабягаюць дрыжыкі па целе,

як зябкі вецер па старым стаўку.

А дождж плюскоча ў шыбах запацелых,

і дня пачатак туліцца ў кутку.

Ах, колькі іх нашараваных, чыстых,

заклееных папераю па швах,

ліло святло ў маю душу калісьці,

вяло за сцены ў невядомы шлях!

Бывала, утаропішся вачамі

праз крыж акна ў ліпнёвай спёкі муць,

і ўжо ніхто не адарве рукамі

таго, што зрэнкай ты паспеў крануць.

А ноч надыдзе — бляск свой серабрысты

лье маладзік на дрэвы і кусты...

За ўсё, што бачыў я ў дзяцінстве чыстым,

удзячны я таемным вокнам тым.

Як і ў дзяцінстве, я й сягоння доўга

гляджу на ўсё праз даўняе акно.

Яно жывое. Ды ў праёме строгім,

на жаль, не ўсё сапраўднае відно.

1966

АСЕННЯЯ ПРАГУЛКА

Злагодзіўся верасень нібы,

і поўна ў вятрыскі пяшчоты.

I лес прасвятліўся, як шыбы,

сарваўшы фіранку лістоты.

Хоць раз, затаіўшы дыханне,

дрыготкім ухопім зрокам,

як падае лісце і вяне,

адчуўшы зіму недалёка.

А сэрца не скіне ігліцы...

Усё мы спазнаем і знойдзем

і вернемся, ўсе таямніцы

адкрыўшы.

Не вернемся. Пойдзем

туды, дзе зара палыхае

вячэрняя — сцягам для бою.

Радзіны яна прадракае.

Чые? Ці не нашы з табою?

1966

СЦЯЖЫНА Ў ПУШЧУ

У сінюю пушчу сцяжына —

далёка ці блізка яна?

На твары ляжыць павуціна —

прыгаданая даўніна.

Ах, кратайце, кратайце, згадкі,

трывогай няяснай мяне!

Няхай усяго, без астатку,

вячэрні настрой захлыне.

Укленчыць такою часінай

карціць, абдымаючы дол,

каб рыжую гліну айчыны,

і гукі, і справы наўкол

адчуць, бы вязьмо павуціны

з наліплай жывою расой,

бы ў сінюю пушчу сцяжыну,

што свеціцца ў цемры сляпой.

1966

ГАРУЧЫ КУСТ

Стаю — нібы Майсей — збянтэжаны праявай

гаручага куста.

Асенні ліст пячэ.

Яшчэ няма задум, напэўнасці яскравай,

што, калі стукну ляскай,— крыніца пацячэ.

А трэба спрабаваць.

I верыць неабходна,

што, працягні руку — магічны маніфест,—

і маннаю з нябёс накорміцца галодны.

Якой цаною мусіць сплаціцца гэты жэст?!.

Акінуся назад:

руплівыя гадзіны

над тым, што не цвіло, шчыруюць — хай цвіце...

I, можа, ўсё жыццё —

                                 няскончаны, адзіны,

нераспазнаны цуд,

няпросты ў прастаце.

Так і цяпер.

Агонь — цаной.

                       Агніста

гаворыць куст.

Жыццёвы агнябег.

I я прыўзняў руку — і першы, чысты

стаў, быццам манна, з неба падаць снег.

1966

ПАХМУРНАЯ РАНІЦА

Я ў дзень адзін сваё жыццё ўмяшчаю,

ноч сустракаю, нібыта труну,

на сонца як на бога паглядаю,

хвіліну ўсё чакаючы адну.

Разбудзіш ці ўваскрэсіш — я пытаю —

дасі мой век падоўжыць на зямлі,

з якога, зрэшты, выкуеш металу

жыцця яшчэ хоць некалькі хвілін?

Я добрым стаць яшчэ, напэўна, здолею,

патрэбным для людзей, нібы агонь,

змагу стрымаць лавіну часу цвёрдай воляю,