Гусьляр ужо даўно скончыў, бязгучна варушыць патрэсканымi вуснамi й цiха пагладжвае па галаве свайго хлопчыка-правадыра, а сабраны натоўп яшчэ доўга стаiць неярухома, заварожаны песьняй-думай.
Баярын, апамятаўшыся, кiнуў у дзедаву шапку медзяны грош i памаленьку рушыў далей. За iм маўклiва рушыў ягоны пачот.
Усю дарогу Баярын ехаў моўчкi, перабiраючы ў думках малюнкi, навеяныя дзедам-гусьляром...
7. МАРЫЛЯ
Ваявода Фёдар, залечваючы рану ў баку, ня трацiў часу дарэмна. Разаслаў ганцоў па ўсiх воласьцях Слуцкага Княства, i, праз кароткi час, у Слуцак пачалi прыходзiць вялiкiя й малыя, пешыя й конныя аддзелы ўзброенных людзей.
Стары Князь толькi пагладжваў сiвыя вусы ад задавальненьня, прыглядаючыся да працы неўтаймаванага Ваяводы.
Кузьнi ў горадзе працавалi дзень i ноч, куючы панцыры, кальчугi, сякеры, мячы, наканечнiкi на дзiды й стрэлы, падковы... Абаронныя валы навокал Слуцку пачалi паступова ператварацца ў мураваныя сьцены зь вежамi. Дружына ўжо вырасла ў добры полк зь пяцю сотнямi коньнiцы й дзевяцьцю сотнямi лучнiкаў ды капейшчыкаў пешых. Узбраеньня яшчэ бракавала, але да надыходу вясны спадзявалiся ўзброiць усiх.
Сьнег i маразы затрымалi працу, але галоўнае было ўжо зроблена, i наблiжаўся час Ваяводзе Фёдару ехаць да Гаспадара ў Трокi. Рана ў баку амаль загаiлася, але чым блiжэй быў час ад'езду, тым мацней адчуваў Ваявода, што мае iншую рану - рану ў сэрцы. Гэтая рана крыватачыла, не давала нi есьцi, нi спаць, нi працаваць. Што раз то болей, Фёдар адчуваў, як цяжка яму будзе разьвiтацца з Марыляй, ня бачыць яе, ня чуць ейны голас...
Некалькi апошнiх дзён ён хадзiў пахмуры й нiбы чымсь незадаволены. У суправодзе стрэмянага Бая й Кiрыма ён часта выяжджаў на паляваньнi, праводзячы там па некалькi дзён, стараючыся паменей бачыць залатыя косы й блакiтныя вочы Марылi. "Можа прызвычаюся,..." - думаў ён. Але нiчога з гэтага не выходзiла. Чым даўжэй яе ня бачыў, тым мацней да яе цягнула. Чароўны вобраз яе перасьледваў яго нават у самай гусьцейшай пушчы, на раздольнейшай раўнiне, на самым хуткiм скаку.
Стремянны Бай разумеў хваробу свайго Ваяводы, падзяляў i адобрываў яго выбар, але дапамагчы нiчым ня мог, ды й не адважваўся. Яго дзiвiла толькi адно: "Раней пры Вялiкакняжым Двары, сустракаючыся з рознымi красунямi, Ваевода быў заўсёды вясёлы, жартаўлiвы й адважны. Нават пры такой прыгажунi, як сястра Вiтаўта Рынгайла, Ваявода нiколi не разгубiўся. А наконт Княжны Рынгайлы, то Бай ведаў, што яна на Ваяводу Фёдара паглядае салодкiм вочкам, а ён дык нават i ў вус ня дзьмухне. А тут, на табе, закахаўся... Ды так закахаўся, што й сьвет яму ня мiлы". Верны Бай часта ламаў сабе галаву: як дапамагчы Ваяводзе?
Аднойчы, едучы з паляваньня, ён падзялiўся сваiмi думкамi з татарынам, каторы пачаў ужо прызвычайвацца да мовы й звычаяў сваiх новых гаспадароў.
- Кахае? Дык хай жэнiцца! - вырашыў Кiрым.
- Жэнiцца... жэнiцца... - перадражнiў Бай. - А можа яна яго не кахае, дый не захоча пайсьцi за яго!?
- А калi ня хоча, то чаго тоды кожны раз на дарозе пападацца? А? Вока мазоль робiць? Так?
- Як так, мазоль? - не зразумеў Бай.
- Так! Проста! Як мы прыедзеш, пабачыш! Ты стары, на такi рэчы сьляпы, бо твой сэрца ўжо высах, i гарачы кроў там няма! Таму ня бачыш!
- Чаго ня бачу? Яе?
- Не яе, а вочы яе! Як прыедзеш да горад, прасi Ваявода: пусьцi ўперад ехаць! А як забачыш яе, глядзi добра! Яна ня ўбачыць Ваявода, цябе спытае: Дзе Ваявода?... а ў вочы чорны ноч будзе. Скажы: Ваявода памалу едзе, зараз прыедзе. Сонца вялiкае ў вочы яе заiграе й па шчаках аж пад косы залезе. Пабачыш!
- Ну пабачым... Але здаецца мне, што пляцеш ты байку нейкую з сонцам тваiм... - усумнiўся Бай.
- Хто пляцеш? - ускрыкнуў Кiрым, але так, што аж едучы ўперадзе Ваявода азiрнуўся.
- Ты пляцеш, - прыцiшыў Бай голас. - Бо ня бачыў я нiчога такога.
- Кажу, ты стары, затое ня бачыў. А я бачу, бо гляджу, i гляджу ня толькi вокам, а й сэрцам...
- Гэй, ты! Пацiшэй трохi з тваiм сэрцам! Завядзе яно цябе ў бяду...
- Ня ты мяне вучы! - перабiў Кiрым. - Ваявода мяне жыцьцё ратаваў! Ваявода мяне Гаспадар! Ваявода мяне закон, i таму яна мяне закон, калi кахае!
На гэтым гутарка абарвалася. Ваявода, усё так-жа пахмура, ехаў уперадзе, толькi сьнег рыпеў пад капытамi. У далi паказалiся муры й вежы Слуцка. Конi самi наддалi ходу, i буйной рысью вынесьлiся на засьнежаны гасьцiнец. Тут стары Бай, рашыўшы пераканацца ў праўдзiвасьцi слоў Кiрыма, дагнаў Ваяводу й папрасiў:
- Ваявода, дазволь мне ўперад паехаць... Пераканацца мушу...
- Як прыедзем, тады й пераканаесься! - неахвоча адказаў Фёдар, нават не зразумеўшы добра, што хоча ад яго Бай.
- Але ж каб пераканацца, мушу ўперад праехаць, - не пагадзiўся Бай, аднак, слухаючы загаду, з жалем стаў стрымлiваць каня.
- Як так, то едзь...
Бай радасна ўсьмiхнуўся, сагнуўся ў сядле й, сьвiснуўшы бiзуном, стралой выляцеў уперад.
Ваявода зьдзiўлена глянуў яму ўсьлед, - што гэта са старым сталася? Тут толькi яму прыйшло ў галаву пацiкавiцца падставы да такой сьпешкi. Але было ўжо запозна. Стары Бай, нахвостваючы каня, хутка наблiжаўся да места, пакiнуўшы далёка з тылу зьдзiўленага Ваяводу й задаволенага Кiрыма.
Марыля, якая ў гэты час шпацыравала зь дзяўчатамi каля цытадэльнага муру, спачатку не зьвярнула ўвагi на адзiнокага наблiжаючагася коньнiка. Але Бай, заўважыўшы яе чырвоны паўкажушак, наўмысьля гучна гiкнуў. Дзяўчаты разам азiрнулiся. Румянец адразу зьнiк з твару Марылi, калi ўбачыла Бая на ўзмыленым канi. Нiчога ня думаючы, яна кiнулася насустрач i, ухапiўшыся за стрэмя, перастрашанымi вачамi ўпiлася ў твар старога.
- Дзе Ваявода?... Што з iм?...
Бай марудзiў з адказам, упiваючыся насалодай ад страху дзяўчыны. Як казаў Кiрым: чорная ноч у вачах! Не, ня чорная ноч. Кiрым памылiўся. Штось яшчэ чарнейшае, што бывае ад зьмяшаньня ў купу каханьня, страху, надзеi й безнадзейнасьцi...
- Дзе?... Дзе Ваявода Фёдар? - тузала Марыля стрэмя, забыўшыся пра ўсё на сьвеце. Голас яе дрыжэў, па шчаках пакацiлiся сьлёзы. Баю стала шкада:
- Чаго ты ўспалашылася, мая ластаўка? - сам ледзь ня плачучы, прамовiў ён. - З тылу едзе Ваявода. Зiрнi на дарогу, пабачыш.
Марыля ўздрыгнула й рыўком азiрнулася - у далячынi вiднелiся два коньнiкi...
Огненай чырваньню залiло твар дзяўчыны, толькi тут яна зразумела сваю неразсуднасьць, але нiчога не парадзiш, сэрцу не загадаеш. З надзеяй зiрнула яна ў бок дзяўчат - цi заўважылi, цi здагадалiся? Дзяўчаты, разумеючы Марылю, разам утаропiлi вочы ў зямлю.
- Здагадалiся!... - мiльгнула ў галаве, i, выпусьцiўшы з рук стрэмя, яна бегма кiнулася ў браму Замка й зьнiкла з вачэй. Бай накiраваўся сьледам, задаволены сваёй разьведкай.
Ваявода, уехаўшы ў горад i пабачыўшы групу дзяўчат, пашукаў мiж iмi вачамi. Марылi не было. Балюча сьцiснулася сэрца, i тут-жа рашыў: "Заўтра выяжджаю!..."
Але, чалавек разьлiчвае, а Бог вырашае, i ад'езд ня ўдаўся. Стары Бай, iдучы вечарам, пасьлiзнуўся й упаў, але так няўдала, што зламаў сабе руку. Фёдар, патаемна, у душы, радаваўся гэтаму здарэньню, хаця вельмi шкадаваў старога. Прычына, каб застацца ў Слуцку, была.
Але радавацца прышлося нядоўга. У абед другога дня прыскакаў ганец ад Вiтаўта з загадам для Ваяводы: "Неадкладна прыбыць у Полацак!"
Увечар сустрэўшы старога Князя, Фёдар паведамiў яго аб сваiм ад'езьдзе. Князь, уважна на яго пагледзеўшы, прамовiў:
- Даўно ўжо я чакаю на гэта й пачаў ужо было дзiвiцца з тваёй, Фёдар, нерашучасьцi й маруднасьцi. Але, прыгледзеўшыся ўважней, я зразумеў, у чым рэч...
Пры гэтых словах, Фёдар пачырванеў так, што аж у вушах зазьвiнела, i зрабiлася душна. Князь зрабiў выгляд, што не заўважае гэтага, i як нiчога й не было, працягваў далей:
- Быў i я малады... I таксама кахаў, няма тут нiчога дзiўнага. Памятаю, уходзiлi мы зь Вялiкiм Князем Альгердам на Маскву... Што я тады напакутаваўся. Днi здавалiся мне гадамi, а ночы, дык зусiм бязконцымi. Страцiў я тады супакой, ня спаў начамi, а ўдзень бадзяўся нiбы п'яны, нiчога ня бачачы й ня чуючы. I хаця мы пасоўвалiся хутка, але пакуль да Масквы падышлi, ад мяне застаўся толькi цень. Але дзякаваць Богу, пад Масквой стаялi ня доўга, бо Князь Маскоўскi Дзьмiтры Iванавiч спалохаўся й папрасiў мiру. Вялiкi Князь Альгерд прабачыў яму, але на ўспамiн убiў у браму Маскоўскую сваю дзiў i сказаў пры гэтым: "Глядзi, Дзiмiтры! Каб памятаў i ты, i дзецi твае, i ўнукi, што я тут быў i дзiду сваю пакiнуў. На Белай Русi табе рабiць няма чаго, а не, то бiты будзеш! Не забудзься, што дзiда Лiтоўская стаяла пад Масквой!" Адсюль мы назад рушылi, са здабычай вялiкай i падарункамi, а мяне Гаспадар уперад пусьцiў, ведаў, на што я хварэю. Ну й скакаў-жа я. Нi ўдзень, нi ўночы - не адпачываў. Палову пачоту па дарозе разгубiў, аж за некалькi тыдняў пазьбiралiся. А прыехаўшы дадому, вось тут, у браме звалiўся зь сядла й заснуў. Так, ня сьмейся... Проста зь сядла вывалiўся й заснуў. Думалi, памёр. Дзень i ноч праспаў. А потым?... Потым ажанiўся, i стаў адным з тых, якiя кажуць: "Эх! Каб я сёньня ды дзяцюком нежанатым быў!..." Старыя людзi казалi, што гэта напэўна таму, што як па шлюбе выйшлi з Царквы, дык я на Царкву азiрнуўся. Але я не прыпамiнаю нечага такога. Проста неяк так, заўсёды бывае...
