Adelia była bardzo przyjemnym Osiedlem, znacznie przyjemniejszym od Rotora.

Krile Fisher odwiedził już sześć innych Osiedli oprócz Rotora i wszystkie były znacznie przyjemniejsze od niego. (Przez chwilę zastanawiał się nad listą nazw i westchnął: Osiedli było siedem, a nie sześć — pomału zaczynał się gubić. Być może za dużo od niego wymagano). Jednak bez względu na liczbę, Adelia była najprzyjemniejszym Osiedlem, jakie odwiedził. Nie chodziło tu tylko o wymiar materialny — Rotor na przykład był jednym ze starszych Osiedli i zdołał wypracować sobie nawet własne tradycje. Na Adelii wszystko było doskonale zorganizowane, każdy dobrze znał swoje miejsce, cieszył się tym, co robił, i wszędzie czuło się radość z osiąganych sukcesów.

Tessa, Tessa Anita Wendel. mieszkała na Adelii. Krile nie zabrał się jeszcze do wykonywania zadania — być może za bardzo przejął się opinią Tanayamy, wedle którego żadna kobieta nie mogła mu się oprzeć. Zdawał sobie sprawę, że Tanayama żartował lub nie zdołał opanować sarkazmu, mimo to — niemal wbrew swej woli — bardzo wolno zabierał się do powierzonej mu misji. Kolejne fiasko wyglądałoby podwójnie źle w oczach kogoś, kto wierzył — a może tylko udawał, że wierzył — iż Krile potrafi dawać sobie radę z kobietami.

Zobaczył ją po raz pierwszy dopiero po dwóch tygodniach od zamieszkania na Adelii. Zawsze zdumiewał go fakt, z jaką łatwością przychodziło mu wyśledzenie dowolnej osoby na każdym z odwiedzanych przez niego Osiedli. Mimo lat spędzonych na Rotorze, ciągle nie mógł przywyknąć do niewielkiej powierzchni Osiedli, małej liczby mieszkańców i tego, że wszyscy znali się nawzajem Bie tylko w grupach społecznych, lecz ogólnie.

i Gdy w końcu ją zobaczył. Tessa Anita Wendel zrobiła na nim raczej imponujące wrażenie. Tanayama opisał ją jako kobietę w średnim wieku, po dwóch rozwodach — mówiąc to wykrzywił swoje starcze usta jak gdyby starał się podkreślić, że zadanie stojące przed Fisherem nie będzie należało do przyjemnych — co sprawiło, te obraz Tessy nie wyglądał zachęcająco. Jawiła mu się jako despotyczna baba o grubej twarzy — nie wykluczał nerwowego tiku pojawiającego się na jej obliczu — z bardzo jednoznacznym stosunkiem do mężczyzn, co mogło oznaczać tylko cynizm i pożądanie.

Prawdziwa Tessa była zupełnie inna — biorąc oczywiście pod uwagę odległość, z jakiej ją obserwował. Pani Wendel była niemal ego wzrostu, brunetka o opadających na ramiona włosach. Wyglądała na bardzo żywą i często się uśmiechała — to wiedział na pewno. Ubierała się niezbyt wyszukanie, starając się unikać zbędnych ozdób. Była szczupła, a jej figura w zadziwiający sposób zachowała młodzieńczy wygląd.

Fisher zastanawiał się, dlaczego rozwiodła się aż dwa razy. Przyszło mu do głowy, że mężowie znudzili się jej — a nie odwrotnie — chociaż doskonale wiedział, że w większości przypadków rozwodzono się z powodu niezgodności charakterów.

Fisher zaczął przemyśliwać nad zaaranżowaniem ich spotkania, chodziło tu o znalezienie odpowiedniego wydarzenia lub imprezy, na której obydwoje mogliby być obecni. Jego ziemskie pochodzenie stanowiło pewną trudność, jednak w każdym Osiedlu działali ludzie, którzy za odpowiednią opłatą podejmowali się „wstrzelenia agenta” — jak nazywano tę procedurę.

I w końcu nadszedł ten moment, gdy pani Wendel i Fisher stanęli twarzą w twarz. Przyglądała mu się uważnie, jej wzrok omiótł całą jego sylwetkę z góry do dołu i z dołu do góry. A potem nadeszło nieuniknione:

— Jest pan Ziemianinem, panie Fisher, czyż nie tak?

— Owszem jestem, pani doktor, i bardzo tego żałuję, jeśli sprawia to pani przykrość.

— Nie sprawia mi to przykrości. Zakładam, że został pan dekontaminowany.

— Rzeczywiście, omal nie umarłem.

— Dlaczegóż więc zdecydował się pan na tak bolesny proces i przybył tutaj?

Fisher nie patrzył na nią wprost, wiedział jednak wystarczająco dużo, by móc ocenić efekt, jaki wywołają jego słowa:

— Ponieważ powiedziano mi, że kobiety z Adelii słyną z wyjątkowej urody.

— I teraz zapewne wróci pan i zaprzeczy tym pogłoskom.

— Przeciwnie, właśnie je potwierdziłem.

— Jest pan wzdychulcem, wie pan o tym?

Fisher nie miał pewności, co to znaczy „wzdychulec” w adelliańskim slangu, jednak Tessa uśmiechała się, doszedł więc do wniosku, że pierwsze lody zostały przełamane.Czy rzeczywiście kobiety nie mogły mu się oprzeć? Przypomniał sobie nagle Eugenię — tak, wcale mu na niej nie zależało, chciał po prostu „wstrzelić się” w społeczeństwo Rotora.

Społeczeństwo Adelii nie było tak trudne, mimo wszystko wolał jednak nie ryzykować. Na jego twarzy pojawił się smutny uśmiech. Miesiąc później Krile Fisher i Tessa Anita Wendel zaprzyjaźnili się do tego stopnia, że postanowili wybrać się razem do sali gimnastycznej w rejonie o małym ciążeniu. Krile lubił ćwiczenia fizyczne, jednak nigdy do końca nie przyzwyczaił się do wykonywania ich w stanie nieważkości. Czasami podczas treningu zdarzało mu się zapadać na chorobę przestrzenną. Na Rotorze nie przywiązywano specjalnie wagi do kultury fizycznej, a Fisher, jako obcy, nie partycypował w okazjonalnych wydarzeniach sportowych. (Było to oczywiście niezgodne z prawem, jednak przesądy społeczne są często silniejsze od prawa).

Po treningu wsiedli do windy jadącej do obszaru o normalnym ciążeniu. Fisher poczuł, że jego żołądek uspokaja się. Zarówno on, jak i Tessa ubrani byli wyłącznie w stroje gimnastyczne — Krile odniósł wrażenie, że jego partnerka podziwia jego ciało, podobnie jak on podziwiał jej. Po prysznicu i przebraniu się postanowili pójść do jednego z salonów prywatności, gdzie zamówili posiłek.

— Całkiem nieźle dajesz sobie radę w stanie nieważkości — powiedziała Tessa. — Jak na Ziemianina. Podoba ci się na Adelii, Krile?

— Wiesz, że tak, Tesso. Ziemianin nigdy nie przyzwyczai się do końca do życia w Osiedlu, jednak twoja obecność bardzo mi pomaga.

— Tak. Tak właśnie powinien odpowiedzieć wzdychulec. A jak wygląda Adelia w porównaniu z Rotorem?

— Z Rotorem?

— Lub z każdym innym Osiedlem, na którym byłeś. Mam wymienić ich nazwy, Krile? Fisher poczuł się nieswojo.

— Co to ma znaczyć? Przesłuchujesz mnie?

— Oczywiście.

— Czy jestem aż tak interesujący? — Każdy, kto interesuje się mną jest dla mnie interesujący. Chcę wiedzieć, dlaczego? Pomijam oczywiście seks, bo to rozumie się samo przez się.

— Dlaczego ja interesuję się tobą?

— Tak, przypuszczam, że mi to powiesz. A także, dlaczego byłeś na Rotorze? A byłeś tam wystarczająco długo, by się ożenić, spłodzić dziecko i wynieść się pospiesznie, zanim Rotor odleciał. Obawiałeś się zostać tam przez całe życie? Nie podobało ci się tam?

Uczucie niepokoju zmieniło się teraz w przygnębienie.

— Rzeczywiście nie lubiłem Rotora — odpowiedział — ponieważ Rotor nie lubił mnie. Ziemianina. Masz rację, nie chciałem przez całe życie być obywatelem drugiej kategorii. Inne Osiedla są dla nas bardziej pobłażliwe, na przykład Adelia.

— Rotor ukrywał przed Ziemią pewną tajemnicę — oczy Tessy jarzyły się rozbawieniem.

— Tajemnica? Chodzi ci zapewne o hiperwspomaganie.

— Tak, zapewne o to mi chodzi. A ty zapewne właśnie tego szukałeś na Rotorze.

— Ja?

— Tak, właśnie ty. I co, znalazłeś? Po to przecież ożeniłeś się z naukowcem z Rotora, prawda? — Tessa oparła głowę na dłoniach i pochyliła się ku niemu.

Fisher potrząsnął przecząco głową i powiedział:

— Ona nigdy słowem nie wspomniała o hiperwspomaganiu. Wszystko, co wiesz na mój temat, jest błędne. Wendel zignorowała tę ostatnią uwagę.

— A teraz chcesz dostać to ode mnie. Jak masz zamiar to zrobić? Weźmiesz ze mną ślub?

— Czy dostanę to dopiero wtedy, gdy się z tobą ożenię?