Definicja pierwsza – animistyczna.

Zarodek ludzki staje się człowiekiem w chwili, gdy po raz pierwszy się poruszy.

WNIOSEK: Osoba sparaliżowana nie jest człowiekiem, bo się nie rusza. Przynajmniej po wierzchu…”

fragment ulotki propagandowej AsLive

Radio w kącie brzęczało cicho. Tyson słyszał jedynie miarowe walenie perkusji i skowyt jakiejś, jak się domyślał, nabitej blondynki o biuście niczym Kordyliery. Chociaż równie dobrze mógł to być jeden z tych wymalowanych kastratów o wąskich palcach i długich włosach.

Wychodziło na jedno.

Tyson westchnął ciężko i wstał z fotela.

– Siadaj z powrotem na dupie! – policjant za biurkiem raczył podnieść głowę. Tak, od dziesięciu minut przestał być grzeczny.

– Jeśli sądzisz, że mam czas siedzieć tu i patrzeć na twoją łysą pałę, to grubo się mylisz – Tyson powoli cedził słowa. Kiedy wymawiał „łysa pała” wargi policjanta zadrżały, znak, że zabolało.

Gliniarz opanował się jednak.

– Czekam na kartotekę – zaczął się nawet usprawiedliwiać, wskazał ręką na drukarkę. – Ale sam widzisz, znów korek na linii.

– Muszę przyznać, że niewiele mnie to obchodzi.

Tym razem gliniarz nie wytrzymał. Wycelował palec w Tysona.

– Nie myśl, że jeśli wyglądasz jak skrzyżowanie mamuta z nosorożcem, to możesz tu pyskować!

– W pudle był kiedyś klawisz, Gremar się nazywał. Też tak na każdego pokazywał paluchem. I znalazł się jeden facet, miał dożywocie, który kiedyś nie wytrzymał i odgryzł Gremarowi ten palec.

Policjant cofnął dłoń. Nie odpowiedział.

Tyson usiadł jednak. Ten Olczoj na razie przegrywał, ale wyglądał na twardziela. Nie należało denerwować go za bardzo. A podpaść jedynemu policjantowi w miasteczku, jeśli się na dodatek do tego miasteczka wprowadziło osiem godzin wcześniej, to już byłaby przesada.

Olczoj początkowo wydawał się miłym i sympatycznym gościem. Potem niestety zobaczył dossier Tysona. Zaczął mu mówić „ty” i postanowił pokazać kto tu rządzi. Tyson postanowił, że nie da sobie tego pokazać.

Biuro byłoby najbardziej typowym policyjnym biurem, jakie Tyson widział, a widział ich niemało, gdyby nie wielki Bosch na fototapecie, zajmującej całą ścianę za plecami Olczoja. Nazywało się to chyba, Tyson musiał się przez chwilę zastanowić, „Ogród rozkoszy ziemskich”. Noże. Uszy. Nagie kobiety. Facet ukrzyżowany na harfie. „A tam gdzie twój brat, jak Chrystus na harfie rozpięty. Dobrze mu tak. Niech wie, że niełatwo być świętym…”

Zabłąkane słowa wierszy czy piosenki przeturlały się po głowie tam i z powrotem i wróciły na swoje miejsce w układance pamięci.

Dobre słowa…

Blondyna z radia wyłączyła się, za to jakiś wyraźnie znudzony gość zaczął czytać wiadomości. Tyson łapał tylko pierwsze słowa każdej informacji, bo te znudzony spiker wymawiał najgłośniej. Było o czwartej ekspedycji marsjańskiej, wojnie karteli w Japonii, kalipsochodzie, konflikcie na granicy litewsko-estońskiej, śnieżycy gdzieś tam, pożarze gdzie indziej, czterech katastrofach samolotowych i chińskich terrorystach. No a na koniec ten znudzony facet podniósł głos i powiedział:

„Dziś rano, w sądzie stanowym w Morfolk, odczytano akt oskarżenia w procesie doktora Beaffona. Beaffonowi i jego współpracownikom zarzuca się złamanie etyki lekarskiej, wykorzystanie zajmowanego stanowiska do celów osobistych oraz utrzymywanie ludzi przy życiu wbrew ich woli…”

Gliniarz obrócił się gwałtownie i wyłączył radio. Przez chwilę patrzył na Boscha, jakby się nad czymś zastanawiając, wreszcie spojrzał na Tysona.

– Coś nie chodzi ta twoja maszynka – Tyson uśmiechnął się. – Może też nie lubi policjantów.

– Ty nie lubisz?

– Jakbyś był mną, to też byś nie lubił.

Policjant nie odpowiedział. Wziął do ręki pióro, stare pióro na atrament, z czarną oprawką i złotą stalówką, i zaczął coś pisać w leżącym na stole zeszycie.

Po chwili znów włączył radio. Znudzony spiker właśnie datę. Trzeci lipca dwa tysiące osiemdziesiątego szóstego roku, godzina dziesiąta trzydzieści.

Tyson uśmiechnął się lekko. Do Dnia Urodzin pozostało czternaście dni.

Zmrużył oczy i zaczął obserwować policjanta. Wysoki, barczysty, choć nie aż tak jak Tyson, łysy jak kolano, policzki szare, brwi siwe, twarz pobrużdżona, zniszczona. Mocne ręce i dłonie, po ich ciosie ciężko by było wstać. Tyson spojrzał na swoje łapska. Też nie miał się czego wstydzić.

Kapitan Roger Olczoj. Tak się przedstawił. Potem, gdy dostał wydruk z karty Tysona i zobaczył wyrok, przestał być uprzejmy. Z wzajemnością.

Drukarka znów zastukała. Olczoj odepchnął się od stołu, jego fotel na malutkich kółkach podjechał prosto do terminala. Widać było, że to ruch opanowany do perfekcji.

Gliniarz przez chwilę studiował wydruk, spojrzał na Tysona, znów pochylił się nad kartką.

– Pięknie, ptaszku – powiedział w końcu, wstając z fotela. – Oczywiście dostaniesz meldunek. Ale nie wydaje mi się, żebym cię polubił. Absolutnie.

– To mnie… – zaczął Tyson, ale policjant przerwał mu gwałtownie.

– Ty, cwaniaczku, posłuchaj mnie do końca! Jestem policjantem i łapię złodziei. Ale tak bardzo mi nie przeszkadzają. Wypisuję mandaty samochodowe furiatom. Oni mnie tylko złoszczą.

– Rozumiem – głos Tysona stał się grzeczny i uniżony. – Ale takich krwawych bandziorów jak ja porozwieszałbyś na latarniach.

– Zgadłeś. Nie lubię, jak śmierdziele chodzą po moim mieście.

– To chyba będziesz musiał się stąd wyprowadzić.

– Dobra, cwaniaczku. Bierz kartę i zjeżdżaj. I tak masz dużo fartu, że tam, „U Billa to nie ty zacząłeś. Uważaj na siebie.

– Zawsze uważam. Buźka. – powiedział Tyson i wyszedł.

„Ludzkość starzeje się. To są fakty. W krajach rozwiniętych ludzie dożywają dziewięćdziesięciu – stu lat. W krajach Trzeciego Świata zaś spadła śmiertelność niemowląt, co także podniosło średnią długość życia obywatela. Czemu to można zawdzięczać? Oczywiście gwałtownemu rozwoju transplantologii, genetyki, farmakologii w krajach Północy, przestrzeganiu elementarnych zasad higieny, potem zaś operacji „S” na Południu. Skutki? Wydają się oczywiste. Wzrasta odsetek społeczeństwa powyżej wieku produkcyjnego, rośnie liczba ludzi, których utrzymanie w jakiej takiej sprawności fizycznej i umysłowej pociąga za sobą coraz większe koszty…”

Fred Goon „Początek” Rabbitbooks 2080

Wrócił do domu, na przemian klnąc i zaśmiewając się w duchu. Wiele zdążył zdziałać przez te pół dnia, bardzo wiele. Zadarł z bandą miejscowych i z szeryfem. Brawo, panie Tyson, brawo. Szybko jednak skończył medytować i zabrał się za pichcenie obiadu. Czerwony barszcz, na drugie frytki ze smażoną rybą, pół godziny stracił na przygotowanie budyniu.

Niektórzy mówili mu, że po wyjściu na wolność człowiek przez pewien czas żyje szybciej. Robi więcej, pracuje bardziej intensywnie, tak aby dogonić stracone lata.

Tyson przypomniał to sobie po godzinie siedzenia w bujanym fotelu wystawionym na taras. Fotel kołysał się łagodnie, słońce umykało ku zachodowi, podłoga werandy cicho skrzypiała. Czas. Ograniczony dniami narodzin i śmierci, a jednak nieskończony, gdy człowiek potrafi go rozłożyć na coraz mniejsze drobiny, sięgać w głąb, w drugi wymiar czasowej przestrzeni. Każda chwila mogła być teraz dłuższa niż cztery lata tam, w więzieniu. A chwil tych mogło być miliard. Tyson nigdzie się nie spieszył.

Z drzemki wyrwał go sygnał telefonu. Poderwał się z fotela i wszedł do domu, zastanawiając się, kto może dzwonić. Z Akoodem, swoim adwokatem, rozmawiał rano. Nikt inny nie znał jego numeru, przynajmniej tak zdawało się Tysonowi do chwili, gdy podniósł słuchawkę.

– Gerard Tyson, słucham.

– Dzień dobry panie Tyson. Nazywam się Grzegorz Terrassio, ale moje nazwisko pewnie panu nic nie mówi.