Wspaniała książka.

Serdecznie pozdrawiam

Agnieszka Domańska

PS Jakub pokazał mi, że życie to nie tylko „złoto, dupy i wypchany brzuch…”.

(e-mail: [email protected])

Lubię Pana za „S@motność w Sieci”. Ta książka mnie „bolała”. Ale to dobrze. Mam nadzieję, że innych czytelników również. Według mnie ból budzi uśpioną wrażliwość. Lub potęguje „nieśpiącą”. Dziękuję.

Dorota Rutkowska (e-mail: [email protected])

Nieraz pisano do mnie niemal poetycko:

Rytuał.

Szczelina zmierzchu, przez którą wsącza się szary smutek. Po chwili

zagrzebany w liście z zeszłej jesieni, zaczyna prychać ze złością,

na pierwsze krople deszczu.

Burza? Rozdarte chmury, cienka płynna linia na niebie.

Właściwie nie, są rozlane jak mleko.

Gdzieniegdzie strumyki niebieskiego. Burzy nie widać.

A mimo to kapie. Tak się płacze czasami do wewnątrz siebie,

wprost do duszy. Burza.

Może przybiegnie jako…

Szybko, a może wszystkie są gdzieś indziej do oglądania.

A może jak przyjdzie?… Kleiste ciepło, duszno, i zapach

szczęścia przy pierwszych kroplach,

które powoli będą zbiegać, jak zręczne palce mężczyzny,

po plecach i tym zagłębieniu między pośladkami,

po szyi, piersiach,

wsączać w ubranie i skórę.

Dotkną mnie i uciekną…

Zachłyśnięcie, od początku, od pierwszych zdań,

najpierw niecierpliwe przewracanie stron, dalej i dalej…

teraz już całe zdania na pamięć.

Fragmenty.

Samotność żyje we mnie, jest już nierozłączną częścią

mojej duszy…

Nie, nie piszę o tym, że jestem samotna. Piszę o książce.

Pana książce.

Jest Pan niezwykłym mężczyzną, bo tylko taki umie tworzyć magię.

A jest ona odczuwana w każdej chwili…

Zaczarował mnie Pan, i zaklął… Już teraz wiem, czego będę

w życiu szukać.

Pan to nazwał, opisał.

Nie wiem tylko, czy mam dziękować. Czasami lepiej, gdy jest się ślepym. Czasami niewiedza jest błogosławieństwem.

Choć zamknięte drzwi to też jakieś wyjście.

Pozdrawiam z nadzieją, że spotkamy się jeszcze kiedyś, w książce.

Kasia (e-mail: [email protected])

Jakże kocham płakać w spokoju…

To najniezwyklejsze z moich ostatnich doznań.

W Pańskiej powieści znalazłam historię o sobie.

Być może i Pan będzie miał kiedyś okazję przeczytać o mojej bitwie z niebem.

Dziękuję za łzy wzruszenia.

Padał wtedy deszcz, zimny wiatr „zamroził” moje dłonie (nie miałam przy sobie rękawiczek), a ja nie mogłam się ruszyć. Paraliż wszystkich członków; przede wszystkim zaś duszy. Jej kolor nie zmienił się jednak pod wpływem zimna, była równie zielona jak dzień wcześniej, podczas pieczenia ciasta – (choć czy wtedy była przy mnie obecna??? rodzynki, ser, jajka i masło – to nie są jej ulubione słowa).

Dziękuję zatem za kolejny dowód, że jestem, że żyję.

Proszę pisać…

Joanna (e-mail: [email protected])

Jest koniec sierpnia. Leżę na polanie pośród sosen, a dookoła pachnie piołun, kocanka i to coś, czego nie można uchwycić, złapać, nazwać, a co niektórzy określają jako „koniec lata”. Na wysuszonej trawie obok mnie leżą soczyste, słodkie winogrona i książka, na przeczytanie której czekałam całe pięć dni tygodnia.

Czytam, dziwnie smakują winogrona mokre od łez.

Dziękuję za wzruszenie, uśmiech, bicie serca i za myśli, które kłębią się w mojej głowie. To są dobre myśli. Już wiem, co w moim życiu jest najpiękniejsze.

Życzę miłego dnia

Iwona Chilimoniuk (e-mail: i.chilimoniuk@ pl)

Ta powieść zniszczyła mój spokój, nad którym już długo pracuję. I znów wyszła na wierzch ta cała jaskrawość, którą starałam się zagłuszyć, wyrwała mi kawałek serca. Czułam się tak, jak gdyby ktoś wyrwał mi kartki z pamiętnika, schowane głęboko w szufladzie. Ja nie słucham już Mozarta, by nie kołatało w piersiach, nie sączę dobrego wina, by się nie rozmarzyć, nie odkurzam tomów poezji, by się w niej nie utopić, nocą nie otwieram okna, by nie uciec… i nie chcę takich książek, które tak mocno dotykają.

(e-mail: [email protected])

„… kości twoich pragnę się domacać, kochana, aby Cię rozpoznać w dniu zmartwychwstania…”.

Tak ładnie piszesz, że może wiesz coś o tym.

(e-mail: [email protected])

15 minut później… wciąż czułam smak łez w kącikach ust i piekący słony ból na policzkach. Zamiast śniadania, wsiadłam w samochód i pojechałam nad morze, bo „płakać trzeba w spokoju”… Dziękuję za tę bezsenną wrześniową noc i za każdą łzę spadającą na poduszkę. Za najbardziej wzruszający i prawdziwy smutek, jaki przeżyłam. I za Jakuba…

Nie wiem, jak skomplikowanym procesom chemicznym podlegał mój organizm tej nocy, wiem jednak, że było ich nieskończenie wiele.

Długo nie sięgnę po kolejną książkę, bo chcę pamiętać wyraźnie to, co przeżywałam dziś.

I zacznę pić ciepłe mleko przed snem:-)

(e-mail: [email protected])

Czasami traktowano „S@motność…” jak rodzaj podręcznika – i to wcale nie informatyki lub genetyki – zadając mi bardzo konkretne i zdumiewające pytania, takie jak na przykład to niżej:

Moja dziewczyna się wstydzi, więc wysłała mnie, żebym się Pana zapytał o ananasy. Pytam więc, ile puszek ananasów muszę zjeść, aby moja sperma choć odrobinę stała się słodsza?

Serdecznie pozdrawiam

Damian (e-mail: [email protected])

Dla niektórych „S@motność…” jest niewiarygodna i nieprawdziwa jako opis nieprawdopodobnej historii:

Szanowny Panie Januszu

Nie wiem, po co tak naprawdę piszę do Pana. Pewnie jest takich listów wiele. Pewnie historie przez Pana opowiadane trafiają w serca, a właściwie chyba w duszę wielu kobiet w ten sam sposób – celnie prosto w miękki środek ich (moich) wszystkich naiwnych tęsknot i marzeń. Czytam Pana opowieści i jedno pytanie nie daje mi spokoju. Czy Pan naprawdę wierzy, że takie historie się zdarzają?? Takie jak w „S@motności w Sieci”? I wie Pan, śmieję się sama z siebie. Po pierwsze, że czytam tę książkę już któryś raz (ha! bo przecież to zupełnie zwykłe czytadło, ładne gładkie słowa, ładne gładkie historyjki kończące się zawsze w słonecznym odcieniu zielonej nadziei, takim, jakiego potrzebują kobiety) (przepraszam jeśli to Pana uraziło, nie mam takich intencji). Po drugie – śmieję się z tego, że ta opowieść zawsze budzi we mnie jakąś naiwną wiarę, wiarę małej dziewczynki, nastolatki, że piękna miłość jednak może istnieć, że może istnieć niezwykłe zauroczenie, przypadki, znaki, magia, że dwoje ludzi będących gdzieś daleko od siebie może się spotkać i… po prostu kochać, KOCHAĆ. I trudno mi pogodzić to, co wzbudza we mnie Pańska książka, z tym, w czym żyję na co dzień, z tym, że jestem w związku, w którym niby wszystko jest dobrze, niby wszystko jest ładnie, ale jednak ciągle czuję jakiś brak. Pańska opowieść właśnie dotkliwie budzi świadomość tego braku i wiarę, że może jednak gdzieś… ktoś…