Koniec z tobą, Magda. Już mnie nie stanowi. To, co teraz mówisz. Jest po prostu bez sensu, zero zawartości sensu, gdyż ty cała od środka jesteś bez sensu, twoja literatura i edukacja, twoje profeministyczne przekręty, zagrywy ze sztuką piękną, to wszystko, mam tego dość. Już mnie na nic nie weźmiesz, na nic mnie nie ześwirujesz, gdyż znam prawdę o tobie, o całym twoim prowolnościowym majdanie, o całym burdelu paramentalnym, który za przeproszeniem prowadzisz razem z tym szatanem Arletą. Dawaj nogę, gdyż nie ręczę za swój gniew. Który jest wielki, a będzie tylko jeszcze większy. Dawaj nogę. Pytasz, że jak mi dasz nogę, czy ci powiem, co chcę zrobić. A więc powiem ci, więc się szykuj. A najlepiej zamknij oczy, zatkaj uszy, gdyż polecą brzydkie wyrazy. I dawaj tę nogę, bez żadnych szwindli, bez żadnych numerków, popraw sobie jeszcze majtki, co by ci nie było nieprzyjemnie i szykuj się na rychłą śmierć. A przedtem przed śmiercią w ostatnich chwilach twego zasranego życia popatrz sobie, jak morze jest piękne dzisiejszej nocy, jak sobie fajnie szumi to w lewo. to w prawo, raz do przodu, raz do tyłu. Gdyż potem już raczej tego nie zobaczysz, chyba że w piekle. Jeśli oczywiście twoja śliczna Arletka zechce ci przysłać kartkę z Jastarni do kotła z tobą, z najlepszymi życzeniami udanego pobytu, ponieważ ona się bawi świetnie i poznała sympatycznego czterdziestolatka biznesmena bezdzietnego. Popatrz, ileż to rzeczy mogłaś zrobić i zrozum to. Pytasz, co chcę ci zrobić z nogą, mówisz, żeby tylko nic zbyt bardzo bolesnego. A ja powiem ci jedno, lepiej się zamknij, lepiej sobie się ponawciągaj jeszcze jak ci został jakiś towar, a jak nie, to nie wiem co zrób, strzel sobie tego fajnego, polskiego piasku do nosa, gdyż to właśnie będzie bolało, co ci zrobię. Gdyż cię zabiję, nie wiem, czy o tym wiesz. To znaczy bardziej chodzi o to, że oberżnę ci twą najmodniejszą nogę w rajstopie, co równa się w twoim przypadku śmierci. Tak myślę. Jak nawet nie umrzesz w połogu, w tak zwanym krwotoku, to i tak koniec z tobą. Nie będziesz mogła dawać, dupka ci od tego uschnie, co równa się także dla ciebie śmiercią. Kule ci owszem, położę. Trzy metry stąd i tak cię zostawię, spoglądając, jak się czołgasz, pełzasz do usranej śmierci niczym morska roślinność.

Tak do niej mówię, do tej idiotki Magdy. A ona na to w śmiech. Kwiczy ze śmiechu, mówi, żebym dał jej spokój, gdyż ma gilgotki, a ponadto ból promenstruacujny, więc jest raczej bardziej znerwicowana, skłonna do podrażnień. Potem nagle trzeźwieje i mówi tak: Silny, ty nie mówisz poważnie, nie? Co ty z tą finką, z tym nożykiem tak, co? Zgłupiałeś do cna? To, że ty jesteś tak gwałtowny, to mi się zawsze w tobie imponowało. Ale ten nożyk do ziemniaków to sobie ze sobą weź i go zabierz ode mnie, gdyż ja jestem wrażliwa na punkcie krwi, nawet jeśli własnej. Mamie to gówienko zajebałeś z szuflady? Chcesz mnie pokroić? Jesteś perwersem? Chcesz mi tu urządzić zawody w rzeźnictwie na żywym człowieku? Ty jesteś w ogóle fair czy nie, jesteś moim kolegą w końcu czy jakimś gejem? Jak chcesz się tak bawić w ten sposób, bo to cię kręci, to sobie rób sam albo idź na wojnę polsko-ruską i Rusków tym dziabnij, gdyż wiem, że jesteś przeciwnikiem Ruskich, choć się nie przyznasz do tego. Co z gruntu wychodzi, że jesteś fałszywy, jesteś fałszerzem prawdziwych uczuć, gdyż nigdy się do nich nie przyznasz, nie powiesz swoich poglądów, o których wiem, że są raczej krańcowo lewicujące, nie?

Wtedy, choć jestem znieważony, ja patrzę na nią i wydaje mi się ładna, czemu nie mogę zaprzeczyć. A co zobowiązuje mnie do różnych gestów. Ogólnie rzecz biorąc jest tak ładna, tak krucha, gdy w jej kierunku patrzę, że robi mi się żal wszystkich słów, wszystkich wyrazów, które były wypowiedziane. Robi mi się jej żal, ponieważ miała być może trudne dzieciństwo, więcej niż trudne. Być może nie ma w życiu najlepiej, od początku odrzucana, wpuszczana wiecznie w maliny przez rząd, przez państwo, bez szans na perspektywy. Gdy tak patrzę na nią, przychodzi mi myśl o tym, że być może jej dramat polega na urodzeniu się nie w tym miejscu, nie w tym czasie. Wyobrażam sobie, że w innym mieście, w innym państwie by mogła zostać nawet królową dworu królewskiego. I nikt by się nie skapnął, iż jest tylko zwykłą dziewczyną, włącznie z królem, włącznie z marszałkiem. I gdyby nie było między nami tak źle, różne spięcia, gdyby nie powstała cała ta paranoja, te pretensje o wszystko i nic, ten żal jeden do drugiego, byłoby inaczej. Wziąłbym ją postawił na tym murku, ściągnął jej majtki i od nowa włożył, by nie były tak poprzekręcone, zniszczone, podwinąłbym jej kieckę i od nowa zaciągnął, by nie była tak nie w tym miejscu, a gdybym miał chusteczki, o co już zresztą Lewy mi przypomniał, gdyż te chusteczki to jest jednak rzecz, którą każdy nawet twardziel powinien ze sobą jako osobisty przybór mieć i zawsze się przydadzą. To bym jej wytarł twarz z tego smaru, co roztacza się niczym krajobraz wokół jej oczu. Z tej szminki barwnej niczym niedojedzony do reszty deser w okolicach jej ust.

Tak bym zrobił. A jednak tymczasem ona jest nadąsana jakby była co najmniej panią na włościach tego murku, a ja bym był abnegatem, nielegalnym tu emigrantem bez paszportu, bez wizy do niej, bez niczego.

Ładny dzień jest, zagajam bardziej w tonie łagodzącym

Ona mówi na to: no to ja chyba mam już zjazd z proszku, chce mi się rzygać i normalnie zaraz się zrzygam ci na spodnie, jak mi od nowa nie nasypiesz choć małą kreskę. Mam niechybne wrażenie, że chyba już nawet jestem martwa, że już prawie nie żyję. Starczy jeden podmuch wiatru, jeden z jego strony gest. Wybacz ale teraz będę serialnie uczuciowa. Bo gdy na gospodarstwie ucinają kurze łeb, ona również biega taka jeszcze bez głowy piętnaście metrów przez całe podwórze. Tak się właśnie jak ona czuje, niczym kura o głowie obciętej, biegnąc resztą sił przez podwórko. Lecz wiem, iż zaraz bez wątpliwości umrę. Gdybyś ty, Silny, umiał mi choć raz pomóc, zrozumieć mnie.

To, co było, resztkę, co znajduję w jej torebce, gdyż Magda ma już dość całkiem wyraźne zejście, to jej nasypuję na gazetkę z Hitu. Co ją znalazłem nieopodal w pobliżu. Jest już świt. Mówię, by nie umierała, mówię, iż to uczucie, cokolwiek by go nie jątrzyć, nie niszczyć, ono między nami istnieje. Ona natomiast ma głowę cofniętą w stosunku do ciała i tylko idzie na zmianę przytakując. Jej twarz jest mizerna raczej, anemiczna. Bardziej jakby pod spodem, wewnątrz, Magda miała ziemię ogrodową niż mięso. Co mnie szokuje. Idziemy do dworca, choć byśmy mogli wziąć taksę. Ale raczej jest to niemożliwe, gdyż istnieje możliwość pawia ze strony Magdy, rzygania ziemią ogrodową być może, gdyż tak ona w tej chwili wygląda. Poza tym myślę iż dobrze jest spacerować z rana dla zdrowia. Co kategorycznie może w jej sytuacji pomóc w ustąpieniu objawów, zmienić całą sytuację na naszą korzyść. Po drodze wstępujemy na stację benzynową, ponieważ kupuję Magdzie „Filipinkę”, by poczytała sobie jakieś czasopismo, gazetę. Choć raczej jestem przeciwko w sposób deklaratywny. Magda mówi, że to dobry znak, iż jestem miękki, romantyczny, czuły dla niej jak żaden przede mną. W gazecie załączona jest wyraźnie taka dżinsowa torebka z materiału. Co Magda z miejsca od razu zauważa. Co w jej stanie jest znaczące, bo widać, iż musi być nagle radosna, szczęśliwa, choć ogólnie wygląda fatalnie. Gdyż z aferacją, z podniesieniem wysypuje ze swojej torebki inne rzeczy na chodnik. Są to przeważnie gumy do żucia, różne damskie farmazony jak dezodoranty, szminki, ustniki, różne przyrządy do urody. Lekko mnie to podkurwia, jako że mimo że jest ranek to to jest jednak siara, niezła kaszana takie postępowanie, co mówię, żeby nie robiła na środku miasta syfu. Ona mówi, że gówno, bo ponieważ nikt i tak jej tu i teraz nie widzi, to więc ona może sobie nawet tu nasikać, jeśli by jej się akurat zachciało. No więc tamtą torebkę wywala precz, a tę nową wykorzystuje, rzucając do niej wszystko, co ma, zostawiając tylko na chodniku puste woreczki po prochu, śmieci po gumie. Jak również długopis z napisem „Zdzisław Sztorm”, ziołowe tabletki na uspokojenie się, które poznaję na wylot. Bo śmierdzą kurzym gównem.