– Tak.

– Słuchaj no – baniasty hełm zbliżył się do jego twarzy – odwieziemy cię do miejsca, gdzie i tak wydobędą z ciebie wszystko. Ale nie musimy dostarczyć im ciała w jednym kawałku.

– Ale ja…

– Chcesz, żebyśmy obcięli ci palec?

– Ale ja mówię…

– A może kilka palców? Całą dłoń? A może nos?

Fargo szarpnął się znowu. Był tak przerażony, że nie starczało już miejsca na żadne inne uczucie, może oprócz nienawiści do oprawców. Mężczyzna przy drzwiach zerknął na zegarek.

– Zabieramy go do Har…

– Stul pysk – przerwał mu drugi. – A teraz – odwrócił się do Fargo – nareszcie powiesz nam prawdę.

Jednym ruchem rozciął mu więzy. Szarpnął rękę, wykręcając mu dłoń. Ostrze brzytwy dotknęło koniuszka najmniejszego palca.

– Masz pięć sekund.

– Nie!

– Raz…

– Ale mówiłem prawdę. Ja…

– Dwa…

– Ja… Ja…

Słowo „trzy” zagłuszył trzask wyłamywanych drzwi. Siena jednym ciosem w kark rozciągnął człowieka z automatem. Zanim pozostali zdążyli westchnąć, obciążona tłumikiem lufa była już skierowana w ich stronę. Fargo usłyszał dwa metaliczne uderzenia mechanizmu broni i dwa tępe odgłosy, kiedy kule wbijały się w ich ciała. Chciał się zerwać, ale ból zmusił go do opadnięcia na kolana.

Siena pomógł mu się podnieść.

– Mam nadzieję, że się nie denerwowałeś – szepnął.

– Stałeś za drzwiami?

– Tak.

– Dlaczego… – Noga, głowa i klatka piersiowa promieniowały porażającym bólem. – Dlaczego dopiero… teraz?

– Myślałem, że czegoś się od nich dowiem.

– S… – czuł, jak puchnie mu twarz. Mówienie przychodziło mu z trudem. – S… Su…

– Co?

– Sukinsyn.

Twarz Sieny jak zwykle nie wyrażała niczego. W nikłym świetle malutkiej lampki przypominała maskę jakiegoś monstrum.

– Chodź. Musimy wydostać się na zewnątrz.

– Wy… wydostać?

– Cały budynek jest obstawiony.

Siena zgasił lampkę. Podtrzymując Fargo, krok za krokiem wyprowadził go na korytarz.

– Stój – szepnął, opierając go jak przedmiot o ścianę. – Ktoś jest za zakrętem, przy schodach.

Fargo nie widział niczego w ciemności. Nie mógł opanować szybkiego, urywanego oddechu. Stali tak dłuższą chwilę, zanim Siena znowu szepnął:

– Odszedł.

– Skąd… skąd wiesz?

Nie doczekał się odpowiedzi.

Ruszyli znowu. Bardzo powoli, po omacku dotarli do szerokich schodów. Siena położył się na podłodze i ostrożnie wystawił głowę zza narożnika. Fargo, mimo ostrzegawczego syknięcia, zrobił to samo.

– Czy on tam jest? – szepnął do ucha komandosa.

– Tak. Chyba coś zwąchał.

– Skąd wiesz?

– Stoi za firanką. Ma przy sobie mnóstwo żelastwa.

Fargo podpełzł cal dalej. Absolutna ciemność ogarniała cały hol, tak że nie mógł zobaczyć nie tylko człowieka, ale nawet miejsca, gdzie powinna być firanka. Czuł, że dzieje się coś dziwnego. Czyżby Siena widział w ciemności? Zerknął w bok, żeby zobaczyć, czy oczy tamtego świecą jak u kota, ale nie dostrzegł niczego.

– Jakie żelastwo? – spytał.

– Nie wiem. Może ma za zadanie wysadzić cały ten interes, gdyby coś nie wyszło.

– Zamierzasz tam pójść?

– Nie. Nie potrafię zejść cicho po drewnianych schodach.

– Więc co…?

Jeszcze raz zerknął w dół, ale był tam tylko smolistoczarny mrok. Jak tamten mógł coś widzieć? Czyżby dysponował jakimiś specjalnymi psychicznymi właściwościami?

– Cholerne kaloryfery! – Siena podniósł do oczu pistolet.

„Szlag, co mają kaloryfery do widzenia czegokolwiek…?” – Fargo usłyszał nagle metaliczny trzask zamka i łoskot rozbijającego szybę ciała.

– Biegiem!

Siena szarpnął go za kołnierz, ściągając po schodach w dół.

– Do samochodu!

Zaciskając zęby, Fargo przesadził zasłany szczątkami szkła parapet i przypadł pod lśniącą odbitym światłem gwiazd karoserią. Ich wóz był w innej części parkingu. Tuż obok leżał mężczyzna, który jeszcze przed chwilą ukrywał się za zasłoną.

– Dalej!

Już mieli wstać, kiedy ktoś strzelił zza murku otaczającego parking. W sąsiedztwie rozszczekały się psy, a w okolicznych domach pozapalały pierwsze kwadraty jaskrawego światła. Rozległ się drugi strzał. Dłoń Sieny rozbiła szybę samochodu, otwierając drzwi. Fargo podniósł pistolet maszynowy leżącego mężczyzny. Zerwał się na nogi i posłał serię, żeby odstraszyć ukrytego strzelca, ale zaopatrzona w tłumik broń sprawiła, że słychać było tylko stuk uderzających o karoserię kul. Rzucił się w bok do otwartych drzwiczek samochodu. Siena uruchomił silnik i wrzucił bieg.

– Trzymaj się!

Ruszył do tyłu z piskiem opon. Fargo, ciągle z nogami na zewnątrz, z najwyższym trudem chwycił kolumnę kierownicy. Podciągnął się podczas zmiany biegów i będąc już w środku, opróżnił magazynek w kierunku niskiego muru. Nie mógł widzieć efektu. Samochód, wyjąc przeciążonym silnikiem, rozbił bramę i gwałtownym skrętem wyrwał się z linii ognia.

– Cholera… – obolałe płuca utrudniały powiedzenie czegokolwiek. Wpadający przez rozbitą szybę zimny wiatr chłodził rozpaloną twarz, osuszając pot. Oprócz bólu Fargo czuł, że zaczyniają mu puszczać nerwy.

– Będą… nas gonić?

Nieruchoma twarz Sieny nawet się nie odwróciła w jego kierunku.

– Wyrzuć to – powiedział cicho.

– Cholera! – powtórzył.

Cisnął trzymany ciągle na kolanach pistolet maszynowy za okno. Potem zatrzasnął stukające na każdym zakręcie nie domknięte drzwi.

Mleczarz, pod którego nogi upadł metalowy przedmiot, nie był kolekcjonerem broni. Po prostu rzucił się do ucieczki.

Wielka jaskrawa reklama biura podróży wystawała daleko poza elewację budynku i biegnąc ponad wąskim chodnikiem sięgała swym cieniem aż do samochodu, w którym siedział Fargo. Jego opuchnięta, pooklejana plastrami twarz nie była jednak zwrócona w stronę stylizowanego znaku firmy ani szeregu napisów obiecujących zakosztowania raju w różnych zakątkach globu. Fargo nie patrzył również na rozłożoną na kolanach mapę. Jego umysł zaprzątnięty był rozważaniami kwestii, którą poruszył Keldysh. Czy rzeczywiście mógł przeżyć mimo trawiącej go śmiertelnej choroby? Skoro nie może „wstrzelić się” do czyjegoś ciała na stałe, to czy możliwe jest ciągłe przesiadanie się z człowieka do człowieka, przebywając w kolejnych umysłach na tyle krótko, że ich przytłoczone z początku świadomości nie zdążą zaszkodzić jego własnej? Przerażała go wizja prowadzenia nie kończącego się życia wampira, żerującego na milionach ludzi bez możliwości pozostania w jednym dłużej niż… Ile? Dwa dni? Trzy? Może rok? Nie miał pojęcia – nikt przecież nie prowadził takich badań. A jeśli Keldyshowi chodziło o zdobycie żyjącego ciała bez świadomości? Czy w ogóle istniał ktoś taki? Osoba z nie uszkodzonym mózgiem i jednocześnie całkowicie bezrozumna. Uczepił się tej myśli. Ken Siena sądził, że to możliwe. Od rana zwiedzał wszystkie szpitale w poszukiwaniu kogoś takiego, ale… Czy pełna adaptacja jest w ogóle możliwa?

Wzruszył ramionami. A jeśli taki zabieg się powiedzie? Co nastąpi potem? Życie pełne strachu. Dzień po dniu upływający na nieustannej wojnie z Organizacją. Coraz bardziej skłaniał się do koncepcji uderzenia wprost w człowieka, który usunął profesora Fulbrighta. Wolał nie rozpatrywać kwestii, czy zabicie byłego asystenta rozwiąże cokolwiek. Miał wątpliwości, czy podjęcie się takiego zadania ma choć cień szansy na powodzenie. Obraz kilkunastu ludzi łączących swe siły w osobie dowódcy nie zawierał żadnych krzepiących elementów. Czy ukryty gdzieś w głębi mózgu kokon pomoże mu znowu? Wątpił. Wszelkie próby skontaktowania się z tym nieprzenikalnym tworem spełzły na niczym. Intuicja podpowiadała mu, że nie wyjdzie z tego żywy.

Podniósł głowę, patrząc na przechodzących obok ludzi. Ich obojętność, ich nieświadomość powodowała, że odruchowo zaciskał pięści. Uśmiechnął się na myśl, że ktoś mógłby wziąć to za wyraz buntu. Bunt… Śmieszny jest bunt jednostki dawno wyrzuconej poza nawias. Wszystkie karmione własną wybujałą fantazją nadzieje, jakie żywił powracając z Afryki, przesuwały się teraz w lata coraz wcześniejszej młodości. Czuł jednak, że nie zdąży już odnaleźć Phillipa Hagena. Człowieka, z którym wiązały się prawie wszystkie kompleksy wypływające z dzieciństwa. Człowieka, który zawsze był lepszy, który może rzadko miał rację, ale zawsze potrafił doprowadzić do tego, że przyznawano ją właśnie jemu. Szczeniacka naiwność. A jednak, mimo kruchych podstaw, żałosna chęć powrotu do świata dzieciństwa zdobyła pierwszeństwo przed realnymi problemami. „Więc zabierz mnie do ogrodu rozkoszy…” Piosenkę, którą powtarzał przy wymazywaniu pamięci u Jastrowa, uwielbiał śpiewać właśnie Hagen.

Otrząsnął się z rozmyślań, ponownie skupiając nad mapą. Keldysh mówił coś o południu Anglii i o samotnym wysokim budynku nad brzegiem morza. Ludzie, którzy napadli go w nocy, wspomnieli coś o zabraniu go do Har… Palec powoli przesuwał się po szeleszczącym papierze. Południowe wybrzeże miało trzy miejscowości, których nazwy zaczynały się od tych trzech liter. Harwich, Harton i Harmsbury. Rozłożył na kolanach plik wyłudzonych z biura podróży prospektów. Powoli, z lupą w ręku studiował kolorowe zdjęcia.

Odrzucił je po kilkunastu minutach. Rozparł się w fotelu, zapalając ostatniego papierosa. Jeżeli się nie myli, jeżeli nie była to pułapka, jeżeli wszyscy ludzie, na jakich natknął się ostatnio, nie grali napisanych przez kogoś innego ról, jeżeli…

Miejsce, którego szukał, to Harton.

– Widzisz ten zjazd? Tam, na lewo? – Siena zręcznym manewrem zjechał na skrajny, prawy pas drogi, a potem wprowadził karetkę na przydrożny parking. – Powinniśmy stamtąd zobaczyć Harton.

– To już tak blisko? – Fargo nie czekając, aż zgaśnie silnik, otworzył drzwiczki i wyskoczył na zewnątrz. – Nie namierzą nas?

– Nie wiem, jaki mają zasięg. – Siena zaciągnął ręczny hamulec i również wysiadł z samochodu. – Sądząc z opisu twoich przygód, nie jest za duży.