– Dobrze. To dobrze. Może zdążą – powiedziała Marion. – Przydadzą się jakieś antybiotyki. A poza tym?

– Zupełnie nic. Zimno. Dlatego tak szybko wróciłyśmy.

– Szybko? Nie było was pół dnia – obruszyła się Marion.

– Piłaś? – Marsha poznała zapach.

– Trochę – przyznała Marion – Nie mogę stać.

– Zostało tylko dwanaście butelek – zauważyła Sheilla. – Trzeba oszczędzać.

– Jedenaście i pół – poprawiła ją Marion.

– Pochowałam paszport Dona razem z nim – dodała. – Rękę miał jak żywy. Założyłam mu na palec mój pierścionek… Na zawsze.

– Jak tyś to zrobiła? – obie były zdumione.

– Na kolanach. I przysypałam te ślady krwi w tunelu. Było dużo czasu…

Na obiad było to, co od kilku dni: ziemniaki, wołowina z puszki i mocna herbata.

– Co z tym mrożonym mięsem? – zapytała Sheilla, łykając niesmaczną mielonkę.

– Jutro – Marsha dławiła się suchym mięsem.

Po obiedzie, jak zwykle, siedziały na kanapie i popijały wódkę. Marion miała rozpalone czoło. Marsha nastawiła radio, ale przez szumy nie przedostał się ani jeden sygnał.

Potem znów mówiły o tym, co zwykle.

– W tamtej norze, tydzień temu – zaczęła Marsha – żaden z facetów nie wyglądał sensownie. Jeden niski i tłustawy… może silny, ale łysy i stary… Ten drugi, ten wysoki blondyn z okrągłą mordą na wielkim, łysiejącym łbie, był chory… A ten twój Brojler,:

Sallambo – ho, to chyba był pedał utrzymujący się z obsługi wędrujących facetów.

Milczały.

– Beznadzieja… Może jedynie w Wars-loo można by co wybrać… Tam było ich więcej – W Wars-loo było wyśmienicie. Tyle jedzenia – rozmarzyła się Marion. – Tyle odkopanych pomieszczeń. Prawie jak miasto.

– Nie przesadzaj. Najwyżej z pięćdziesiąt osób, wielu chorych – przerwała Sheilla. – Poza tym, myślę, że możemy mieć każdego faceta, na którego będziemy miały ochotę – wypięła biust. – To tylko kwestia, żeby nas zobaczył…

– Bez sensu – Marsha wydęła usta. – Teraz tylko takie zostały, rozumiesz?… Reszta wymarzła. Pieprzony dobór naturalny, jak powiedział Cygarniczka.

Sheilla została wytrącona z uderzenia. Wzięła się do pracy. Topiła cukier na karmel.

– Za dużo zużywamy węgla – powiedziała Marsha. – Trzeba oszczędzać.

– Przecież niedługo wyruszymy – przerwała Sheilla – z facetem, który tu przybiegnie, jak obiecywałaś…

– Wyruszymy na raki… Na moich kulasach – włączyła się Marion.

– Swoją drogą, właściwie dlaczego pozwoliłaś nam iść z Donem? – zapytała nieoczekiwanie Sheilla.

– Wtedy? – Marsha była zaskoczona. Obie patrzyły na nią w napięciu.

– No właśnie, dwie prawie – rówieśnice – powiedziała Marion.

– Bo tak – Marsha wzruszyła ramionami. – I tak by sobie jakąś znalazł. Wolałam was.

– Nie bałaś się konkurencji? – napierała Sheilla.

– Nie, właśnie dlatego. Don był lojalny. Zawsze. Poza tym, tak naprawdę nie stanowiłyście konkurencji. Może piękne, ale dzieciaki!…

– No dobrze – mówiła dalej Sheilla. – Ale dlaczego namówiłaś go aż na dwie naraz?…

– Żeby miał więcej, niż mógł chcieć. Stał się bezbronny, bo zaspokojony.

– : Chciałaś powiedzieć: podporządkowany – poprawiła Sheilla.

– Nazywaj to, jak chcesz, A co, było ci źle?

– ? – Właśnie nie, było dobrze – powiedziała Marion. – Było dobrze, jak już dawno nie.

I dlatego nie daruję ci tego… tego gówna… Ja tego nie chciałam.

– Ani ja – powiedziała Sheilla. – A twój Sallambo – ho?

– Odpieprz się wreszcie. Tak mi się wtedy tylko powiedziało i już mi nie darujecie.

– No i co? To tylko ja sama? – Marsha się zdenerwowała. – Kto go trzymał? Ja? Kto trzymał łopatę? Tylko ja? No co?…

– Znajdź odpowiedniego faceta, to będzie w porządku – powiedziała Sheilla.

– Będzie trudno po Donie – zauważyła Marion i przykryła się kocem. Miała dreszcze, gorączka wzrastała. Wkrótce zasnęła uśpiona wypitą wódką.

Sheilla i Marsha piły w milczeniu.

– Mogłyśmy mu zrobić balecik na koniec – Sheilla przerwała milczenie. Marsha nic nie odpowiedziała.

– Patrzył na nas jak na olśnienie. Mógłby sobie popatrzeć jeszcze raz…

– Na patrzeniu by się nie skończyło, a wtedy ciśnienie do góry, i koniec – powiedziała Marsha.

– I tak był koniec. A może chciałaś, żeby obraz twojego ciała niósł jako ostatni pod powiekami? Taka wysublimowana zazdrość? – zapytała kąśliwie Sheilla.

– Odpieprz się ty! – warknęła ostro Marsha.

Obie były już pijane. W rozgrzanej kuchni rozchodził się dławiący smród stóp Marion.

– Ona gnije! – krzyknęła Sheilla. – To trzeba usunąć! Zerwała się z posłania i chwyciła łopatę. Marsha siedziała ze wzrokiem utkwionym w kubek z wódką.

– Nie zniosę tego smrodu! Trzeba to odciąć Zanim Marsha wyrwała łopatę z jej rąk, Sheilla zdążyła raz uderzyć nią pionowo w dół w stopy Marion. Rozległ się zgrzyt. Ostrze przejechało po kości. Marion targnęło, ale nie zbudziła się.

– Przestań! – krzyknęła Marsha. – To nie ma sensu. Ona i tak umrze. Już raz zrobiłyśmy taki błąd.

Marion leżała nieruchomo. Łopata nie przecięła całkiem bandaża, choć wcisnęła się głęboko w gnijącą, rozpulchnioną tkankę: Marsha zdjęła bandaż, wyrywając zwoje ze szramy zostawionej przez łopatę. Sączyła się z niej jasnobrązowa, cuchnąca wydzielina. Następnie zawinęła – rozkładającą się tkankę w świeżo wyprany, czysty bandaż.

Może rano tego nie zauważy… – pomyślała.

Sheilla oprzytomniała. Wymiotowała do śniegu w tym samym miejscu, co wczoraj.

Radio Benha nadawało zawodzącą muzykę.

Poranek wstał równie szary jak poprzednie. Marion była półprzytomna. Jej bandaże całkiem przemokły. Po posiłku Marsha i Sheilla ponownie wyruszyły na grań, aby nawiązać łączność. Nie zmieniły opatrunku Marion. Odmrożenia Sheilli zaczynały się goić, a przynajmniej nie ropiały. Znów męczące, znane podejście; znów ból odmrożonej twarzy Sheilli. Tym razem pogoda była inna. Ciężkie chmury wlekły się po niebie.

Rozpoczęły nadawanie, ale długo odpowiadał im tylko równomierny szum głośnika.

Tym razem miały ze sobą wódkę i popijały ją, żeby nie zamarznąć.

W końcu usłyszały. Na kolejne wezwanie Orlic, w głośniku zachrypiało:

– Tu wasz Cygarniczka. Co u was nowego, siostry?… – zaśpiewał obcym akcentem Cygarniczka. Jego głos sprawiał wrażenie, jakby długo wahał się, czy odpowiedzieć.

– Tak się złożyło, że nie poszliśmy dalej. Po prostu, znaleźliśmy z moimi dobrymi duszkami genialne miejsce. Żarcia potąd… Rozumiecie, że w tej sytuacji nie chcemy uszczuplać naszych zapasów lekarstw? Wyłączam się na dobre. Do zobaczenia w ciepłym kraju. Buźka!

– Skurwiel! – skwitowała go Sheilla. – Słuchaj, co teraz będzie z Marion?…

– Sama widziałaś wczoraj. To jest żywy trup – odpowiedziała Marsha. – Ma przed sobą najwyżej parę dni. Chyba idzie zakażenie krwi. Jej stopy to gnijące mięso; Może pomogłaby amputacja i dużo antybiotyków. Cygarniczka ją dobił…

– Bez stóp można żyć – powiedziała Sheilla.

– Nie można żyć, bo nie można iść.

– Don chciał dla niej zrobić tobogan i ją ciągnąć.

– Don i Don… Nie możemy się uwolnić… Zwykły facet, może bardziej pomysłowy i rozsądny.

– Sama mówisz: może bardziej. Właśnie, bardziej… – powiedziała Sheilla.

– Ten pomysł z toboganem był bez sensu. Ciągnięcie go wykończyłby nas wszystkich, a rakiet śnieżnych nie widziałam w życiu. Nie wiem, co to jest.

– To czemu nie dałaś mu szansy jeszcze przez jeden dzień?…

– On nie miał szans. Gdyby się przespał z którąś z nas, to byłby sztywny… Najsłabsze było w nim serce.

Ponowiły wezwania w eter. Bezskutecznie. Sączyły wódkę. Marsha zaniepokoiła się, czy nie za dużo – przecież miały przed sobą drogę powrotną. Nareszcie w głośniku rozległ się obiecujący chrobot.

– Halo! Tu Orły!… – zamruczał męski głos.

Marsha powtórzyła formułkę o nich i zasobnym noclegu.

– To jest coś. – A zaraz potem: – Jest was trzy? Marsha potwierdziła.

– To jesteśmy stworzeni dla was – rozległo się znowu. – Ale najpierw towar na stół.

Mówcie o sobie.

Marsha precyzyjnie informowała o wyglądzie fizycznym każdej w nich.

– No dobra. A ta czarnula jest z Maxi-co?

– Tak. Przyjdziecie?

– No pewnie!… Nie opuścimy takich ciał. Kierunek mamy złapany, ale jutro możecie powtórzyć komunikat.

– A ilu was tam jest? – włączyła się nieoczekiwanie Sheilla.

– Sześciu! – w słuchawce rozległ się rechot i wszystko ucichło. Radiostacja przestała działać. Marsha próbowała ją ponownie uruchomić. Kręciła gałkami, stukała w obudowę, wreszcie zajrzała do środka.

– Cholera! Baterie się wylały i wszystko skorodowało na zielono. Dziwne, że tak długo działało – powiedziała. – Same tego nie naprawimy.

– Cholera, że teraz… Te Orły mogły nie złapać dobrego namiaru – strapiła się Sheilla.

– Może dobrze – odrzekła cicho Marsha.

– Myślisz?

– To już koniec? – znowu ni to zapytała, ni stwierdziła Sheilla.

Obie spojrzały w dół do doliny, gdzie w ich skrytej ostoi leżała nieprzytomna, umierająca Marion.

Marsha wzruszyła ramionami i pociągnęła łyk z butelki. Robiło się chłodniej pod wieczór.

Po kolejnym wieczorze utopionym w oparach alkoholu nadszedł poranek zaznaczony znaną szarością. Marion leżała jak kłoda; co jakiś czas rzucała się w malignie. Już wieczorem bredziła, a obecnie nie było ani trochę lepiej. Kilka razy mówiła o gigantycznych kotach jeżdżących spychaczami i odgarniających śnieg, oraz o tym, że jej ciało rozrasta się nieustannie, a bandaże uniemożliwiają jej wypuszczenie nowych pędów zakończonych stopami. Bezsensowne wypowiedzi i zwierzęcy strach, żeby nie zrobiły jej potajemnie amputacji wprowadziły ponury nastrój. Marsha uważała, że tak późno amputacja nie miałaby sensu. Obie z Sheillą przycupnęły na kanapie nieruchome jak dwa osowiałe, markotne ptaki.