Sam przed sobą nie chciał się przyznać, że nad żoną w pełni nie panuje i nie umie jej utemperować. Małżeństwo z młodą i piękną dziewczyną mogłoby wówczas okazać się pomyłką, a pułkownik Blackhill pomyłek nie popełnia.

Znalazł w końcu rozwiązanie, z którego nie był całkowicie zadowolony, ale żadnego innego nie widział. Zdecydował się w pewnym stopniu poświęcić siebie, wyrzekając się obecności ulubionego ordynansa, do którego przywykł od lat, ale który zarazem był jedynym człowiekiem, zasługującym na absolutne i bezwzględne zaufanie. Prezentował przy tym rozsądek, stanowczość i wielkie, w tym wypadku niezbędne, poczucie taktu. Postanowił przydzielić go żonie, obarczając obowiązkiem przeciwdziałania jej dziwacznym wybrykom.

Niczego więcej Arabella nie pragnęła.

Z miejsca zrezygnowała z wszelkich głupot domowych i towarzyskich, pokochała za to nagle wycieczki konne, w których ordynans, rzecz jasna, musiał jej towarzyszyć. Tym sposobem miała go dla siebie i mogła z nim rozmawiać na dowolne tematy.

Od pierwszej chwili, bez najmniejszego trudu, zaczęła uzyskiwać wiedzę o karierze wojskowej męża i jego wszystkich poczynaniach. Teraz już słuchała uważnie, ordynans zaś wręcz rozkwitł zapałem, rozpędzając się w zwierzeniach ze zdania na zdanie. Arabellę najbardziej interesowały szczegóły geograficzne i nazwy miejscowości podbijanych, zdobywanych, kontrolowanych i przekazywanych jego pieczy, w czym ordynans nie widział nic podejrzanego.

Doszło wreszcie do wydarzeń sprzed dziesięciu lat, szturmu na pałac radży i komplikacji ze świątyniami. Arabella cierpliwie, a nawet z okiem roziskrzonym, wysłuchała dokładnego raportu natury czysto wojskowej, opowieści o atakach, obronie, liczebności i rozmieszczeniu żołnierzy, oraz opisu używanej broni, po czym zaczęła zadawać pytania, na które rozanielony ordynans odpowiadał obszernie i bez chwili wahania.

– Wiem, że mój mąż nie dopuścił wtedy do jakiegoś rabunku – rzekła wreszcie – pałacu, czy może świątyni, a potem czegoś pilnował. Mówił mi o tym. Stacjonował gdzieś dość długo, ale nie pamiętam, gdzie to było.

– Dwa lata – odparł ordynans. – Ale to nie tak, inaczej się to działo. Zawsze był sprawiedliwy, więc jak dał słowo, to dotrzymał i nie tylko pałacu ruszyć nie pozwolił, ale i świątyni też. Nawet ich kazał eskortować, jak oni sami, ci tutejsi, swoje dobro przenosili, no, prawdę mówiąc osobiście eskortował. Ze mną razem. No a potem dopilnował porządku. Rychło doprowadziliśmy do uspokojenia i przez te dwa lata prawie nie było co robić.

– I gdzie się to działo?

Ordynans roześmiał się.

– Tu – odparł, wyraźnie rozweselony.

– Jak to, tu? – zdumiała się Arabella.

– Dokładnie tu, gdzie jesteśmy, w tym samym domu mieszkał, tylko wtedy był w gorszym stanie, dom znaczy. I pani pułkownikowa sama widzi, że śladu po tych wszystkich awanturach nie ma, nikt nawet o nich nie pamięta. A próbowali wtedy, bo mają tu święte miejsce, tam, o…

Wskazał szpicrutą gęstą kępę zieleni niemal na skraju ogrodu, należącego do pułkownikowskiej rezydencji. Kępa była rozległa, właściwie stanowiła już prawie las, przechodzący dalej w dżunglę. Wracali właśnie z kolejnej wycieczki i wjazd do posiadłości znajdował się tuż przed nimi. Arabella poczuła się zaskoczona tak, że nie odezwała się ani słowem.

– Jakiegoś swojego bałwana tam trzymają – kontynuował ordynans. – A zamieszki wtedy w ogóle wybuchły, bo nasi misjonarze… no, jak by tu powiedzieć… przesadzili trochę. A i oni, ci tubylcy, między sobą też się wadzili przez to swoje bałwochwalstwo, razem wziąwszy niby już był spokój, a tu na nowo zrobił się bałagan i pan pułkownik musiał zaprowadzić porządek. Na dwa lata tu został odkomenderowany. Miejscowi zawiązali taki mały jakby spisek, jedni przeciw drugim, ci drudzy na nich donieśli, jednej nocy to się przewaliło i już na nich czekaliśmy. Mnie pan pułkownik postawił za naszymi ludźmi, na skraju szeregu, o, tam się skryłem… Nie widać tego miejsca, bo zarosło, ścieżkę miałem za plecami, jedna była wtedy. Teraz jest i druga, wydeptali od innej strony, żeby przez ogród nie przechodzić, bo te pogany ciągle tam łażą i swoje ofiary składają. Ludzi rozstawiłem wedle rozkazu pana pułkownika tak, żeby nikt od tyłu nie zaskoczył…

Arabella przestała słuchać. Mimo woli, prawie bezwiednie, skierowała konia ku kępie, omijając wjazd i jadąc wolno wzdłuż ogrodzenia, a ordynans chętnie podążył za nią, bo dzięki temu mógł nie tylko mówić, ale także pokazywać, eksponując geniusz pana pułkownika, który tak znakomicie obmyślił zasadzkę na spiskowców. Wybici zostali do nogi, personel świętego miejsca zaś zapłonął wdzięcznością do zbawcy…

Arabella opanowała się i chętnie przyznała, że istotnie, akcja wojskowa przeprowadzona została znakomicie. Akcję wojskową miała głęboko w nosie, ale nic jej nie szkodziło przyświadczać słowom ordynansa.

– I ta świątynia ciągle tam jest? – spytała ciekawie, zawracając konia, bo dalej nie można już było przedrzeć się przez zieleń.

– Jest, co nie ma być. Tyle że mało kto o niej wie, bo już się między sobą nie kłócą. – Chciałabym ją zobaczyć.

Ordynans pokręcił głową.

– Oj, lepiej nie. I dostęp trudny, i obcych oni nie lubią. Pani pułkownikowa jeszcze ich dobrze nie zna, ale oni potrafią wysłać takiego z nożem. Nawet damy nie uszanują, a choćby i uszanowali, to zadźgają jej męża.

Pomysł, że przez zwykłą wizytę w świątyni mogłaby pozbyć się męża rękami kapłanów, spodobał się Arabelli nadzwyczajnie. O diament przezornie nie pytała, mógł się tam znajdować lub nie, a ordynans nie musiał o nim wiedzieć. Mało było zresztą prawdopodobne, żeby uchował się w jednym miejscu przez co najmniej dwanaście lat. Sama wizyta jednakże…

Szans na dokonanie świętokradczego czynu w obecności ordynansa nie miała żadnych, powstrzymałby ją bodaj siłą, z całym zachowaniem szacunku. Musiała znaleźć się tu sama, co nie przedstawiało sobą wielkich trudności, odległość od siebie obydwu budynków, domu i świątyni, nie przekraczała mili, a przedzierania się przez dżunglę Arabella już doświadczyła…

Plan skrystalizował się jej w mgnieniu oka.

Nie mogła wdzierać się na zakazany teren w nocy. W nocy nic nie widać, straże świątyni mogłyby ją zamordować, nie wiedząc, że jest kobietą, ponadto w ciemnościach nie odnalazłaby owej zarośniętej ścieżki. Należało trafić na nią przed zachodem słońca, kiedy jeszcze wszystko nieźle widać nawet w półmroku dżungli. Nie w biały dzień, w ciągu dnia służba ma ją na oku i ordynans trzyma się jak przylepiony, daleki spacer zwróciłby uwagę i ktoś by za nią podążył. Trzeba stworzyć odpowiednie warunki.

Postanowiła wydać huczne garden party i zaproponować gościom coś w rodzaju zabawy w chowanego. Wszyscy pójdą na to chętnie, bo jest tu kilka par, grawitujących ku sobie niezbyt legalnie, ku niezadowoleniu żon i mężów. Z radością wykorzystają okazję zniknięcia chociaż na kilka chwil z oczu współmałżonków. Zanim to garden party załatwi, musi zorientować się, jakie trudności jej grożą…

Pułkownik Blackhill doznał dużej ulgi, stwierdziwszy, iż najnowszy kaprys jego żony mieści się w normie. Garden parties bywały organizowane często i każdy starał się o jakieś nowe rozrywki. Na wszelki wypadek rozstawił tylko wokół ogrodzenia kilku swoich żołnierzy, przykazując im nie rzucać się w oczy gości zbyt natrętnie. Arabełla o żołnierzach dowiedziała się w ostatniej chwili dzięki ordynansowi, bo mąż nie widział powodu, żeby informować ją o zastosowanych środkach bezpieczeństwa.

Ubierając się, wałkowała w sobie nienawiść do niego. Boże, jak śmiertelnie go nienawidziła! Podsycał w niej to uczucie każdego dnia i na każdym kroku, nie zdając sobie z tego sprawy. A może i zdawał sobie sprawę, ale nic go to nie obchodziło, miał ją na własność i reszta była mu obojętna. Miał ją na własność jak konia, psa czy kota, nie zastanawiał się, co myśli i czuje koń albo pies, powinny mu służyć i tyle. Ona też musiała mu służyć i tak jak psa potrafił ją brutalnie odepchnąć, jeśli stanęła mu na drodze w niewłaściwej chwili. Nigdy nie rozmawiał z nią jak z człowiekiem, wydawał tylko rozkazy i robił awantury za najmniejsze niedociągnięcie, kłapiąc tą ohydną, zwisającą, dolną wargą. I trzymał ją w tych Indiach, gdzie było jej upiornie gorąco, mokre od potu włosy przylepiały się na szyi, koszula kleiła się do pleców, różne robaki gryzły, a wokół ustawicznie wybuchały jakieś zarazy. Dobrze chociaż, że jej przewód pokarmowy znosił wszystko bezboleśnie… A teraz jeszcze skomplikował jej zamiary, używając do tego swoich idiotycznych żołnierzy!

Nagle usunęła na bok swoją rozszalałą nienawiść, ponieważ dotarł do niej widok, jaki oglądała w lustrze. Nareszcie zyskała okazję, żeby ubrać się w swoje wymarzone sari. Słusznie mniemała, że w tych zwojach zielonego jedwabiu będzie jej do twarzy…

Pułkownikowi na widok żony, którą ujrzał w całej krasie dopiero w momencie witania pierwszych gości, zaparło dech i odjęło mowę. Opanował się jednak i nawet odzyskawszy głos, nie powiedział ani słowa, zostawiając skarcenie tej wariatki na później. Zacisnął tylko szczęki, po czym, ku własnemu nieopisanemu zdumieniu na twarzach i w oczach przybywających dam ujrzał nie zgorszenie i potępienie, jakich się spodziewał, tylko wyraźne błyski zazdrości i uznania. Damska moda nie stanowiła jednej z jego najmocniejszych stron, zawahał się zatem w głębi duszy, zastanowił i zrezygnował z protestów.

Garden party rozkręciło się ponad wszelkie spodziewania. Ogród pułkownika, obszerny, zadrzewiony i zakrzewiony, w części stanowił niemal prawdziwą dżunglę, możliwości stwarzał zatrzęsienie. Wszyscy wzajemnie niknęli sobie z oczu, odnajdywali się znienacka, śledzili, straszyli i zachowywali się jak rozbawione dzieci. Arabella bez wielkiego trudu umknęła wielbicielom i skryła się wśród roślin w owym odległym kącie.

Mur, otaczający posiadłość, był tam zrujnowany i żaden żołnierz nie stał na straży, a gdyby nawet stał, widoczność miałby nie większą niż na dwa kroki. Stan ogrodzenia Arabella zdołała stwierdzić już wcześniej, raz jej się to udało. Przeleźć przez ten mur, to było dla niej nic, dwa lata jeszcze nie minęły od czasów, kiedy łaziła po drzewach i oknem opuszczała swoją sypialnię w rodzinnym domu, a sari było znacznie wygodniejsze niż krynolina. Miękkie, lejące się, zajmowało bez porównania mniej miejsca i pozwalało zebrać się w ręku, ciasno przylegając do figury.